Του Σάκη Μουμτζή
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον εκλογικό νόμο έσπρωξε στο τραπέζι τα ρέστα του. Επεδίωκε, εξασφαλίζοντας τις 200 ψήφους, να απομονώσει πολιτικά τη Νέα Δημοκρατία κι έτσι να αποδείξει πως παραμένει –παρά τα προβλήματα διακυβέρνησης– ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δεν τα κατάφερε. Το αρχικό και καθοριστικό χτύπημα το έδωσε ο Στ. Θεοδωράκης, που με σαφήνεια, χωρίς «ναι μεν, αλλά», δήλωσε πως θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο του εκλογικού νόμου, επικαλούμενος την ακυβερνησία που θα επιφέρει η υπερψήφιση του.
Το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε η Φώφη Γεννηματά –η τελευταία ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ–, που πολύ εύστοχα έθεσε το θέμα του πολιτικού πλαισίου της απλής αναλογικής που απαιτείται, για να λειτουργήσει αυτή σταθεροποιητικά και εποικοδομητικά. Έτσι, έμεινε στον Αλέξη ο Β. Λεβέντης και η Χρυσή Αυγή. Όμως ο μαγικός αριθμός των 200 βουλευτών δεν συμπληρώθηκε.
Πλέον η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει επιλογές. Κινείται στον μονόδρομο της διακυβέρνησης. Στον μονόδρομο της καταστροφής. Το φθινόπωρο με ανοικτά τα μέτωπα των εργασιακών, των ειδικών μισθολογίων και κυρίως με την αγανάκτηση των πολιτών στα ύψη, η δημοσκοπική διαφορά θα παγιωθεί σε διψήφια ποσοστά και η έξοδος μέσω κάλπης θα είναι απαγορευτική. Δεν θα πρόκειται για έξοδο, αλλά για καθοριστική συντριβή.
Επιπροσθέτως και η ιδέα να αναβιώσει η συνείδηση του ΟΧΙ μέσω ενός δημοψηφίσματος για το «σοσιαλιστικό Σύνταγμα» έχει εκφυλισθεί μαζί με την καθολική απαξίωση των δημοψηφισμάτων μετά το Brexit. H απειλή του Αλέξη πως «θα μας ταράξει στα δημοψηφίσματα» κατέπεσε δύο φορές. Μία φορά όταν ο ίδιος φρόντισε να εξουδετερώσει αυτό το όπλο που πίστευε πως κατείχε, καθώς μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ και μία άλλη φορά όταν όλη η Ευρώπη διαπίστωσε πόσο εύκολα μπορούν να αυτοπυροβοληθούν οι λαοί με τα δημοψηφίσματα. Πού να αποτολμήσει τώρα να προτείνει δημοψήφισμα.
Συνεπώς, άοπλος, χωρίς συμμάχους, με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου απέναντί του, πορεύεται τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Νομίζω πως ακόμα και ο Β. Λεβέντης τάχιστα θα διαπιστώσει πως η ιδέα του να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ κακή ιδέα και θα ανακρούσει πρύμνα. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως εισέρχεται άνετα στη νέα Βουλή. Γιατί να εμπλακεί στην κυβερνητική διαχείριση τόσο περίπλοκων και πολιτικά κοστοβόρων υποθέσεων, όταν μάλιστα δεν είναι απαραίτητος, για τη δεδηλωμένη, εταίρος; Ό,τι και να του υπαγορεύει η πρεσβεία, προέχει το κομματικό συμφέρον του.
Τι να περιμένουμε από εδώ και μπρος; Τι θα δούμε; Ό,τι βλέπουμε σε ένα σκάφος που βυθίζεται. Ανθρώπους, με ή χωρίς σωσίβια, να πηδάνε από αυτό και να προσπαθούν να σωθούν. Κάθε υπουργός θα απευθύνεται στο ακροατήριο του –που νομίζει πως έχει– και θα «πωλεί» το αριστερό προφίλ του. Δεν νομίζω όμως πως υπάρχουν πλέον αγοραστές, για να μην πω ότι δεν υπάρχει και αριστερό προφίλ. Το «τσαλάκωμα» του Θ. Δρίτσα από την Cosco δείχνει τα όρια αυτής της τακτικής. Δείχνει πως το τρίτο μνημόνιο έχει θάψει οριστικά τις αυταπάτες για αριστερή διακυβέρνηση.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ελιγμούς θα κάνει και μεθοδεύσεις θα μηχανευθεί για να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία ή για να διαπραγματευθεί μιαν έντιμη παράδοση.
Πεποίθηση μου είναι πως η Νέα Δημοκρατία πρέπει να παραμείνει αταλάντευτη στη θέση της για προσφυγή στις κάλπες. Κανένα σωσίβιο στους ναυαγούς. Κανένα σωσίβιο στους συγκεκριμένους ναυαγούς.