Είμαι ένας Έλληνας πολίτης. Στις 5 Ιουλίου του 2015 κλήθηκα να ψηφίσω στο πρώτο δημοψήφισμα που έγινε στη χώρα μου μετά από 41 χρόνια. Ήταν το πρώτο δημοψήφισμα -μπορεί να είναι και το τελευταίο- στο οποίο ψήφισα στη ζωή μου.
Το δημοψήφισμα διεξήχθη για το αν «πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015»
Ψήφισα ΟΧΙ.
Ψήφισα ΟΧΙ μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, απειλών και εκβιασμών υπέρ του ΝΑΙ.
ΟΧΙ ψήφισε το 61,3% των Ελλήνων πολιτών που πήγαν στις κάλπες.
Το ΟΧΙ νίκησε.
Στις κάλπες.
Μετά το δημοψήφισμα, το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ.
Μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015, δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία -σε κανέναν- πως η Ελλάδα είναι και επίσημα ένα προτεκτοράτο.
Οι Έλληνες πολίτες -και αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ και αυτοί που ψήφισαν ΝΑΙ- όφειλαν να υπερασπιστούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Οι Έλληνες πολίτες όφειλαν να υπερασπιστούν το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας τους.
Οι Έλληνες πολίτες όφειλαν να υπερασπιστούν τη χώρα τους.
Δεν το έκαναν.
Ένα χρόνο μετά, η Ελλάδα βουλιάζει στην παρακμή, στην εγκατάλειψη και στην κατάθλιψη.
Η Ιστορία θα μας κρίνει όλους.
(Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 ήταν η τελευταία -και πολύ μεγάλη- ευκαιρία για τους Έλληνες. Όσοι δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, θα το αντιληφθούν σύντομα.)