Του Γιάννη Σιδέρη
Ανάμεσα στα πιο δημοφιλή καρτούν για το 2015, ο Economist τοποθετούσε ένα σκίτσο που περιέγραφε τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο: «Το 2015 η πολιτική ανωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ αλυσόδεσε την Ελλάδα σε ένα φτωχό μέλλον».
Η πολιτική ανωριμότητα, ο χαβαλές (π.χ. «θα τους πληρώσουμε με αέρα» που έλεγε ο Φλαμπουράρης), η δοκησισοφία (η αριστερά τα ξέρει όλα και έχει πάντα δίκιο), η απειρία (απειρία ζωής και έλλειψη κυβερνητικής κουλτούρας), η έλλειψη σύγχρονων γνώσεων (επαναπαυμένοι στις παλιές αριστερές θεωρίες της βιομηχανικής εποχής εν καιρώ παγκοσμιοποίησης), είχαν αρνητικά αποτελέσματα στη διακυβέρνησή τους, αλλά πάντα τα αποτελέσματα μιας διακυβέρνησης είναι βραδύκαυστα και εκδηλώνονται σε δεύτερο χρόνο.
Τώρα δρέπουμε τους «καρπούς»
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δρέπει τους καρπούς του αλόγιστου ‘15. Δεν είναι πρόβλημα η παιδικότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τις δήθεν εναλλακτικές λύσεις κάποιοι νάρκισσοι φαντασιόπληκτοι καθηγητές, που παίζοντας με την τύχη ενός λαού θα εφάρμοζαν εμπράκτως θεωρίες επανάστασης. Έτσι κι αλλιώς αυτά που θα έρχονταν με τους ριζοσπαστικούς σχεδιασμούς του Γιάνη (που δεν δείχνει να ήταν ένα απλό εναλλακτικό σχέδιο, όπως το παρουσιάζουν), ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του, δεν είχαν το σθένος, το πολιτικό βάρος, το ιστορικό βάθος, την πολιτική νομιμοποίηση να τα υποστηρίξουν.
Η βίαιη αποχώρηση από το ευρώ, όπως φάνηκε και από τους σχεδιασμούς του επιτελείου των «σοφών» του Γιάνη, χρειαζόταν ένα λαό αποφασισμένο να φτάσει στα άκρα. Ακόμη και να «φάει ζωοτροφές», όπως είπε -απολύτως περήφανος- στο τηλεοπτικό μήνυμά του ο σύντροφος Μαδούρο, με την ευκαιρία της επανεκλογής του σύντροφου Αλέξη.
Ο κόσμος τους ψήφισε γιατί του έταξαν κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, επαναφορά της σύνταξης και του κατώτατου μισθού, και όχι για να τον μεταβάλλουν σε ένα είδος... βαλκάνιο βιετκόνγκ! Αυτά αφενός είναι παιχνίδια «για μεγάλα παιδιά», και αφετέρου για άλλους λαούς, όχι για ανθρώπους που ναι μεν υπέστησαν φτωχοποίηση αλλά που δεν έχουν να χάσουν μόνο τι αλυσίδες τους (όπως λέει η κλασική μαρξιστική θεωρία), αλλά και... το αυθαίρετο εξοχικό τους – ενάμιση εκατομμύρια έχουμε!
Δεν κατανοούσαν και το μέγεθος της αεροβασίας, που την θεώρησαν δυναμική δράση. Ακόμη και ο φαντασιακός ριζοσπάστης Γκαλμπρέιθ, (με τα λεφτά στην Αμερική, όπως και ο Γιάνης και άλλα κυβερνητικά στελέχη, στο εξωτερικό), ένιωσε «προβληματισμένος για την εμπλοκή του στρατού».
Πάλι καλά! Είναι δεδομένη η δημοκρατική προσήλωση του στρατού. Ωστόσο ένας στρατός με παράδοση στην παραθεσμική παρεμβατικότητα, σε μια δημοκρατική μεν χώρα, ανολοκλήρωτης ωστόσο δημοκρατίας, όπως ελληνική, η επέμβαση του στρατού, έστω και μόνο για τη διατήρηση της τάξης (όπως θέλει να πιστεύει η στήλη), θα ήταν παιχνίδι με τη φωτιά. (ανολοκλήρωτη δημοκρατία γιατί οι θεσμοί εξυπηρετούν το κάθε κυβερνών κόμμα, καθορίζονται και παίρνουν περιεχόμενο από αυτό, δεν υπάρχουν εν αυτονομία. Αυτό φάνηκε από τις ανεξάρτητες αρχές που δεινοπάθησαν επί ΣΥΡΙΖΑ).
Το ελατήριο που δεν εκτοξεύτηκε
Κατά τα άλλα η χαλαρότητα των μακρόσυρτων αντιστασιακών διαπραγματεύσεων, δείχνει και αυτή τώρα τα βραδύκαυστα αποτελέσματά της. Ο πρωθυπουργός περίμενε με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης να αρχίσει η εκτίναξη της οικονομίας. Είχε χρησιμοποιήσει μάλιστα τη θεωρία του «πιεσμένοι ελατηρίου», που χρησιμοποιούν οι ενασχολούμενοι με το χρηματιστήριο. Όταν οι μετοχές είναι πιεσμένες, αρκεί ένα θετικό ερέθισμα για να τις απελευθερώσει και να εκτιναχτούν. Αυτό περίμενε και για την οικονομία, αλλά το ελατήριο δεν εκτινάχθηκε.
Αντιθέτως, άσχημα μηνύματα έρχονται από τις προθέσεις των «θεσμών» στα εργασιακά. Είναι η ολοκληρωτική ήττα της εργασιακής κουλτούρας και των δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν κατά τον 20ό αιώνα με την πρωτοπόρα συνδρομή της Αριστεράς – αυτής που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς όμως να έχει συμμετάσχει, με θυσίες και πόνο. Το σύνολο του ηγετικού του «απαράτ» ανδρώθηκε όταν όλα είχαν κατακτηθεί, στους εύκολους καιρούς της ΠΑΣΟΚοκρατίας.
Η Ελλάδα ξαναγίνεται μια βαθειά βαλκανική χώρα, μέσα σε ένα καθεστώς που λίγο θα απέχει από οικονομικό αλλά και το εργασιακό παρανάλωμα. Το ότι έχουν και κάποια θετικά οι προτάσεις των δανειστών για τα εργασιακά (όπως αυτά που αφορούν την συνδικαλιστική αριστοκρατία των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημοσίου), δεν αναιρεί το γεγονός ότι η χώρα εισέρχεται σε άλλη εποχή.
Δεν ισχυρίζεται η στήλη το γνωστό, «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Τα βρήκε. Όμως δεν έκανε τίποτε για να τα αποτρέψει. Αντιθέτως, τα έκανε χειρότερα.
Το ακόμη χειρότερο δε, είναι ότι δεν ασχολείται με αυτά. Ασχολείται με την απλή αναλογική, με τις ψήφους των 17ρηδων (ουσιαστικά 16ρηδων), με το θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας και το πως αυτός θα εκλέγεται.
Έτσι η τωρινή -μη- ενασχόληση με τα σοβαρά, θα φέρει τα βραδύκαυστα τα αποτελέσματά της στο μέλλον…