Η παραδοχή της Άγκελα Μέρκελ ότι όλα «τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να συζητήσουν το μέλλον της Ευρώπης» θεωρητικά θέτει σε δημόσια διαβούλευση το ερώτημα που υπάρχει στην σκέψη της πλειονότητας των πολιτών της:
Ποια επιτέλους είναι η Ευρώπη που θέλουμε, ποια είναι η Ένωση που «οραματίζονται» οι ηγέτες της και, βέβαια, ποια είναι η… υπαρκτή Ευρώπη, αυτή που διαμόρφωσαν τα «οράματά» τους και πολύ πιο συγκεκριμένα οι πολιτικές του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, που στήθηκε πολύ μεθοδευμένα, αλλά τώρα, λόγω του βρετανικού δημοψηφίσματος, «κρύφτηκε» πίσω από διακηρύξεις για ενότητα, αλληλεγγύη και διαφύλαξη του δυτικού… πολιτισμού.
Προφανώς οι ηγέτες της Γερμανίας δεν έχουν καμιά πρόθεση να κάνουν μια τέτοια ουσιαστική συζήτηση αλλά επιζητούν να κλείσουν οι ρωγμές εντός του σκληρού πυρήνα και στα πέριξ αυτού, με ανακατανομή ρόλων και συμβιβασμούς που δεν θα θέτουν υπό αμφισβήτηση την δική τους κυριαρχία και τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.
Προφανώς επίσης, στους λογαριασμούς τους, που δεν πρόκειται να τους θέσουν υπόψη μας δημοσίως, υπολογίζουν και την ευρύτερη ανακατανομή ρόλων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και κυρίως τον καθοριστικό ρόλο των ΗΠΑ, αλλά και τις συνέπειες από τις διάφορες περιφερειακές συγκρούσεις στα σύνορα της ΕΕ, είτε στη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, είτε στο ανατολικό μέτωπο.
Η «δημοκρατικότητα» της γερμανικής ηγεσίας , που εκφράστηκε με τη δήλωση του Σόιμπλε ότι δεν μπορούν να πολιτεύονται όπως έκαναν μέχρι τώρα, γιατί «αλλιώς οι άνθρωποι θα πουν ότι ‘δεν κατάλαβαν’» ήταν επικοινωνιακό προπέτασμα καπνού. Αυτή η α λα καρτ «ευαισθησία» για τους απλούς ανθρώπους είχε πολύ περιορισμένη αξία χρήσης: Την αντιστροφή της τάσης για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ.
Οι πολιτικές της άγριας λιτότητας που θίγουν βάναυσα αυτούς τους απλούς ανθρώπους, τη διαμαρτυρία των οποίων υποτίθεται ότι «κατανόησε» ο κ. Σόμιπλε, και οι αλλαγές του όποιου νομοθετικού πλαισίου λειτουργεί ακόμη σαν ασπίδα προστασίας τους, δεν τέθηκαν στο τραπέζι ούτε για τα… μάτια του κόσμου.
Γιατί αυτές ακριβώς οι πολιτικές είναι το «όραμα» του σκληρού πυρήνα της ΕΕ που εμφανίζεται διατεθειμένος να «κατανοήσει» πολλά αρκεί να μην τίθεται σε αμφισβήτηση η νεοφιλελεύθερη ουσία των τακτικών και της στρατηγικής τους.
Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από τότε που το Ευρωσύνταγμα απορρίφτηκε… πανηγυρικότατα από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς πολίτες και ακολούθησε (πάλι!) μια «περίοδος συλλογισμού» που με γερμανική παρέμβαση οδήγησε στην Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία θεσμοθέτησε την ουσία αυτών που είχαν απορριφτεί.
Και είναι νωπές οι μνήμες από τη στάση αυτού του σκληρού πυρήνα της ΕΕ στο προσφυγικό ζήτημα, που άλλα αποφάσιζε τυπικά η ευρωηγεσία και άλλα υλοποιούνταν με την παρέμβαση των χωρών του Βίζεγκραντ.
Διόλου συμπτωματικά ο Σόιμπλε είχε ταχτεί τότε υπέρ της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» και των αποφάσεων των Συνόδων Κορυφής, αλλά, ταυτοχρόνως, είχε απευθύνει εκκλήσεις να… κατανοήσουμε τις χώρες σαν την Ουγγαρία που έκλειναν μονομερώς τα σύνορά τους. Και οι συνέπειες αυτής της «κατανόησης» είναι ορατές σε όλους μας.
Αυτήν την επιτυχημένη, για τα δικά τους συμφέροντα, τακτική θέλουν να επαναλάβουν και πάλι: Διάλογος και… επαναστοχασμός στα λόγια και μονομερείς αποφάσεις στην πράξη όταν καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις.
Αλλά αυτά ακριβώς τα κόλπα, του σκληρού πυρήνα της ΕΕ και των διαφόρων Σόιμπλε, είναι που πρέπει να σταματήσουν, όσο υπάρχει ακόμα καιρός, πριν μας γυρίσουν τελειωτικά στο παρελθόν.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
news247.gr