Είναι άκρως επικίνδυνο να προσπαθεί κανείς να «ερμηνεύσει» μια αυτοκτονία ακόμα κι αν τα αίτιά της είναι προφανή. Ωστόσο, η περίπτωση του Κυριάκου Μαμιδάκη δεν είναι συνηθισμένη. Στη μαύρη περίοδο των Μνημονίων ήταν χιλιάδες αυτοί που δεν άντεξαν το βάρος των χρεών και έβαλαν τέρμα στη ζωή τους. Ελάχιστοι, όμως (ίσως να μην υπάρχει καν άλλος), είχαν το οικονομικό μέγεθος του Μαμιδάκη. Δυστυχώς, εδώ και χρόνια συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διάφοροι «μεγιστάνες» της παλιάς εποχής ξαφνικά «πτωχεύουν» αφήνοντας φέσια σε προμηθευτές και εργαζομένους και προκλητικά συνεχίζουν τον πολυτελή βίο τους, αφού φρόντισαν νωρίτερα να μεταβιβάσουν την περιουσία τους σε «ασφαλείς» προορισμούς, δηλαδή σε αμαρτωλές offshore.
Εξαπατώντας το κράτος, τη Δικαιοσύνη και όσους τους στήριξαν στην προσπάθειά τους να γιγαντωθούν, κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια εις υγείαν των κορόιδων. Ο Μαμιδάκης, όπως φάνηκε, δεν ήταν τέτοιος. Δεν άντεξε την κατάρρευση της αυτοκρατορίας του μετά τον οικονομικό και τον ηθικό διασυρμό που υπέστη.
Ακούγοντας την είδηση της αυτοκτονίας του, αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό η φράση «υπάρχει και φιλότιμο». Πράγματι, χρειάζεται ευαισθησία για να φτάσει κάποιος (που εξακολουθεί να είναι πλούσιος παρά την οικονομική καταστροφή του) σε ένα τέτοιο απονενοημένο διάβημα. Από την άλλη, η επίκληση του «φιλότιμου» στις περιπτώσεις αυτοκτονίας κρύβει τον κίνδυνο της ηθικής επιβράβευσης που δεν νοείται σε καμία περίπτωση για μια τέτοια πράξη. Είναι δυνατόν να συγχαρείς κάποιον επειδή αυτοκτόνησε; Φυσικά, όχι! Αν, όμως, τον συγκρίσεις με εκατοντάδες λαμόγια της σύγχρονης Ελλάδας, που συνεχίζουν να βουλιάζουν στα πλούτη και στην αναισθησία, παριστάνοντας τους «πτωχευμένους», ε τότε ναι, θα μπορούσες να βρεις πολλά καλά λόγια για τον αυτόχειρα.
Θυμάμαι, για παράδειγμα, έναν εργολάβο δημόσιων έργων που πριν από χρόνια αποφάσισε να παραστήσει τον εκδότη με σκοπό να προωθεί καλύτερα τις δουλειές του. Στο ξεκίνημα της κρίσης, μόλις άρχισαν τα δύσκολα, έβαλε ξαφνικά λουκέτο στην (ιστορική) εφημερίδα που εξέδιδε αφήνοντας απλήρωτους και χωρίς αποζημίωση 150 εργαζομένους. Στα πολλά δικαστήρια που ακολούθησαν παριστάνει τον «φτωχό» και επικαλείται αδυναμία να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Τι κι αν συνεχίζει την πολυτελή ζωή του (αυτός και η οικογένειά του), τι κι αν κάνει τις διακοπές του σε ιδιόκτητο εξοχικό παραθαλάσσιο φιλέτο, τι κι αν συνεχίζει να διαμένει σε πανάκριβη βίλα. Ο κύριος είναι, με βάση τους παράλογους νόμους αυτής της χώρας, «φτωχός». Κι, όμως, κοιμάται ήσυχος τα βράδια...
Βεβαίως, δεν κάνουν το ίδιο οι οικογένειες των εργαζομένων που άφησε ξαφνικά (και επαναλαμβάνω χωρίς καν αποζημίωση) στον δρόμο. Χρόνια μετά, ορισμένες από αυτές αδυνατούν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους, ενώ ήδη δύο από τους υπαλλήλους δεν άντεξαν και έφυγαν, βυθισμένοι στο άγχος, από τον μάταιο τούτο κόσμο!
Ο συγκεκριμένος πάμπλουτος που υποδύεται (στα δικαστήρια) τον φτωχό φυσικά δεν είναι ο μόνος. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον Πέτρο Κωστόπουλο, τους μετόχους της Εnerga ή τον Μαρινόπουλο, που απασχολεί κι αυτός τις τελευταίες ημέρες την επικαιρότητα; Βασιλιάδες του παρελθόντος που ναι μεν ξέπεσαν, αλλά (στις περισσότερες περιπτώσεις) παρέμειναν «γαλαζοαίματοι» και ως προς τα εισοδήματα και ως προς τις χλιδάτες συνήθειες.
Είχε καμία σχέση ο Κυριάκος Μαμιδάκης με όλους αυτούς; Οχι, όπως απέδειξε το τέλος που ο ίδιος επέλεξε να γράψει. Ηταν επιχειρηματίας παλαιάς κοπής, με αρχές και ηθικό ανάστημα. Σαν αυτούς δηλαδή που στη σύγχρονη Ελλάδα είναι είδος εν ανεπαρκεία!
Δημήτρης Ριζούλης
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ