Όσοι, πριν τον Ιανουάριο του 2015, εκτιμούσαν ότι η ανάδειξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως πρώτου κόμματος και η ανάληψη της εξουσίας από αυτόν θα λειτουργούσε ανασταλτικά για την εσωτερική ή και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, λοιδορήθηκαν. Το ρεύμα της εποχής που εξέφραζε τη βούληση του ελληνικού λαού για ριζική αλλαγή πολιτικής σάρωνε τους αμφισβητίες. Ήταν μία από εκείνες τις κρίσιμες καμπές της Ιστορίας που άπαξ και τεθούν σε κίνηση δεν σταματούν επ’ ουδενί. Ή, για την ακρίβεια, ολοκληρώνονται με την σύγκρουση της χώρας πάνω στον τοίχο μιας τραγωδίας. Μία τέτοια τραγωδία υπήρξε η εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή του 40% περίπου του εδάφους της, μία άλλη παλαιότερα η Μικρασιατική Καταστροφή.
Όσοι προειδοποιούσαν θεωρήθηκαν αυτομάτως προβοκάτορες και προπαγανδιστές. Κατετάγησαν δε στους «γερμανοτσολιάδες» και στους ευρισκόμενους «στα τέσσερα». Έτσι, οποιαδήποτε αντίθετη άποψη χλευάστηκε, με αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί. Ποτέ δεν έφτασε στα ώτα του λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα άλλαζε κάτι ουσιωδώς, αλλά ίσως η ενημέρωση των πολιτών να ήταν επαρκής.
Για τί πράγμα προειδοποιούσαν οι έχοντες επιφυλάξεις για αυτήν την θάλασσα οργής; Για το ορατό ενδεχόμενο οι υποστηρικτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να επιτελούν, εν αγνοία τους, ρόλο μεταρρυθμιστή ασφαλείας της χώρας. Η σύμπηξη αυτού του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα κόμμα, στο οποίο χώρεσαν ενόψει της εξουσίας όλες οι συνιστώσες, είχε συνέπειες στη διαμόρφωση των πολιτικών του απόψεων. Μετωπικός εχθρός είχε χαρακτηριστεί το Μνημόνιο. Εξ αυτού λεγόταν ότι απέρρεαν η λιτότητα, η περικοπή μισθών και συντάξεων και ό,τι άλλο είχε επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Στην κήρυξη πολέμου σε όλα αυτά είχε πρωτοστατήσει ο λαός με τις συγκεντρώσεις και τους «Αγανακτισμένους». Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και άλλοι σχηματισμοί εκμεταλλεύθηκαν αυτήν την κατάσταση. Η άρνηση του Μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας έγιναν η αιχμή του δόρατος των ιδεών, των απόψεων, των προτάσεων και των πολιτικών της ριζοσπαστικής αριστεράς. Πίσω από αυτόν τον κεντρικό σκοπό επικρατούσε σκοτάδι. Ήταν – για να λέμε και την αλήθεια – και εντελώς αδιάφορο για την συντριπτική πλειονότητα του κόσμου το πρόγραμμα των ριζοσπαστών για την Εξωτερική Πολιτική, για την Εθνική Άμυνα και για την Εσωτερική Ασφάλεια. Κάποιοι που επιφανειακώς απασχόλησαν το μυαλό τους και με αυτούς τους τομείς της εθνικής πολιτικής, αμέσως καθησύχασαν εαυτούς ψηφίζοντας τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Πίστεψαν δηλαδή, ότι πράγματι ο κ. Καμμένος και τα στελέχη του θα έθεταν όρια στην εθνομηδενιστική πολιτική των ριζοσπαστών.
Εδώ να κάνουμε μία παρέκταση για την αποφυγή εννοιολογικής συγχύσεως. Η Εξωτερική Πολιτική ενός κράτους, η πολιτική Εθνικής Άμυνας και η Δημόσια Τάξη συνιστούν τους πυλώνες ασφαλείας του κράτους. Έκαστος τομέας εξ αυτών έχει τόση σημασία, όση η χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Χωρίς τους πυλώνες αυτούς δεν υφίσταται Κράτος. Κατ’ επέκταση, χωρίς τους πυλώνες αυτούς δεν νοείται Έθνος. Υπόψιν, ότι για να διατηρηθεί ένα Έθνος, σαν το Ελληνικό, στο πέρασμα των ετών δεν αρκούν η προγονοπληξία και η πατριδοκαπηλία. Απαιτούνται συγκεκριμένες ειδικές πολιτικές προστασίας των πυλώνων ασφαλείας του Κράτους. Καταρχάς και πριν απ’ όλα, χρειάζεται η αντίληψη προστατευτισμού του Έθνους. Εάν οι κυβερνώντες αρχικώς δεν αναγνωρίζουν την αξία του Έθνους και δευτερευόντως απαξιούν για την μακροημέρευσή του, επειδή πιστεύουν σε διεθνιστικές ιδεοληψίες, τότε αντίστοιχες αυτής της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας θα είναι και οι κατευθυντήριες γραμμές που θα δίδονται στους ανωτέρω τομείς πολιτικής. Ήτοι, καταστροφικές.
Η εξωτερική πολιτική ενός κράτους πρέπει να μην δέχεται διαδοχικές ήττες. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 το πρόβλημα με το όνομα του κρατιδίου των Σκοπίων είχε προϋποθέσεις για να λυθεί. Πλέον Υπουργοί της κυβερνήσεως αποκαλούν δημοσίως το κράτος σφετεριστή «Μακεδονία». Υπουργός, ο οποίος κατακρίνει συνάδελφό του Υπουργό για τη χρήση του ονόματος αυτού και απειλεί με παραίτηση, εμφανίζεται μετά από λίγες ημέρες και του ξεφεύγει εκείνου η λέξη αυτή! Το χειρότερο; Με την αναστολή της φυλάξεως των ελληνικών συνόρων από την ολέθρια κα Χριστοδουλοπούλου και τον κ. Πρωθυπουργό, η Ελλάδα αναβάθμισε γεωπολιτικά το κρατίδιο και το κατέστησε «το καλό παιδί» στα μάτια της άβουλης Ευρώπης. Συγχρόνως, με την αναστολή της φυλάξεως των ελληνικών συνόρων, η κυβέρνηση επέφερε κι άλλη στρατηγική ήττα στη χώρα, αφού μετέτρεψε την Τουρκία σε άμεσο συνομιλητή των Ευρωπαίων και συνέργησε στην εκβίαση για την απελευθέρωση της βίζας, την εκταμίευση 3 και 3 δις ευρώ και το «ξεπάγωμα» κεφαλαίων για την ενταξιακή της πορεία. Το άνοιγμα μετώπου, κοντά στα προαναφερθέντα, και στα βορειοδυτικά μας σύνορα με την Αλβανία, για το ανύπαρκτο θέμα των συνεργατών των Ναζί Τσάμηδων δεικνύει ασύγγνωστη ανεπάρκεια και έλλειψη επίγνωσης του χρόνου και του τόπου των κυβερνώντων.
Στην Εθνική Άμυνα επίσης οι ήττες είναι διαρκείς, μια και για πρώτη φορά ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος αποδέχθηκε αιτιάσεις της γείτονος χώρας και δεν προσγειώθηκε στη Ρόδο για ανεφοδιασμό, αλλάζοντας την πορεία του. Το ΝΑΤΟ προσκλήθηκε από την Ελλάδα στο Αιγαίο, προκειμένου να δώσει ένα τέλος στις μαζικές ροές μεταναστών που με επιστημονικό τρόπο αποδέσμευε η Τουρκία από τους καταυλισμούς της. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ δεν φυλάει και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ούτε τη νοτιοανατολική πλευρά του Αιγαίου, ύστερα από απαίτηση της Τουρκίας, της οποίας η πραγματική επιθυμία είναι – αν δεν εκδιωχθούν οι φρεγάτες του ΝΑΤΟ από το Αιγαίο – να περιπολούν στη μέση του Αιγαίου, προβάλλοντας έτσι σε πραγματικό χρόνο τις ανεδαφικές της διεκδικήσεις. Σε αυτήν την επιτρεπόμενη από την ελληνική εθνική άμυνα τακτική προστίθενται και οι ΝΟΤΑΜ που κάθε τόσο εκδίδονται προς τον σκοπό δημιουργίας προηγουμένων.
Στον τομέα της δημόσιας τάξης, στην αρχή ο αρμόδιος Υπουργός απειλείτο, κατά τα λεγόμενά του, από αντιεξουσιαστές και άλλους ευυπόληπτους πολίτες και αφού αντικαταστάθηκε ήρθε ο νέος Υπουργός, απόστρατος Αξιωματικός του Στρατού, να βάλει τέλος στην ασυδοσία της…Αστυνομίας! Προχώρησε σε εξαγγελίες για τερματισμό της αστυνομικής αυθαιρεσίας αδιαφορώντας στην πράξη για αυτόν καθ’ εαυτόν τον σκοπό της Αστυνομίας, ως Σώματος Ασφαλείας. Η πρόληψη και η καταστολή των εγκλημάτων έχει αποδειχθεί βαρύ φορτίο στους ώμους του κ. Τόσκα, ο οποίος έχει επιτρέψει να κυκλοφορούν οι αντιεξουσιαστές σε πορείες κραδαίνοντας με πρωτοφανή άνεση πιστόλια, να καίγονται κατ’ επανάληψη δημόσια οχήματα των αστικών συγκοινωνιών και οι αστυνομικοί να γίνονται σάκος του μποξ για την εκτόνωση των «αγνών» αγωνιστών του προλεταριάτου.
Τα ανωτέρω παραδείγματα είναι ελάχιστα μέσα στον εσμό των περιπτώσεων της πραγματικότητας, όπου και έχει καταστεί προφανής η πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα μετασχηματίζεται σε μία χώρα με ασθενείς – για την ώρα – πυλώνες ασφαλείας. Το χαστούκι που έφαγε η κυβέρνηση στην Οικονομία προσπαθεί να το ισοφαρίσει με διάλυση των πάντων. Όλων των ελεγκτικών θεσμών, των σωμάτων ασφαλείας, των ενόπλων δυνάμεων και του διπλωματικού σώματος. Διότι αυτό το αποτέλεσμα έχει το βόλεμα σε όλα τα παραπάνω ημετέρων «ροζφρουρών». Όμως, η εξουδετέρωση των πυλώνων ασφαλείας θα φέρει και τους εσωτερικούς, αλλά και τους εξωτερικούς εχθρούς του Έθνους προ των πυλών. Κι εκεί η άμυνα είναι πάντα δύσκολη…
alright.gr
Όσοι προειδοποιούσαν θεωρήθηκαν αυτομάτως προβοκάτορες και προπαγανδιστές. Κατετάγησαν δε στους «γερμανοτσολιάδες» και στους ευρισκόμενους «στα τέσσερα». Έτσι, οποιαδήποτε αντίθετη άποψη χλευάστηκε, με αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί. Ποτέ δεν έφτασε στα ώτα του λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα άλλαζε κάτι ουσιωδώς, αλλά ίσως η ενημέρωση των πολιτών να ήταν επαρκής.
Για τί πράγμα προειδοποιούσαν οι έχοντες επιφυλάξεις για αυτήν την θάλασσα οργής; Για το ορατό ενδεχόμενο οι υποστηρικτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να επιτελούν, εν αγνοία τους, ρόλο μεταρρυθμιστή ασφαλείας της χώρας. Η σύμπηξη αυτού του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα κόμμα, στο οποίο χώρεσαν ενόψει της εξουσίας όλες οι συνιστώσες, είχε συνέπειες στη διαμόρφωση των πολιτικών του απόψεων. Μετωπικός εχθρός είχε χαρακτηριστεί το Μνημόνιο. Εξ αυτού λεγόταν ότι απέρρεαν η λιτότητα, η περικοπή μισθών και συντάξεων και ό,τι άλλο είχε επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Στην κήρυξη πολέμου σε όλα αυτά είχε πρωτοστατήσει ο λαός με τις συγκεντρώσεις και τους «Αγανακτισμένους». Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και άλλοι σχηματισμοί εκμεταλλεύθηκαν αυτήν την κατάσταση. Η άρνηση του Μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας έγιναν η αιχμή του δόρατος των ιδεών, των απόψεων, των προτάσεων και των πολιτικών της ριζοσπαστικής αριστεράς. Πίσω από αυτόν τον κεντρικό σκοπό επικρατούσε σκοτάδι. Ήταν – για να λέμε και την αλήθεια – και εντελώς αδιάφορο για την συντριπτική πλειονότητα του κόσμου το πρόγραμμα των ριζοσπαστών για την Εξωτερική Πολιτική, για την Εθνική Άμυνα και για την Εσωτερική Ασφάλεια. Κάποιοι που επιφανειακώς απασχόλησαν το μυαλό τους και με αυτούς τους τομείς της εθνικής πολιτικής, αμέσως καθησύχασαν εαυτούς ψηφίζοντας τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Πίστεψαν δηλαδή, ότι πράγματι ο κ. Καμμένος και τα στελέχη του θα έθεταν όρια στην εθνομηδενιστική πολιτική των ριζοσπαστών.
Εδώ να κάνουμε μία παρέκταση για την αποφυγή εννοιολογικής συγχύσεως. Η Εξωτερική Πολιτική ενός κράτους, η πολιτική Εθνικής Άμυνας και η Δημόσια Τάξη συνιστούν τους πυλώνες ασφαλείας του κράτους. Έκαστος τομέας εξ αυτών έχει τόση σημασία, όση η χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Χωρίς τους πυλώνες αυτούς δεν υφίσταται Κράτος. Κατ’ επέκταση, χωρίς τους πυλώνες αυτούς δεν νοείται Έθνος. Υπόψιν, ότι για να διατηρηθεί ένα Έθνος, σαν το Ελληνικό, στο πέρασμα των ετών δεν αρκούν η προγονοπληξία και η πατριδοκαπηλία. Απαιτούνται συγκεκριμένες ειδικές πολιτικές προστασίας των πυλώνων ασφαλείας του Κράτους. Καταρχάς και πριν απ’ όλα, χρειάζεται η αντίληψη προστατευτισμού του Έθνους. Εάν οι κυβερνώντες αρχικώς δεν αναγνωρίζουν την αξία του Έθνους και δευτερευόντως απαξιούν για την μακροημέρευσή του, επειδή πιστεύουν σε διεθνιστικές ιδεοληψίες, τότε αντίστοιχες αυτής της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας θα είναι και οι κατευθυντήριες γραμμές που θα δίδονται στους ανωτέρω τομείς πολιτικής. Ήτοι, καταστροφικές.
Η εξωτερική πολιτική ενός κράτους πρέπει να μην δέχεται διαδοχικές ήττες. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 το πρόβλημα με το όνομα του κρατιδίου των Σκοπίων είχε προϋποθέσεις για να λυθεί. Πλέον Υπουργοί της κυβερνήσεως αποκαλούν δημοσίως το κράτος σφετεριστή «Μακεδονία». Υπουργός, ο οποίος κατακρίνει συνάδελφό του Υπουργό για τη χρήση του ονόματος αυτού και απειλεί με παραίτηση, εμφανίζεται μετά από λίγες ημέρες και του ξεφεύγει εκείνου η λέξη αυτή! Το χειρότερο; Με την αναστολή της φυλάξεως των ελληνικών συνόρων από την ολέθρια κα Χριστοδουλοπούλου και τον κ. Πρωθυπουργό, η Ελλάδα αναβάθμισε γεωπολιτικά το κρατίδιο και το κατέστησε «το καλό παιδί» στα μάτια της άβουλης Ευρώπης. Συγχρόνως, με την αναστολή της φυλάξεως των ελληνικών συνόρων, η κυβέρνηση επέφερε κι άλλη στρατηγική ήττα στη χώρα, αφού μετέτρεψε την Τουρκία σε άμεσο συνομιλητή των Ευρωπαίων και συνέργησε στην εκβίαση για την απελευθέρωση της βίζας, την εκταμίευση 3 και 3 δις ευρώ και το «ξεπάγωμα» κεφαλαίων για την ενταξιακή της πορεία. Το άνοιγμα μετώπου, κοντά στα προαναφερθέντα, και στα βορειοδυτικά μας σύνορα με την Αλβανία, για το ανύπαρκτο θέμα των συνεργατών των Ναζί Τσάμηδων δεικνύει ασύγγνωστη ανεπάρκεια και έλλειψη επίγνωσης του χρόνου και του τόπου των κυβερνώντων.
Στην Εθνική Άμυνα επίσης οι ήττες είναι διαρκείς, μια και για πρώτη φορά ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος αποδέχθηκε αιτιάσεις της γείτονος χώρας και δεν προσγειώθηκε στη Ρόδο για ανεφοδιασμό, αλλάζοντας την πορεία του. Το ΝΑΤΟ προσκλήθηκε από την Ελλάδα στο Αιγαίο, προκειμένου να δώσει ένα τέλος στις μαζικές ροές μεταναστών που με επιστημονικό τρόπο αποδέσμευε η Τουρκία από τους καταυλισμούς της. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ δεν φυλάει και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ούτε τη νοτιοανατολική πλευρά του Αιγαίου, ύστερα από απαίτηση της Τουρκίας, της οποίας η πραγματική επιθυμία είναι – αν δεν εκδιωχθούν οι φρεγάτες του ΝΑΤΟ από το Αιγαίο – να περιπολούν στη μέση του Αιγαίου, προβάλλοντας έτσι σε πραγματικό χρόνο τις ανεδαφικές της διεκδικήσεις. Σε αυτήν την επιτρεπόμενη από την ελληνική εθνική άμυνα τακτική προστίθενται και οι ΝΟΤΑΜ που κάθε τόσο εκδίδονται προς τον σκοπό δημιουργίας προηγουμένων.
Στον τομέα της δημόσιας τάξης, στην αρχή ο αρμόδιος Υπουργός απειλείτο, κατά τα λεγόμενά του, από αντιεξουσιαστές και άλλους ευυπόληπτους πολίτες και αφού αντικαταστάθηκε ήρθε ο νέος Υπουργός, απόστρατος Αξιωματικός του Στρατού, να βάλει τέλος στην ασυδοσία της…Αστυνομίας! Προχώρησε σε εξαγγελίες για τερματισμό της αστυνομικής αυθαιρεσίας αδιαφορώντας στην πράξη για αυτόν καθ’ εαυτόν τον σκοπό της Αστυνομίας, ως Σώματος Ασφαλείας. Η πρόληψη και η καταστολή των εγκλημάτων έχει αποδειχθεί βαρύ φορτίο στους ώμους του κ. Τόσκα, ο οποίος έχει επιτρέψει να κυκλοφορούν οι αντιεξουσιαστές σε πορείες κραδαίνοντας με πρωτοφανή άνεση πιστόλια, να καίγονται κατ’ επανάληψη δημόσια οχήματα των αστικών συγκοινωνιών και οι αστυνομικοί να γίνονται σάκος του μποξ για την εκτόνωση των «αγνών» αγωνιστών του προλεταριάτου.
Τα ανωτέρω παραδείγματα είναι ελάχιστα μέσα στον εσμό των περιπτώσεων της πραγματικότητας, όπου και έχει καταστεί προφανής η πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα μετασχηματίζεται σε μία χώρα με ασθενείς – για την ώρα – πυλώνες ασφαλείας. Το χαστούκι που έφαγε η κυβέρνηση στην Οικονομία προσπαθεί να το ισοφαρίσει με διάλυση των πάντων. Όλων των ελεγκτικών θεσμών, των σωμάτων ασφαλείας, των ενόπλων δυνάμεων και του διπλωματικού σώματος. Διότι αυτό το αποτέλεσμα έχει το βόλεμα σε όλα τα παραπάνω ημετέρων «ροζφρουρών». Όμως, η εξουδετέρωση των πυλώνων ασφαλείας θα φέρει και τους εσωτερικούς, αλλά και τους εξωτερικούς εχθρούς του Έθνους προ των πυλών. Κι εκεί η άμυνα είναι πάντα δύσκολη…
alright.gr