Εκτός αν πιστεύει κανείς στην παρθενογένεση, τα γεγονότα, όπως και τα όντα έρχονται εξ αιτίας. Δηλαδή, όσο κι αν δεν αρέσει στις αιτίες, τα γεννάνε αιτίες. Το Brexit όπως και η pre grexit κατάσταση που ζει η χώρα έχουν αιτίες με ονοματεπώνυμο.
Φταίνε οι Bρετανοί που ψήφισαν έξοδο; Όχι ακριβώς. Φταίνε οι Έλληνες που ψήφισαν Τσίπρα; Όχι ακριβώς. Για να μην πούμε, όχι καθόλου.
Πριν εξαπολύσει κανείς κατηγορίες για όσα του φαίνονται κακοδαιμονίες είναι χρήσιμο να σκύψει για να δει τις αιτίες. Επειδή, τον τελευταίο καιρό κατηγορείται όλο και πιο συχνά ο λαός για τις επιλογές του και μερικοί από τους νεκροθάφτες του βιάζονται να το ξανασώσουν.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει φέρει τη χώρα στα πρόθυρα ενός grexit; Σχεδόν καθόλου. Πώς ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Ως δια μαγείας; Κανένας σπόρος δε φυτρώνει αν δεν υπάρχει έδαφος και κλίμα.
Τι έκανε 2 εκατομ. ψηφοφόρους να τον επιλέξουν το 2015 για κυβέρνηση; Η εύκολη απάντηση είναι «η δημαγωγία του».
Και γιατί η δημαγωγία του βρήκε πρόσφορο έδαφος; Η εύκολη απάντηση είναι «γιατί ο λαός αρέσκεται στα εύκολα και ρέπει στο να πιστεύει αυτούς που του υπόσχονται περισσότερα εισοδήματα και παροχές με λιγότερη προσπάθεια».
Και γιατί ο λαός ρέπει προς αυτή τη νοοτροπία; Η εύκολη απάντηση είναι «γιατί έτσι τον έχουν μάθει εδώ και χρόνια». Ακριβώς.
Όπως βλέπεις κανείς, οι αιτίες είναι εδώ και είναι ολοζώντανες. Φωνάζουν. Φταίνε, λοιπόν αυτοί που τον έχουν μάθει σ αυτή τη νοοτροπία. Οι πολιτικοί του κυβερνήτες. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει κανείς, βλέποντας τον Έλληνα που δουλεύει και ζει σε ένα περιβάλλον έξω από την Ελλάδα. Έχει άλλη νοοτροπία. Εκείνη της χώρας που ζει. Επομένως, υπάρχει μια άλλη νοοτροπία.
Και γιατί δεν την ενστερνίζεται ο Έλληνας; Για λόγους αυτοσυντήρησης!
Αν την ενστερνιστεί, έτσι από μόνος του, θα δει το παιδί και τη γυναίκα του γείτονα να παίρνουν μια θέση στο δημόσιο με σίγουρα λεφτά και θέση, ενώ εκείνος θα πελαγοδρομεί να ψάχνει για να ζήσει. Θα δει το γείτονα να χτίζει ένα τριώροφο με άδεια γκαρσονιέρας, ενώ εκείνος μετά βίας και με το τετραπλάσιο κόστος θα είναι στα μπετά της γκαρσονιέρας.
Θα δει το γείτονα να βγάζει άδεια στη λαϊκή αγορά για πάγκο, την ώρα που αυτός δεν θα μπορεί να αγοράσει καν τον πάγκο. Θα δει το γείτονα ανταγωνιστή του επιχειρηματία να παίρνει το ένα έργο μετά το άλλο κι αυτός δεν θα μπορεί να φτιάξει ούτε μονοπάτι. Θα δει το γείτονα γιατρό, δικηγόρο, επαγγελματία, μάστορα να ζει άνετα δηλώνοντας 12.000 ευρώ εισόδημα το χρόνο, ενώ αυτός μετά βίας θα πληρώνει τις εισφορές του από την άγρια φορολόγηση της ειλικρινούς του δήλωσης.
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος και σίγουρα οι αναγνώστες ξέρουν καλύτερα και από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στη χώρα. Επομένως, ας έρθουμε στο ζουμί.
Όταν οι πολίτες έχουν ζήσει στο πετσί τους την απαξίωση της νομιμότητας και της κανονικότητας από τους κυβερνήτες τους και τα κόμματά τους, απαιτούν τη συμμετοχή τους σ αυτήν, ισότιμα και όλοι! Προσέξτε: Δεν απαιτούν το σταμάτημα, αφού δε βλέπουν καμιά δύναμη που να τη σταματάει και αφού πρέπει να επιζήσουν σήμερα, ενώ η ονειρική ισοδιοίκηση είναι του μέλλοντος. Απαιτούν αυτό που είναι ενστικτωδώς φυσικό σαν δίκαιο: Ισότητα στην αντιμετώπιση. Και αφού η αντιμετώπιση είναι αναξιοκρατική και ρουσφετολογικά διαφθαρμένη, απαιτούν ισότητα στη διαφθορά!
Έχουν άδικο; Καθόλου. Γιατί, τελικά, ζητάνε αυτό που είναι αυτονόητο: Ισονομία.
Μετά τη μεταπολίτευση δημιουργήθηκε μια άλλη χώρα με μια άλλη νοοτροπία. Η οποία διολίσθησε στη διαφθορά και στην ιδιοποίηση του κράτους ως φέουδο και ως χοάνη άντλησης ψήφων από κόμματα και τυχοδιώκτες, που εμφανίστηκαν και εμφανίζονται για αντιπρόσωποι του λαού, τρομάρα τους. Ο λαός είναι ο,τι τον κάνουν οι εξουσίες του. Αυτές τον μορφώνουν και βάζουν τους κανόνες διακυβέρνησης. Αυτές νομοθετούν. Αυτές μονοπωλούν τη βία. Αυτός, σπάνια, όταν φτάσει στο μη παρέκει, επαναστατεί.
Η πλειοψηφία του λαού έδωσε την ευκαιρία σχεδόν σε όλα τα κόμματα να κυβερνήσουν. Και όλα ακολούθησαν τη συνταγή που προαναφέραμε. Διαφθορά μέχρις εσχάτων. Ως την επάρατο χρεωκοπία του 2009.
Οι, πολίτες έδωσαν την ευκαιρία στα παραδοσιακά κόμματα της μεταπολίτευσης να τους βγάλουν από το αδιέξοδο. Από κεκτημένη ταχύτητα. Για να διαπιστώσουν ότι απέναντί τους είχαν πάλι ψέματα αντί για αλήθειες, ταξίματα αντί για πρόγραμμα, ρουσφέτια αντί για ισονομία, άλλα λέω κι άλλα κάνω αντί για συνέπεια, γελοιότητα αντί για σοβαρότητα.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας ζούσε και ζει στην πλειονότητά του στο 2004, όπου τα περιθώρια για μπαλαφάρες αντί σοβαρού λόγου και για παραμύθια αντί για αλήθειες ήταν πιο χαλαρά. Σ αυτό το κλίμα πολλοί πολίτες πίστεψαν ότι μια άλλη λύση είναι εφικτή. Αφελείς; Ευκολόπιστοι; Ονειροπόλοι; Όπως θέλει κανείς μπορεί να τους ονομάσει, αλλά ένα πράγμα δεν μπορεί να παραβλέψει: Ότι δεν πήγαν προς τα εκεί από μόνοι τους και από τον ουρανό. Ούτε πήγαιναν πριν εκεί. Κάτι ψήφιζαν πριν δώσουν 36% σ ένα κόμμα που μετά βίας έπαιρνε 4% και στη συνέχεια 12%. Και κάτι τους έστειλε να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.
Πάμε λοιπόν στον καθρέφτη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία; Γιατί τα άλλα κόμματα απαξιώθηκαν στα μάτια του κόσμου. Είτε γιατί δεν του έδιναν του κόσμου αυτό που τον είχαν καλομάθει να του δίνουν (ευκολίες πληρωμής με υψηλές απολαβές), είτε γιατί δεν του έδιναν αυτό που απαιτούσαν οι καιροί: Αλήθεια, υπευθυνότητα, ισονομία, ξεκάθαρες κουβέντες και ξεκάθαρη διακυβέρνηση.
Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ (για την ακρίβεια ο Τσίπρας, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαξιωθεί στη συνείδηση των αριστερών) δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Είναι το τελευταίο από τα κόμματα της μεταπολίτευσης, που δεν είχε κυβερνήσει και που του έδωσε ο λαός (η εκλογική πλειοψηφία) αυτή την ευκαιρία. Ο κύκλος έκλεισε. Το ΚΚΕ δεν δίνει μάχη εξουσίας και δεν είναι κόμμα της μεταπολίτευσης.
Και γιατί παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από τόσα ακραία πισωγυρίσματα που έχει κάνει και τα οποία ρεζιλεύουν τον ίδιο, αλλά και το λαό, σε σημείο να φωνάζουν οι Γάλλοι, που είναι στους δρόμους εδώ και βδομάδες «εμείς δεν είμαστε Έλληνες»; Γιατί δεν αλλάζεις το ρούχο που έχεις μ εκείνο που έχεις πετάξει για άχρηστο.
Όπως έχω ξαναπεί, τα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν πεθάνει (και το Ποτάμι είναι ένα απ αυτά, γιατί είναι δημιούργημα μηχανισμών). Αλλά τίποτε δεν έχει γεννηθεί ακόμα στη θέση τους. Και η φωνή τους δεν έχει ισχύ. Δεν πιάνει. Είναι ενστικτώδες.
Ο μέσος πολίτης, όσα κι αν λέει ας πούμε ο Βενιζέλος ή ο Λοβέρδος ή ο Δένδιας ή ο Λυκούδης ή ο οποιοσδήποτε έχει κυβερνήσει, σκέφτεται ενστικτωδώς: « σε είδαμε τι έκανες όταν ήσουν κυβέρνηση». Μ αυτούς τους όρους η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη. Τα λόγια της και οι πράξεις της πέφτουν στη χλεύη και την απαξίωση. «Σε είδαμε τι έκανες. Μη μας λες τώρα άλλα. Ας τα’ κανες τότε».
Τα ίδια θα πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση. Θα είναι ανύπαρκτος. Θα κάνει αντιπολίτευση και οι πολίτες από κάτω θα λένε «τι μας λένε οι άνθρωποι. Αυτοί κάναν τα ίδια και χειρότερα σαν κυβέρνηση».
Έχει μάθει τίποτε το παλιό πολιτικό προσωπικό από το παρελθόν; Ακούγοντας τις καθημερινές του τοποθετήσεις και τη νοοτροπία του η απάντηση είναι: Όχι. Έχει ανατραπεί (όχι μακιγιάζ και ψευτοφτιασίδωμα, όχι ρετούς) σε πρόσωπα, νοοτροπίες και πολιτικές; Όχι. Παρελαύνει η ίδια κουστωδία με αλλαγές ρόλων.
Αν αναρωτιέται κανείς ποιος έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η απάντηση είναι μία: Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τον έφεραν. Ούτε ο λαός που δεν ήταν αριστερός έγινε ξαφνικά αριστερός, ούτε έγινε πιο εχθρικός απέναντι στα μνημόνια απ όσο ήταν και πριν. Ο ίδιος λαός ήταν και είναι. Ταλαιπωρημένος και αλαφιασμένος. Το τελευταίο που του αξίζει είναι να λοιδορείται για τις επιλογές του. Έκανε ο,τι μπορούσε και όσο του επέτρεπε η πολιτική κουλτούρα που τον γαλουχεί εδώ και 40 χρόνια. Για να μην πάω παλιότερα.
Και όσο πάει θυμώνει πιο πολύ, αηδιάζει πιο πολύ, αγανακτεί πιο πολύ και ψάχνει πιο πολύ για μια λύση, που δεν τη βλέπει από πουθενά. Δεν ξέρει ότι αυτός από μόνος του είναι η λύση.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης