Ο μεγαλύτερος φόβος των Ιδρυτών Πατέρων των ΗΠΑ ήταν ο φόβος της δημοκρατίας. Πίστευαν στην άμεση άνθηση της σύγχρονης αμερικανικής δημοκρατικής πίστης. Οι Ιδρυτές σεβόντουσαν την ιδέα της ελευθερίας, αλλά είχαν την άποψη ότι η δημοκρατία απειλούσε την ελευθερία. Στο μυαλό τους, η ελευθερία δεν ήταν συνδεδεμένη με την δημοκρατία, αλλά με την περιουσία. Η ελευθερία για την ιδιοκτησία θα έφερνε την ελευθερία, όχι σε όλους, αλλά σε όσους την άξιζαν. Ακριβώς όπως οι ικανότητες των ατόμων δεν είναι ίδιες, το μέγεθος της ιδιοκτησίας κάθε πολίτη θα απηχούσε την ιδιαίτερη διάνοια και ικανότητά του.
Οι Ιδρυτές ήταν ιδιαίτερα φιλομαθείς. Μελέτησαν την ιστορία των ελληνικών πόλεων-κρατών, την μεσαιωνική ιστορία, την Αναγέννηση και ό,τι θεωρούσαν ότι εξέφραζε ιστορικά «την γκάμα μεταξύ ασυδοσίας και αναρχίας», σύμφωνα με τα λόγια του Alexander Hamilton. Φοβόντουσαν ιδιαίτερα τις μάζες χωρίς ιδιοκτησία. Οι φεντεραλιστές (ομοσπονδιακοί) αισθανόντουσαν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος θα προερχόταν από την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων. Από όλες τις παρατάξεις, η πλειοψηφία θα αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την την εθνική σταθερότητα, έλεγαν. Μόλις ερχόταν στην εξουσία, η πλειοψηφία θα έσπευδε να εφαρμόσει το δικό της «καταπιεστικό σύστημα» εις βάρος της ευημερίας του έθνους, σύμφωνα με τον James Madison.
Όποια και αν είναι τα λάθη τους, οι «πατέρες» ανήκαν στην «ρεαλιστική σχολή» της εξωτερικής πολιτικής, αλλά υπήρχε πάντα και μια άλλη ομάδα που δεν είχε ρεαλιστική άποψη για την Αμερική, αλλά «μεσσιανική». Αυτή η ομάδα πίστευε ότι η Αμερική «θα εκπλήρωνε ένα προκαθορισμένο πεπρωμένο ... Ο Αμερικανός ήταν ένα θαυμαστό έργο της Θείας Πρόνοιας ... μια διαδρομή του εκλεκτού ... μια σωτηρία πέραν της ιστορίας», έλεγε ο Schlesinger. Με άλλα λόγια, όπως οι Εβραίοι, οι Αμερικανοί ήταν μια εκλεκτή φυλή. Η Αμερική, το έθνος, είχε δημιουργηθεί από τον Παντοδύναμο ως «μοναδικής αρετής και μεγαλοψυχίας, απαλλαγμένο από τα ταπεινά κίνητρα που διέπουν άλλα κράτη», κατά τον Schlesinger. Η μεσσιανική αντίληψη της ιστορίας ξαναεμφανίζεται τελευταία φορά από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν. Αλλά και η υποψήφια για τις τωρινές προεδρικές εκλογές, η Χίλαρι Κλίντον, έχει τέτοιες απόψεις.
Για την μεσσιανική σχολή, η Αμερικανική ανωτερότητα στα ηθικά ή διπλωματικά θέματα είναι δεδομένη. Η αμερικανική αρετή και τα κίνητρα δεν πρέπει να αμφισβητούνται. Ο στόχος της εξωτερικής πολιτικής είναι σίγουρα η κυριαρχία επί των άλλων λαών, αλλά αυτό γίνεται μόνο για το δικό τους καλό και για το καλό της Αμερικής. Δεν θέλουμε να πληγώσουμε τους άλλους, αλλά αν είναι πεισματάρηδες και αντισταθούν στην αμερικανική εξουσία και αγνοούν τι είναι καλό γι 'αυτούς, αυτοί θα είναι υπεύθυνοι για ό, τι συμβεί στη συνέχεια. Οι οντότητες των άλλων μακρινών χωρών, οι προσδοκίες τους, τα εθνικά τους έπη, η εθνική τους υπερηφάνεια, η ιστορία τους αλλά και οι αποτυχίες θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια μεγάλη, νέα αμερικανική δημοκρατία που θα φέρει ειρήνη και ευημερία σε όλους, είτε το θέλει ο κόσμος είτε όχι.
Η μεσσιανική αντίληψη απαιτεί από το αμερικανικό κοινό να μην σκέπτεται τις αποτυχίες (ούτε καν να τις παραδέχεται) και του υπενθυμίζει ότι ως ...άμεμπτο και καλό, το αμερικανικό έθνος θα αποκτήσει φθονερούς εχθρούς, και οι Αμερικανοί πολιτικοί ηγέτες πρέπει να μάθουν να συσπειρώνουν το έθνος ωρυόμενοι ότι η Αμερική είναι περικυκλωμένη από τρομερούς, ανελέητους εχθρούς ικανούς να προκαλέσουν σφαγές, γενοκτονία ή οποιαδήποτε άλλη θηριωδία επί των ανυποψίαστων Αμερικανών πολιτών. Οι απειλές από τέτοια έθνη μπορούν να αποτραπούν μόνο με την ανατροπή των ηγετών τους, χρησιμοποιώντας την απεριόριστη αμερικανική ισχύ. Ένα τέτοιο έθνος μόνο ειρήνη μπορεί να απολαύσει υπό την νέα αμερικανοκίνητη ηγεσία του. Τέτοιες ανατροπές ξένων ηγετών ονομάζονται «αλλαγή καθεστώτος» (εξαγωγή της δημοκρατίας).
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο κύριος δεσμός μεταξύ Χίλαρι και των Ρεπουμπλικάνων αντιπάλων της είναι η λατρεία της ωμής βίας ως ο μόνος αξιόπιστος παράγοντας που μπορεί να επιβάλει την ειρήνη στον κόσμο. Με άλλα λόγια, η Χίλαρι και οι Ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοί της είναι «γεράκια»: είναι βασικά ιδεολόγοι, όχι ρεαλιστές, και έχουν κερδίσει επάξια το όνομα «neocons».
Ποιοι είναι αυτοί; Ο Stephen Walt, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έγραψε πρόσφατα ότι: «Νομίζω πως οι νεοσυντηρητικοί έχουν μια ασαφή αντίληψη περί Μέσης Ανατολής. Δεν βασίζεται στην λογική η εικόνα που έχουν για την περιοχή επειδή είναι προσκολλημένοι στην ιδέα ότι ο εξαναγκασμός και η ωμή βία αποτελούν τα θεμέλια της πολιτικής και όχι η διπλωματία. Πιστεύουν ότι η στρατιωτική δύναμη είναι το κλειδί για την επίτευξη αποτελεσμάτων, διότι τα κράτη στην περιοχή είναι αδύναμα και ανίκανα να αντισταθούν στην αμερικανική στρατιωτική πίεση...». Τα άλλα έθνη θα συρρικνωθούν από τον φόβο τους και μόνο στην αναφορά της αμερικανικής δύναμης.
Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας. Ένα από τα χαρακτηριστικά που παραμορφώνουν την μεσσιανική, νεοσυντηρητική αντίληψη είναι η καθολική υποταγή της στα συμφέροντα του Ισραήλ. Για πολλά χρόνια, η Συρία και το Ιράκ ήταν οι κύριοι στόχοι του Ισραήλ μαζί με το Ιράν. Οι νεοσυντηρητικοί πιστεύουν ότι τα εθνικά συμφέροντα ΗΠΑ και Ισραήλ ταυτίζονται, κάτι απολύτως λάθος. Πρόκειται για ψευδαίσθηση χοντροκέφαλων κύκλων εξουσίας.
Φυσικά, αυτή η μεσσιανική στάση των neocons παρουσιάζει έλλειψη κατανόησης των περίπλοκων, ιδιαίτερων πολιτισμών που τα γεράκια εκλαμβάνουν ως περίεργους και αντιαμερικανικούς, εχθρικούς ουσιαστικά προς τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Οι neocons υποστηρίζουν ότι οι χώρες της περιοχής αποτελούνται από κατώτερους και νωθρούς πολίτες και, αν πραγματικά ήθελαν να βελτιωθούν, θα εξελίσσονταν σύμφωνα με το αμερικανικό πρότυπο. Το δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν δολοφονούσε και τρομοκρατούσε τους Ιρακινούς, επομένως οι νεοσυντηρητικοί πίστεψαν ότι αν το ανέτρεπε η Αμερική, η περιοχή θα ενστερνιζόταν ειρηνικά τους στόχους και τις προτεραιότητες του κατακτητή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Χίλαρι υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν ένα λάθος», είπε με ελαφρότητα. Ήταν κάτι παραπάνω, όμως. Ήταν ένα καταστροφικό σφάλμα από το οποίο η Αμερική δεν συνήλθε ποτέ. Ο ISIS ξεπήδησε από τα συντρίμμια του ιρακινού στρατού.
Ως Διευθυντής Σχεδιασμού Πολιτικής για το Σταίητ Ντηπάρτμεντ, ο Πολ Γούλφοβιτς υποστήριζε σε προσχέδιο του 1991 ότι ο πρώτος στόχος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν να «αποτρέψει την επανεμφάνιση ενός νέου «αντιπάλου» (μόλις είχε καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση). Για να αποτρέψουν επίδοξους ανταγωνιστές από έναν νέο παγκόσμιο ρόλο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να «διατηρήσουν αναμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή και, εάν ήταν απαραίτητο, να την ασκούν μονομερώς». Ο Γούλφοβιτς πρόσθετε ότι ίσως ήταν καλό να υπήρχαν κάποιοι σύμμαχοι-«βιτρίνα», αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τους θεωρούσαν πλέον ουσιώδεις. Η άποψη αυτή θα γινόταν σύντομα γνωστή ως «Δόγμα Μπους».
Η Αμερική ενστερνιζόταν την ιδέα του μονοπολικού κόσμου. Όπως αποδείχθηκε, ο Γούλφοβιτς είχε μια πρόχειρη αντίληψη για τον τρόπο που λειτουργούσαν οι λαϊκές, εθνικιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του Ιράκ. Δεν είχε την δυνατότητα να κρίνει σωστά τις δυνάμεις που κινούσαν τις εξελίξεις στο εξωτερικό. Είχε μάλιστα δηλώσει ότι τα αμερικανικά στρατεύματα θα γινόντουσαν δεκτά ως «απελευθερωτές», ακόμα και όταν η Αμερική προσπάθησε να υποτάξει τον ιρακινό λαό.
Στη συνέχεια, όμως, συνέβη κάτι περίεργο. Στο Ιράκ, εμφανίστηκε μια ομάδα που δεν φοβόταν καθόλου την Αμερική. Ήταν Ιρακινοί πατριώτες, που περιφρονούσαν την Αμερική και άρχισαν να αντιστέκονται στις δυνάμεις κατοχής, σχηματίζοντας θαρραλέες και ανθεκτικές αντιστασιακές ομάδες που, τελικά, κόστισαν πολλές αμερικανικές ζωές.
Ένα από τα αποτελέσματα της Αμερικανικής εισβολής ήταν η δημιουργία του ISIS. Ένα άλλο αποτέλεσμα της αμερικανικής εισβολής ήταν ότι οι Άραβες σύμμαχοι των ΗΠΑ απομακρύνθηκαν από αυτές και στράφηκαν κατά της αμερικανικής αυθαιρεσίας στην περιοχή.
Μετά ήρθε η λεηλασία της Λιβύης. Με τον χειρισμό του εμφυλίου πολέμου της Λιβύης από τηνΧίλαρι, βλέπουμε άλλο ένα παράδειγμα της ιδεολογίας των «neocons» και του τρόπο που λειτουργούν. Όπως έχει πει η Χίλαρι, «είχαμε ένα σχέδιο και μπορώ να πω ότι, από όλους τους Άραβες ηγέτες, ο Καντάφι είχε περισσότερο αμερικανικό αίμα στα χέρια του από οποιονδήποτε άλλο. Όταν κινητοποίησε τον λαό του απειλώντας με σφαγή και γενοκτονία, οι Ευρωπαίοι και οι Άραβες, οι σύμμαχοι και εταίροι μας ζήτησαν αμερικανική βοήθεια και τους την δώσαμε. Ο Καντάφι ανατράπηκε χωρίς να πατήσουμε το πόδι μας στην Λιβύη. Οι Λίβυοι βγήκαν στο δρόμο για μια από τις πιο επιτυχημένες, πιο δίκαιες εκλογές που είχε ποτέ οποιαδήποτε αραβική χώρα».
Πρόκειται, βέβαια, για μια από τις πιο επιπόλαιες και ανόητες εκτιμήσεις και σύντομα διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων.
Ο γερουσιαστής του Κεντάκυ, Rand Paul, έγραψε σε άρθρο του: «Κάποιος πρέπει να ρωτήσει την Χίλαρι Κλίντον, αν ήταν καλή ιδέα η ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη. Νομίζω ότι πρόκειται για καταστροφή. Η Λιβύη έγινε ένα αποτυχημένο κράτος. Κάποιος πρέπει να πληρώσει και η Χίλαρι Κλίντον χρειάζεται να δώσει απαντήσει για το θέμα αυτό».
Ο Καντάφι πέθανε με φρικτό τρόπο. Τι πιο εύγλωττο και άκαρδο από αυτό που έκανε η Χίλαρι Κλίντον μιλώντας για την δολοφονία του: «Ήλθομεν, είδομεν και απέθανε».
[Πηγή: by Richard Sale, Sic Semper Tyrannis, 10/02/2016]
Οι Ιδρυτές ήταν ιδιαίτερα φιλομαθείς. Μελέτησαν την ιστορία των ελληνικών πόλεων-κρατών, την μεσαιωνική ιστορία, την Αναγέννηση και ό,τι θεωρούσαν ότι εξέφραζε ιστορικά «την γκάμα μεταξύ ασυδοσίας και αναρχίας», σύμφωνα με τα λόγια του Alexander Hamilton. Φοβόντουσαν ιδιαίτερα τις μάζες χωρίς ιδιοκτησία. Οι φεντεραλιστές (ομοσπονδιακοί) αισθανόντουσαν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος θα προερχόταν από την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων. Από όλες τις παρατάξεις, η πλειοψηφία θα αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την την εθνική σταθερότητα, έλεγαν. Μόλις ερχόταν στην εξουσία, η πλειοψηφία θα έσπευδε να εφαρμόσει το δικό της «καταπιεστικό σύστημα» εις βάρος της ευημερίας του έθνους, σύμφωνα με τον James Madison.
Όποια και αν είναι τα λάθη τους, οι «πατέρες» ανήκαν στην «ρεαλιστική σχολή» της εξωτερικής πολιτικής, αλλά υπήρχε πάντα και μια άλλη ομάδα που δεν είχε ρεαλιστική άποψη για την Αμερική, αλλά «μεσσιανική». Αυτή η ομάδα πίστευε ότι η Αμερική «θα εκπλήρωνε ένα προκαθορισμένο πεπρωμένο ... Ο Αμερικανός ήταν ένα θαυμαστό έργο της Θείας Πρόνοιας ... μια διαδρομή του εκλεκτού ... μια σωτηρία πέραν της ιστορίας», έλεγε ο Schlesinger. Με άλλα λόγια, όπως οι Εβραίοι, οι Αμερικανοί ήταν μια εκλεκτή φυλή. Η Αμερική, το έθνος, είχε δημιουργηθεί από τον Παντοδύναμο ως «μοναδικής αρετής και μεγαλοψυχίας, απαλλαγμένο από τα ταπεινά κίνητρα που διέπουν άλλα κράτη», κατά τον Schlesinger. Η μεσσιανική αντίληψη της ιστορίας ξαναεμφανίζεται τελευταία φορά από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν. Αλλά και η υποψήφια για τις τωρινές προεδρικές εκλογές, η Χίλαρι Κλίντον, έχει τέτοιες απόψεις.
Για την μεσσιανική σχολή, η Αμερικανική ανωτερότητα στα ηθικά ή διπλωματικά θέματα είναι δεδομένη. Η αμερικανική αρετή και τα κίνητρα δεν πρέπει να αμφισβητούνται. Ο στόχος της εξωτερικής πολιτικής είναι σίγουρα η κυριαρχία επί των άλλων λαών, αλλά αυτό γίνεται μόνο για το δικό τους καλό και για το καλό της Αμερικής. Δεν θέλουμε να πληγώσουμε τους άλλους, αλλά αν είναι πεισματάρηδες και αντισταθούν στην αμερικανική εξουσία και αγνοούν τι είναι καλό γι 'αυτούς, αυτοί θα είναι υπεύθυνοι για ό, τι συμβεί στη συνέχεια. Οι οντότητες των άλλων μακρινών χωρών, οι προσδοκίες τους, τα εθνικά τους έπη, η εθνική τους υπερηφάνεια, η ιστορία τους αλλά και οι αποτυχίες θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια μεγάλη, νέα αμερικανική δημοκρατία που θα φέρει ειρήνη και ευημερία σε όλους, είτε το θέλει ο κόσμος είτε όχι.
Η μεσσιανική αντίληψη απαιτεί από το αμερικανικό κοινό να μην σκέπτεται τις αποτυχίες (ούτε καν να τις παραδέχεται) και του υπενθυμίζει ότι ως ...άμεμπτο και καλό, το αμερικανικό έθνος θα αποκτήσει φθονερούς εχθρούς, και οι Αμερικανοί πολιτικοί ηγέτες πρέπει να μάθουν να συσπειρώνουν το έθνος ωρυόμενοι ότι η Αμερική είναι περικυκλωμένη από τρομερούς, ανελέητους εχθρούς ικανούς να προκαλέσουν σφαγές, γενοκτονία ή οποιαδήποτε άλλη θηριωδία επί των ανυποψίαστων Αμερικανών πολιτών. Οι απειλές από τέτοια έθνη μπορούν να αποτραπούν μόνο με την ανατροπή των ηγετών τους, χρησιμοποιώντας την απεριόριστη αμερικανική ισχύ. Ένα τέτοιο έθνος μόνο ειρήνη μπορεί να απολαύσει υπό την νέα αμερικανοκίνητη ηγεσία του. Τέτοιες ανατροπές ξένων ηγετών ονομάζονται «αλλαγή καθεστώτος» (εξαγωγή της δημοκρατίας).
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο κύριος δεσμός μεταξύ Χίλαρι και των Ρεπουμπλικάνων αντιπάλων της είναι η λατρεία της ωμής βίας ως ο μόνος αξιόπιστος παράγοντας που μπορεί να επιβάλει την ειρήνη στον κόσμο. Με άλλα λόγια, η Χίλαρι και οι Ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοί της είναι «γεράκια»: είναι βασικά ιδεολόγοι, όχι ρεαλιστές, και έχουν κερδίσει επάξια το όνομα «neocons».
Ποιοι είναι αυτοί; Ο Stephen Walt, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έγραψε πρόσφατα ότι: «Νομίζω πως οι νεοσυντηρητικοί έχουν μια ασαφή αντίληψη περί Μέσης Ανατολής. Δεν βασίζεται στην λογική η εικόνα που έχουν για την περιοχή επειδή είναι προσκολλημένοι στην ιδέα ότι ο εξαναγκασμός και η ωμή βία αποτελούν τα θεμέλια της πολιτικής και όχι η διπλωματία. Πιστεύουν ότι η στρατιωτική δύναμη είναι το κλειδί για την επίτευξη αποτελεσμάτων, διότι τα κράτη στην περιοχή είναι αδύναμα και ανίκανα να αντισταθούν στην αμερικανική στρατιωτική πίεση...». Τα άλλα έθνη θα συρρικνωθούν από τον φόβο τους και μόνο στην αναφορά της αμερικανικής δύναμης.
Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας. Ένα από τα χαρακτηριστικά που παραμορφώνουν την μεσσιανική, νεοσυντηρητική αντίληψη είναι η καθολική υποταγή της στα συμφέροντα του Ισραήλ. Για πολλά χρόνια, η Συρία και το Ιράκ ήταν οι κύριοι στόχοι του Ισραήλ μαζί με το Ιράν. Οι νεοσυντηρητικοί πιστεύουν ότι τα εθνικά συμφέροντα ΗΠΑ και Ισραήλ ταυτίζονται, κάτι απολύτως λάθος. Πρόκειται για ψευδαίσθηση χοντροκέφαλων κύκλων εξουσίας.
Φυσικά, αυτή η μεσσιανική στάση των neocons παρουσιάζει έλλειψη κατανόησης των περίπλοκων, ιδιαίτερων πολιτισμών που τα γεράκια εκλαμβάνουν ως περίεργους και αντιαμερικανικούς, εχθρικούς ουσιαστικά προς τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Οι neocons υποστηρίζουν ότι οι χώρες της περιοχής αποτελούνται από κατώτερους και νωθρούς πολίτες και, αν πραγματικά ήθελαν να βελτιωθούν, θα εξελίσσονταν σύμφωνα με το αμερικανικό πρότυπο. Το δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν δολοφονούσε και τρομοκρατούσε τους Ιρακινούς, επομένως οι νεοσυντηρητικοί πίστεψαν ότι αν το ανέτρεπε η Αμερική, η περιοχή θα ενστερνιζόταν ειρηνικά τους στόχους και τις προτεραιότητες του κατακτητή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Χίλαρι υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν ένα λάθος», είπε με ελαφρότητα. Ήταν κάτι παραπάνω, όμως. Ήταν ένα καταστροφικό σφάλμα από το οποίο η Αμερική δεν συνήλθε ποτέ. Ο ISIS ξεπήδησε από τα συντρίμμια του ιρακινού στρατού.
Ως Διευθυντής Σχεδιασμού Πολιτικής για το Σταίητ Ντηπάρτμεντ, ο Πολ Γούλφοβιτς υποστήριζε σε προσχέδιο του 1991 ότι ο πρώτος στόχος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν να «αποτρέψει την επανεμφάνιση ενός νέου «αντιπάλου» (μόλις είχε καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση). Για να αποτρέψουν επίδοξους ανταγωνιστές από έναν νέο παγκόσμιο ρόλο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να «διατηρήσουν αναμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή και, εάν ήταν απαραίτητο, να την ασκούν μονομερώς». Ο Γούλφοβιτς πρόσθετε ότι ίσως ήταν καλό να υπήρχαν κάποιοι σύμμαχοι-«βιτρίνα», αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τους θεωρούσαν πλέον ουσιώδεις. Η άποψη αυτή θα γινόταν σύντομα γνωστή ως «Δόγμα Μπους».
Η Αμερική ενστερνιζόταν την ιδέα του μονοπολικού κόσμου. Όπως αποδείχθηκε, ο Γούλφοβιτς είχε μια πρόχειρη αντίληψη για τον τρόπο που λειτουργούσαν οι λαϊκές, εθνικιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του Ιράκ. Δεν είχε την δυνατότητα να κρίνει σωστά τις δυνάμεις που κινούσαν τις εξελίξεις στο εξωτερικό. Είχε μάλιστα δηλώσει ότι τα αμερικανικά στρατεύματα θα γινόντουσαν δεκτά ως «απελευθερωτές», ακόμα και όταν η Αμερική προσπάθησε να υποτάξει τον ιρακινό λαό.
Στη συνέχεια, όμως, συνέβη κάτι περίεργο. Στο Ιράκ, εμφανίστηκε μια ομάδα που δεν φοβόταν καθόλου την Αμερική. Ήταν Ιρακινοί πατριώτες, που περιφρονούσαν την Αμερική και άρχισαν να αντιστέκονται στις δυνάμεις κατοχής, σχηματίζοντας θαρραλέες και ανθεκτικές αντιστασιακές ομάδες που, τελικά, κόστισαν πολλές αμερικανικές ζωές.
Ένα από τα αποτελέσματα της Αμερικανικής εισβολής ήταν η δημιουργία του ISIS. Ένα άλλο αποτέλεσμα της αμερικανικής εισβολής ήταν ότι οι Άραβες σύμμαχοι των ΗΠΑ απομακρύνθηκαν από αυτές και στράφηκαν κατά της αμερικανικής αυθαιρεσίας στην περιοχή.
Μετά ήρθε η λεηλασία της Λιβύης. Με τον χειρισμό του εμφυλίου πολέμου της Λιβύης από τηνΧίλαρι, βλέπουμε άλλο ένα παράδειγμα της ιδεολογίας των «neocons» και του τρόπο που λειτουργούν. Όπως έχει πει η Χίλαρι, «είχαμε ένα σχέδιο και μπορώ να πω ότι, από όλους τους Άραβες ηγέτες, ο Καντάφι είχε περισσότερο αμερικανικό αίμα στα χέρια του από οποιονδήποτε άλλο. Όταν κινητοποίησε τον λαό του απειλώντας με σφαγή και γενοκτονία, οι Ευρωπαίοι και οι Άραβες, οι σύμμαχοι και εταίροι μας ζήτησαν αμερικανική βοήθεια και τους την δώσαμε. Ο Καντάφι ανατράπηκε χωρίς να πατήσουμε το πόδι μας στην Λιβύη. Οι Λίβυοι βγήκαν στο δρόμο για μια από τις πιο επιτυχημένες, πιο δίκαιες εκλογές που είχε ποτέ οποιαδήποτε αραβική χώρα».
Πρόκειται, βέβαια, για μια από τις πιο επιπόλαιες και ανόητες εκτιμήσεις και σύντομα διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων.
Ο γερουσιαστής του Κεντάκυ, Rand Paul, έγραψε σε άρθρο του: «Κάποιος πρέπει να ρωτήσει την Χίλαρι Κλίντον, αν ήταν καλή ιδέα η ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη. Νομίζω ότι πρόκειται για καταστροφή. Η Λιβύη έγινε ένα αποτυχημένο κράτος. Κάποιος πρέπει να πληρώσει και η Χίλαρι Κλίντον χρειάζεται να δώσει απαντήσει για το θέμα αυτό».
Ο Καντάφι πέθανε με φρικτό τρόπο. Τι πιο εύγλωττο και άκαρδο από αυτό που έκανε η Χίλαρι Κλίντον μιλώντας για την δολοφονία του: «Ήλθομεν, είδομεν και απέθανε».
[Πηγή: by Richard Sale, Sic Semper Tyrannis, 10/02/2016]
Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus, τ.105, Μάρτιος 2016