Ο υπαρκτός κίνδυνος ενός γενικευμένου παγκοσμίου κραχ, χρησιμοποιείται έντεχνα ως μοχλός πίεσης εκ μέρους των ελίτ, με στόχο τον εκβιασμό των Βρετανών ψηφοφόρων του «ΟΧΙ στην ΕΕ» – οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως λαϊκιστές, αμόρφωτοι, φτωχοί και ανεύθυνοι επαναστάτες.
.Άποψη
Το μερίδιο αγοράς της Ελλάδας στην παγκόσμια οικονομία είναι 0,26% σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ), από 0,52% πριν από 25 χρόνια (πηγή) – ενώ της Βρετανίας 2,36% από 3,65% προηγουμένως. Εν τούτοις, τυχόν έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ θεωρείται πως θα επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις διεθνώς – κάτι που είμαι βέβαιος πως θα συνέβαινε επίσης, εάν η Ελλάδα είχε προβεί έγκαιρα σε στάση πληρωμών, αρνούμενη να αποδεχθεί τον αργό θάνατο για να μη διακινδυνεύσει το κοινό νόμισμα.
Σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον για την έκβαση του δημοψηφίσματος παγκοσμίως είναι πολύ μεγάλο – επίσης των Ελλήνων, για έναν όμως εντελώς διαφορετικό λόγο: επειδή η έξοδος της χώρας τους από την ΕΕ, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η αντίστοιχη από την Ευρωζώνη, οπότε να υιοθετήσουν το εθνικό τους νόμισμα, θεωρείται από πολλούς ως η τελευταία ελπίδα της Ελλάδας για να ξεφύγει από την κρίση, τη λεηλασία και τη μετατροπή της σε γερμανική αποικία.
Στα πλαίσια αυτά, λογικά ενδιαφέρονται αφενός μεν για το τι θα ψηφίσουν οι Βρετανοί, αφετέρου για τα επακόλουθα τυχόν επικράτησης του «ΟΧΙ στην ΕΕ» – θεωρώντας πως μέσω της Βρετανίας θα λυθούν πολλές απορίες τους. Οι αιτίες τώρα, λόγω των οποίων θα επηρεαστεί ολόκληρος ο πλανήτης από τη Μ. Βρετανία είναι, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές (Kaletsky), οι εξής:
(α) Το δημοψήφισμα αποτελεί μέρος ενός νέου παγκοσμίου φαινομένου: των δημαγωγικών, λαϊκίστικων εξεγέρσεων εναντίον των κομμάτων του κατεστημένου, κυρίως από ηλικιωμένους, φτωχότερους ή λιγότερο μορφωμένους εκλογείς. Από πολίτες αρκετά εξοργισμένους, έτσι ώστε να γκρεμίσουν κυριολεκτικά τους υπάρχοντες Θεσμούς, αψηφώντας τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους του κατεστημένου – παρά τις προειδοποιήσεις και τις απειλές τους για μία επερχόμενη καταστροφή, με τελικό σταθμό το χάος.
Είναι πάντως εντυπωσιακή η ομοιότητα του δημογραφικού προφίλ των Βρετανών που στηρίζουν το «ΟΧΙ στην ΕΕ», με τους ψηφοφόρους του D. Trump στις Η.Π.Α., καθώς επίσης με τους εκλογείς της M. Le Pen στη Γαλλία. Σύμφωνα δε με έρευνες της βρετανικής κοινής γνώμης (πηγή), οι εκλογείς που δεν έχουν απολυτήριο σχολείου, είναι άνω των 60 ετών και εργαζόμενοι στις τελευταίες επαγγελματικές κατηγορίες (Δ και Ε), στηρίζουν το ΟΧΙ (Leave) με πλειοψηφία 65% – έναντι 35% του ΝΑΙ (Remain).
Αντίθετα, οι πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών, ηλικίας κάτω των 40 και εργαζόμενοι στις πρώτες επαγγελματικές κατηγορίες (Α και Β), υποστηρίζουν το ΝΑΙ με πλειοψηφία 60% – έναντι 40% των υπολοίπων. Κανένας δεν γνωρίζει βέβαια πόσο προπαγανδιστικές είναι αυτές οι έρευνες και οι δημοσκοπήσεις – αφού διενεργούνται από οργανισμούς των ελίτ και δημοσιεύονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία έχουν κάθε λόγο να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, επειδή για αυτό ακριβώς αμείβονται.
Οι «λαϊκίστικες» τώρα εξεγέρσεις, όπως τις αποκαλούν κυρίως οι χρηματοδοτούμενοι από τους ελίτ διεθνείς αναλυτές, οι οποίοι δεν ξέρω τι άλλο θα περίμεναν όταν λεηλατείται το 99,99% των ανθρώπων από μια ελάχιστη, αλλά απόλυτα οργανωμένη μειοψηφία του 0,01%, ανατροφοδοτούνται από τα εθνικιστικά, ακροδεξιά κόμματα – στα οποία συμμετέχουν άνθρωποι που βιώνουν τις ίδιες οικονομικές συνθήκες στη Βρετανία, στη Γερμανία και στις Η.Π.Α. (λογικά, αφού τόσο η σοσιαλδημοκρατία, όσο και η ήπια αριστερά, έχουν περάσει στην νεοφιλελεύθερη όχθη).
Και στις τρείς αυτές χώρες βέβαια η ανεργία είναι ελάχιστη, κυμαινόμενη γύρω από το 5%. Εν τούτοις, οι στατιστικές παραποιούνται και οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι συνήθως κακοπληρωμένες – ενώ οι μετανάστες έχουν αντικαταστήσει τους τραπεζίτες, όσον αφορά τους ενόχους για τα κοινωνικά προβλήματα που κλιμακώνονται.
Το μέγεθος τώρα της δυσπιστίας των μαζών απέναντι στους ισχυρούς επιχειρηματίες, στα υψηλά αμειβόμενα στελέχη των εταιριών, στους πολιτικούς, στα καθιερωμένα κόμματα και στους οικονομολόγους διαπιστώνεται από το ότι, αδιαφορούν για τις προειδοποιήσεις τους – σύμφωνα με τις οποίες δεν πρέπει να θέσουν σε κίνδυνο τη σταδιακή αποκατάσταση της ευημερίας, γκρεμίζοντας την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων (Status Quo).
Στη Μ. Βρετανία, μετά από μία συζήτηση τριών μηνών όσον αφορά τις πράγματι δραματικές οικονομικές συνέπειες της εξόδου της χώρας από την ΕΕ για τους πολίτες της, μόλις το 37% των εκλογέων πιστεύει πως η οικονομία της χώρας θα είναι χειρότερη εκτός της ΕΕ (πηγή) – από 38% το προηγούμενο έτος!
Με πολύ απλά λόγια, όλες οι προειδοποιήσεις και οι έρευνες του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της βρετανικής κυβέρνησης, της Τράπεζας της Αγγλίας κοκ. σύμφωνα με τις οποίες οι ζημίες για τη χώρα θα είναι τεράστιες, έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων – θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό το ΟΧΙ του 62% των Ελλήνων, παρά τις κλειστές τράπεζες και την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.
Όσον αφορά τον ηγέτη της βρετανικής καμπάνιας του «ΟΧΙ στην ΕΕ», τον B. Johnson, αντί να προσπαθήσει να αντικρούσει τις προειδοποιήσεις των ειδικών με λεπτομερή επιχειρήματα, ενεργεί με μία δημαγωγική ρητορική, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο (πηγή) – γεγονός που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τις ομιλίες του D. Trump στις Η.Π.Α.. Χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία στα επιχειρήματα, ισχυρίζεται απλά πως «οι αυτοαποκαλούμενοι ειδικοί έκαναν πολλές φορές λάθος στο παρελθόν – κάτι που συμβαίνει και τώρα».
(β) Το δημοψήφισμα θα αποτελέσει το πρώτο μεγάλο τεστ, όσον αφορά το εάν οι ειδικοί και οι αγορές βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια ή οι δημοσκοπήσεις που τεκμηριώνουν την άνοδο της ισχύος των «λαϊκίστικων» εξεγέρσεων. Εάν λοιπόν πρόκειται πράγματι για μία κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των ελίτ, όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, ή για άσφαιρα πυρά – κάτι που θα αποδειχθεί από την καταμέτρηση των ψήφων.
Μέχρι στιγμής πάντως οι χρηματαγορές και οι ελίτ πιστεύουν πως οι απαντήσεις των εξαγριωμένων εκλογέων στις εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική εκλογική τους συμπεριφορά – ότι τελικά θα επικρατήσει ο φόβος και η «κοινή λογική». Τέλη Μάιου οι εταιρείες στοιχημάτων και τα διάφορα μοντέλα των ηλεκτρονικών υπολογιστών έδιναν πιθανότητες της τάξης του 25% στην έξοδο της Βρετανίας και στη νίκη του D. Trump – παρά το γεγονός ότι, κατά τις δημοσκοπήσεις έφταναν στο 50% και για τα δύο.
Θεωρείται όμως πως εάν τελικά κερδίσει το «ΟΧΙ στην ΕΕ» στις 23 Ιουνίου, θα επηρεαστούν ανάλογα τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών – ενώ θα υπάρξει μεγάλη δυσπιστία, όσον αφορά τα οικονομικά μοντέλα προβλέψεων. Αν και δεν μπορεί φυσικά να αποδειχθεί ο ισχυρισμός, οι αγορές θα αντιδράσουν σαν να ήταν κάτι τέτοιο τεκμηριωμένο – με αντίστοιχες συνέπειες.
Η στατιστική θεωρία βέβαια μας επιτρέπει να υπολογίσουμε πόσο θα άλλαζαν οι προσδοκίες για τις αμερικανικές εκλογές, σε περίπτωση που κέρδιζε το ΟΧΙ στη Βρετανία – όπου, σύμφωνα με το θεώρημα του Μπέυζ (ερμηνεία), εάν κερδίσει το ΟΧΙ, η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων θα αυξηθεί από το 50% στο 67%, ενώ αυτή των ειδικών (ΔΝΤ κλπ.) θα μειωθεί από το 50% στο 33%.
(γ) Τυχόν νίκη του «ΟΧΙ στην ΕΕ» στο δημοψήφισμα θα προκαλέσει σεισμό στις χρηματαγορές – με την έννοια πως θα θεωρήσουν ότι, οι «λαϊκίστικες» εξεγέρσεις θα κλιμακωθούν τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., αποσταθεροποιώντας το σύστημα. Το ενδεχόμενο αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο από όλα τα προηγούμενα, κυρίως επειδή θα συνέβαινε σε μία χώρα τόσο σταθερή και πολιτικά φλεγματική, όπως η Βρετανία.
Ειδικότερα, όπως το 2008, θα αυξανόταν κατακόρυφα η νευρικότητα των αγορών, η οποία με τη σειρά της θα κλιμάκωνε τη νευρικότητα στην πραγματική οικονομία – γεγονότα που θα προκαλούσαν την άνοδο των συναισθημάτων θυμού και οργής του πληθυσμού απέναντι στο κατεστημένο, στο υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αυξάνοντας ανάλογα τις προσδοκίες μελλοντικών πολιτικών εξεγέρσεων.
Λογικά λοιπόν υπάρχουν μεγάλοι φόβοι μετάδοσης, οι οποίοι θα μπορούσαν πράγματι να προκαλέσουν μία παγκόσμια κρίση, με απρόβλεπτα αποτελέσματα – γεγονός που χρησιμοποιείται έντεχνα ως μοχλός πίεσης εκ μέρους των ελίτ, με αποδέκτη τους Βρετανούς ψηφοφόρους. Ουσιαστικά δηλαδή εκβιάζονται πως εάν αυτή τη φορά χαθούν θέσεις εργασίας, αποταμιεύσεις και σπίτια, καθώς επίσης εάν ακολουθήσει η κατάρρευση των τιμών της ακίνητης περιουσίας ή ένα εκτεταμένο κραχ, τότε δεν θα φταίνε πια οι τραπεζίτες, αλλά οι ίδιοι – οι οποίοι θα έχουν ψηφίσει υπέρ του λαϊκισμού και της μπολσεβίκικης επανάστασης.
Χρησιμοποιείται λοιπόν εναντίον τους το ίδιο επιχείρημα του «λαϊκισμού», το οποίο υιοθετείται επίσης στη χώρα μας, κυρίως από τους οπαδούς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού – στους οποίους έχει προσχωρήσει δυστυχώς και η κυβέρνηση, αποτελώντας την ντροπή της αριστεράς, της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Ουσιαστικά βέβαια πρόκειται για ένα άθλιο επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο το 0,01% του πληθυσμού, η ελίτ, μπορεί να λεηλατεί τους πάντες, αφού έτσι δεν θέτει σε κίνδυνο το σύστημα – αρκεί να υποτάσσεται και να μην επαναστατεί το 99,99%, αφού τέτοιου είδους ενέργειες προβληματίζουν τις μανιοκαταθλιπτικές αγορές.
Το ότι όμως το αχόρταγο για δύναμη και για πλούτο 0,01% προκάλεσε την κρίση του 2008, όπου το 99,99% αναγκάστηκε να διασώσει τράπεζες και επιχειρήσεις, εις βάρος του βιοτικού του επιπέδου, καθώς επίσης της εθνικής του ανεξαρτησίας στην περίπτωση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας κοκ., δεν ενοχλεί καθόλου τις αγορές – οπότε δεν πρόκειται για κάτι κακό.
Επιμύθιο
Κλείνοντας, προφανώς δεν γνωρίζω πώς θα αντιδράσουν στον εκβιασμό τους οι Βρετανοί – οι περισσότεροι από τους οποίους δεν θέλουν να συμμετέχουν στην ΕΕ, κυρίως επειδή έχουν διαπιστώσει πού οδηγείται (πλήρης κατάργηση της Δημοκρατίας, απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών και των τραπεζών), ενώ εύλογα δεν εμπιστεύονται καθόλου τη Γερμανία.
Μπορεί πάντως να χαρακτηρίσει κανείς με τον πιο άσχημο τρόπο τους Έλληνες, ειδικά επειδή σιωπούν όπως τα πρόβατα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ευρισκόμενοι σε μία πολύ πιο δύσκολη θέση από τους Βρετανούς και υφιστάμενοι εκθετικά μεγαλύτερες πιέσεις από την εγχώρια και διεθνή ελίτ, δεν υποτάχθηκαν τελικά – ψηφίζοντας ΟΧΙ στους εκβιασμούς, με μία πρωτόγνωρη υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Δυστυχώς όμως, προδόθηκαν επαίσχυντα από την κυβέρνηση τους, η οποία δείλιασε να τους υπερασπίσει, ενώ είχε όλα τα μέσα στη διάθεση της – κάτι που δεν πρέπει να της συγχωρεθεί ποτέ και από κανέναν.
Τέλος, η μεγαλύτερη ανοησία που έχω ακούσει είναι πως το BREXIT σημαίνει GREXIT. Δεν με ενδιαφέρει βέβαια καθόλου, αφού το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η παραμονή της ή μη στην Ευρωζώνη, αλλά το χρέος της – χωρίς την επίλυση του οποίου, δεν υπάρχει μέλλον.