«Η Γερμανία είναι η πρώτη χώρα μεταπολεμικά που δεν πλήρωσε τα χρέη της – έχοντας ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό τη δεκαετία του 1950 από τη μεγαλύτερη διαγραφή χρεών όλων των εποχών. Η απόφαση τότε της διεθνούς κοινότητας ήταν έξυπνη και σωστή. Εκείνη την εποχή είχε ειπωθεί έμμεσα το εξής στους νέους Γερμανούς: «Οι γονείς σας μπορεί να έχουν κάνει λάθη, αλλά αυτό που μετράει σήμερα είναι οι μελλοντικές γενιές».
Φαίνεται πως υποφέρουμε όλοι από ένα είδος ιστορικής αμνησίας. Οι νεαροί Έλληνες είναι τόσο λίγο υπεύθυνοι για τα χρέη της χώρας τους, όσο οι σημερινοί Ιταλοί, οι Γάλλοι ή η γερμανική νεολαία της μεταπολεμικής εποχής. Ως εκ τούτου, η συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης είναι απαράδεκτη – αφού αρνείται να προσφέρει αυτά που προσφέρθηκαν στη χώρα της το 1953, παρά το αιματοκύλισμα της Ευρώπης. Εάν δεν το καταλάβει, τότε η Ευρώπη θα διαλυθεί και θα είναι αυτή που θα πληρώσει τελικά το λογαριασμό» (T. Piketty με παρεμβάσεις).
Σύμφωνα με το Γάλλο οικονομολόγο, η
Γερμανία είναι κυρίως υπεύθυνη για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης – ενώ,
εάν η Γαλλία είχε αμυνθεί σωστά, τότε δεν θα είχε μεσολαβήσει το BREXIT, ούτε θα κινδύνευε να διαλυθεί η νομισματική ένωση, όπως φαίνεται ήδη από τις μονομερείς ενέργειες της Ιταλίας (άρθρο).
Ειδικότερα, η γερμανική κυβέρνηση
συμπεριφέρεται συνεχώς όπως αυτός που τα ξέρει όλα – γεγονός που είναι
ανυπόφορο για όλα τα άλλα κράτη. Είναι επίσης ανορθολογικό, επειδή με την πολιτική του στραγγαλισμού που επιβάλλει στις χώρες του νότου, καθιστά αδύνατη την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων τους
– εκτός εάν οι προθέσεις της είναι διαφορετικές όπως, για παράδειγμα, η
φασιστικής μορφής κατοχή τους με οικονομικά όπλα, αδιαφορώντας για την
εξαθλίωση των Πολιτών τους και λεηλατώντας τα πάντα.
Σε κάθε περίπτωση διαισθάνεται κανείς μία αρρωστημένη ευχαρίστηση εκ μέρους της γερμανικής κυβέρνησης, όσον αφορά τις τιμωρίες που επιβάλλει
– μία ευχαρίστηση που έχει σχέση με τον εθνικισμό. Δεν πρόκειται όμως
για τον εθνικισμό που διακρίνουμε στο βρετανικό ακροδεξιό κόμμα ή στο
γαλλικό, αλλά για ένα άλλο είδος – το οποίο φαίνεται να έχει
«εθνικοσοσιαλιστικές» καταβολές που όμως εξωτερικεύονται μεν και
κυριαρχούν με διαφορετικό τρόπο, από εκείνον της ναζιστικής εποχής, αλλά
έχουν το ίδιο σχεδόν αποτέλεσμα.
Στο θέμα της Ελλάδας τώρα, οι ευθύνες μας
για την κρίση είναι αδιαμφισβήτητες – κάτι που ισχύει έως το 2010, αφού
έκτοτε η Ελλάδα διοικείται από την Τρόικα. Δυστυχώς όμως, το τίμημα της δικής μας αποτυχίας, καθώς επίσης της Τρόικας, πληρώνεται και από τα παιδιά μας
– για τα οποία δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον στην πατρίδα
τους, οπότε αναγκάζονται να μεταναστεύσουν και μάλιστα σε μία εποχή που ο
ρατσισμός κυριαρχεί στις περισσότερες χώρες.
Η κατάσταση αυτή πρέπει λοιπόν να
αλλάξει, όσο και αν μας κοστίσει – γεγονός που σημαίνει ότι, πρέπει
εμείς να υποστούμε τις οδύνες που συνοδεύουν μία χρεοκοπία, δηλώνοντας αμέσως στάση πληρωμών και καταγγέλλοντας τις δανειακές συμβάσεις στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Εάν δεν το κάνουμε, τότε θα είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντι
τόσο στα παιδιά μας, όσο και στις επόμενες γενιές – ενώ δεν θα έχουμε
πλέον την παραμικρή δικαιολογία.