Πριν λίγες μέρες, στις ώρες γραφείου που τηρώ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με επισκέφτηκε κάποια φοιτήτρια για να συζητήσει μαζί μου ορισμένα θέματα, σχετικά με την διδακτέα ύλη ενός μαθήματος που πρόκειται να εξεταστεί την τρέχουσα ακαδημαϊκή περίοδο. Στο πρόσωπό της διέκρινα στεναχώρια, θλίψη και απογοήτευση. Εφόσον απάντησα στις απορίες που είχε με το περιεχόμενο του συγκεκριμένου μαθήματος, την ρώτησα πως πηγαίνει γενικότερα με τα υπόλοιπα μαθήματα. Η απάντησή της ήταν ότι χρωστάει αρκετά μαθήματα και έχει μείνει πίσω στις σπουδές της, καθότι εξαναγκάζεται να εργάζεται λόγω του ότι ο πατέρας της είναι άνεργος και σοβαρά άρρωστος. Η μητέρα της δεν εργάζεται γιατί φροντίζει τα δύο μικρότερα αδέλφια της. Ένα στην τρίτη γυμνασίου και το άλλο στην δεύτερη λυκείου. Η συνέχεια της κουβέντας δεν μου άφησε ουδεμία αμφιβολία, για τις στεναχώριες που έκρυβε στα βάθη της ψυχής της αυτό το πανέμορφο και άξιο κορίτσι.
Μου είπε ότι εργάζεται σε πολυεθνική εταιρία τέσσερις ώρες την ημέρα, μόλις για 200 ευρώ (€) το μήνα. Το σύνηθες ωράριο είναι 5-9 μμ. Πληροφοριακά σας αναφέρω ότι η συγκεκριμένη εταιρία είναι κερδοφόρα, με πωλήσεις μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων €, που είναι συνεχώς αυξανόμενες κατά την μνημονιακή περίοδο 2010-2015. Αμέσως η σκέψη μου πήγε εκεί που πάει και η δικιά σας. Που κατάντησε η Ελλάδα στην εποχή των μνημονίων. Νέα παιδιά, με άνεργους γονείς, αντί να είναι αφοσιωμένα στις σπουδές τους, εξαναγκάζονται να δουλεύουν για 200 € το μήνα και μάλιστα σε κερδοφόρες επιχειρήσεις με αυξανόμενα τα έσοδα από τις πωλήσεις τους. Που είναι το κράτος πρόνοιας; Ποιες είναι οι κοινωνικές παροχές στους άνεργους πολύτεκνους γονείς; Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί, με άνεργο και άρρωστο πατέρα, να μην αισθάνεται μιζέρια στην Ελλάδα των μνημονίων; Η λέξη μιζέρια υποδηλώνει τα “χίλια κακά της μοίρας μας”. Σύμφωνα με το λεξικό του Πάπυρου, μιζέρια σημαίνει αθλιότητα, κακομοιριά, δυστυχία, φτώχεια. Από οικονομικής και όχι ψυχολογικής άποψης, το άτομο που ζει στη μιζέρια, κυριολεκτικά είναι πάμφτωχο αδυνατώντας να καλύψει τις στοιχειώδεις βιοποριστικές του ανάγκες, για διατροφή, στέγαση, ένδυση, κ.λπ.
Ο πάμφτωχος είναι κοινωνικά αποκλεισμένος. Δεν έχει την δυνατότητα να πάει με τους φίλους του σε μια καφετέρια ή κάποιο φτηνό εστιατόριο. Δεν μπορεί να συντηρήσει ένα επιβατικό αυτοκίνητο ή μια μοτοσυκλέτα. Του είναι αδιανόητο να πάει σε μια τράπεζα και να ζητήσει έστω ένα καταναλωτικό δάνειο, για την κάλυψη των τρεχούμενων βιοποριστικών του αναγκών. Ο μίζερος είναι εξαθλιωμένος, αποκλεισμένος από την κοινωνία, ζει στο περιθώριο πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν ένα καλύτερο αύριο. Τα μνημόνια έφεραν τη μιζέρια και τη δυστυχία στα σπίτια μας. Σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο. Το 2010 ο κατώτερος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ήταν 746 ευρώ. Σήμερα ο κατώτερος μισθός είναι 586 ευρώ. Στην Ελλάδα των μνημονίων, χιλιάδες νέοι σαν την φοιτήτρια που προανέφερα, προσλαμβάνονται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης για 200 ευρώ το μήνα. Υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που για να μην βάλουν λουκέτο υποχρεούνται να προσφέρουν μισθούς μικρότερους των 500 ευρώ. Οι πολυεθνικές εταιρίες όμως γιατί δίνουν μηνιαίους μισθούς των 200 και των 250 ευρώ; Και μάλιστα όταν πρόκειται για επιχειρήσεις με πωλήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και κυρίως με αξιοσημείωτη κερδοφορία; Δηλαδή, οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές των μνημονίων που μας υπόσχονται οι ελληνικές κυβερνήσεις με το κουαρτέτο, είναι μισθοί και συντάξεις των 200 ή των 250 ευρώ, η μιζέρια των ελλήνων πολιτών και ο οικονομικός στραγγαλισμός του έλληνα μικρομεσαίου επιχειρηματία;
kontranews.gr