Τσιαμήτρος Γιάννης,
φοιτητής Οικονομικών Επιστημών ΑΠΘ
Ακούω δεκάδες φορές μέσα στη μέρα πως πασχίζουμε για την ανάπτυξη. Όλοι λένε επιχειρήματα. Κανείς δεν ασχολείται φυσικά με το δημογραφικό έτσι; Με το ότι η μέση ελληνική οικογένεια κάνει πλέον λιγότερα από 2 παιδιά, με την οικονομική κρίση να έχει τσακίσει τα όποια όνειρα, πράγμα που σημαίνει πληθυσμιακή συρρίκνωση. Πληθυσμιακή συρρίκνωση σημαίνει λιγότερες εισφορές, λιγότεροι εργαζόμενοι και περισσότεροι συνταξιούχοι που δεν θα μπορούν να πληρωθούν, μικρότερη παραγωγικότητα, μια ανώμαλη κοινωνική συνοχή, προβληματική κοινωνία. Οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας πρέπει φυσικά να έχουν φροντίδα και να ζήσουν με αξιοπρέπεια αλλά τίποτα από αυτά δε θα γίνει αν δεν υπάρχει ικανός αριθμός νεότερων που θα παράγει. Αυτό ακριβώς, το δημογραφικό, είναι το κύριο πρόβλημα για την κατάσταση της οικονομίας αφενός, πολύ περισσότερου του ασφαλιστικού συστήματος αφετέρου, το οποίο φυσικά θέλει και άλλες παρεμβάσεις, αλλά και μιας κατεστραμμένης κοινωνικής συνοχής.
Το δημογραφικό της Ελλάδας ήταν ήδη οξύ από τη δεκαετία του ΄90 πόσο μάλλον τώρα με την οικονομική κρίση αλλά και τη συνεχή μετανάστευση νέων ανθρώπων. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει ανάπτυξη σε μία χώρα συνταξιούχων και γερόντων. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει ανάπτυξη σε μία χώρα που ο ενεργός πληθυσμός είναι το 1/4 του συνολικού. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει ανάπτυξη σε μία χώρα που δεν θα υπάρχουν παιδιά ρε ανόητοι. Παρακολουθώ εδώ και χρόνια συζητήσεις για το πως θα σωθεί το ασφαλιστικό, πως θα έρθει επενδυτικός πυρετός και άλλα συναφή. Από κανένα πολιτικό κόμμα δεν άκουσα μια πολιτική για την αύξηση των γεννήσεων. Ποιες μελλοντικές γενιές θα κυβερνήσετε και για ποια δικαιώματα κόπτεστε όταν η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Με ποιανού τις εισφορές θα λύσετε το ασφαλιστικό και ποιος θα τραβήξει αυτό το κράτος μπροστά όταν οι άνθρωποι μέχρι 40 χρονών είναι μειοψηφία. Δε βλέπετε πως υπάρχουν ολόκληρες περιοχές πλέον μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα που δεν υπάρχει καμία κοινωνική συνοχή; Βλέπεις μόνο ηλικιωμένους ξεχασμένους από το Θεό, μετανάστες και αυτοί εγκαταλελειμμένοι χωρίς καμία πρόνοια, άνθρωποι μοναχικοί.
Το 27% των Ελλήνων σήμερα είναι πάνω από 60 ετών, την ίδια στιγμή μόλις το 15% είναι παιδιά από 0-14 ετών. Σε μία χώρα που έχει τον τρίτο χαμηλότερο δείκτη γεννήσεων στην ΕΕ και είναι η 5η σε ταχύτητα δημογραφικής γήρανσης χώρα του κόσμου. Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της καταστροφής;
Αντίθετα κάνανε τα παιδιά τεκμήριο για το φορολογούμενο. Καταργούν ολοήμερα σχολεία και άλλες παροχές για οικογένειες που εργάζονται και οι δύο γονείς. Δίνουν τη χαριστική βολή ακόμα και σε όποιες οικογένειες σκεφτόταν να κάνουν παιδί. Πολιτικές για να λυθεί το δημογραφικό αλλιώς δε θα λύσετε κανένα πρόβλημα, ούτε οικονομικό ούτε κοινωνικό. Βοήθημα κρατικό για κάθε παιδί, κατάργηση φυσικά των τεκμηρίων, μέριμνα του κράτους για όλα τα παιδιά ως την ενηλικίωσή τους. Αυτό είναι το κράτος οι ίδιοι, και αυτό θα είναι και στο μέλλον. Δεν είναι μια συζήτηση για την οικονομία, αλλά μια συζήτηση για την ίδια την επιβίωση αυτού του κράτους, και όχι με καμιά έννοια εθνικιστική, αλλά με την έννοια του να μπορεί να λειτουργεί.