Το κακό που προκάλεσε η παλινωδία Δρίτσα, με την αλλαγή των όρων της σύμβασης με την Cosco για τον ΟΛΠ, στο παρά 5' της κύρωσης, ήταν τεράστιο.
Ποιος είναι ή θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός στόχος μιας κυβέρνησης, της οποιαδήποτε κυβέρνησης; Προφανώς, το καλό του τοπού και των πολιτών. Και πώς ορίζεται αυτό; Με βάση τις προτεραιότητες των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας στη Βουλή. Και πιο συγκεκριμένα, στις Δημοκρατίες, της πλειοψηφίας των εκλεγεμένων, αλλιώς, θα επικρατούσε χάος. Μόνο που τώρα τελευταία, χάος κινδυνεύει να δημιουργηθεί έτσι κι αλλιώς.
Κι εξηγούμαι:
Καλώς ή κακώς, και αυτή η κυβέρνηση έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να βγει η χώρα από το σπιράλ της ύφεσης και να επιστρέψει σε κάποιας μορφής ανάπτυξη, έστω και υποτυπώδη, πέραν όλων των άλλων, απαιτείται αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των ξένων κεφαλαίων στις προοπτικές της χώρας και κατόπιν προσέλκυση τους.
Ενδεχομένως, μπορεί με αυτή την άποψη να μην συμφωνούν όλοι, αλλά από τη στιγμή που αποτελεί βασική και εκπρεφρασμένη αρχή του πρωθυπουργού, οφείλουν να υπακούν όλοι. Ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο – και να μου το θυμηθείτε – ο στόχος να επιτευχθεί, από τη στιγμή που φαινόμενα όπως αυτό με την κύρωση της σύμβασης πώλησης του ΟΛΠ στην κινεζική Cosco, επαναληφθούν.
Ο «Τειρεσίας» μιλά με ξένα σπίτια και για την ακρίβεια με διαχειριστές τους, που πηγαινοέρχονται στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια, αναζητώντας ευκαιρίες (και κέρδος, αλλιώς δεν θα ήταν επενδυτικοί οίκοι, αλλά κοινοφελή ιδρύματα). Το πρώτο ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο καλούνταν να απαντήσει από την περασμένη Πέμπτη, έως και χθες, ήταν: «Τι έγινε με την Cosco στον Πειραιά;».
Το κακό που προκάλεσε η παλινωδία Δρίτσα, με την αλλαγή των όρων της σύμβασης στο παρά 5' της κύρωσης – πιστέψτε με – ήταν τεράστιο. Άλλα δυο – τρία ανάλογα περιστατικά και δεν θα πλησιάζει κανείς επενδυτής ούτε τον ελληνικό εναέριο χώρο. Κι αυτό είχε την ευκαιρία να το διαπιστώσει και ο ίδιος ο κ. Αλέξης Τσίπρας, κατά την είσκεψη του στο Πεκίνο.
Οι Κινέζοι είχαν – κι επιμένουν ακόμα ως ένα βαθμό, γιατί έριξαν ήδη πολλά λεφτά – επιλέξει την Ελλάδα ως «πύλη» για να εξασφαλίσουν πρόσβαση στις ευρωπαϊκές αγορές. Το συμπέρασμα, μετά το πρωθυπουργικό ταξίδι εκεί και το κινεζικό κάζο εδώ (με τον ΟΛΠ), είναι ότι η χώρα μας, τελικά, δεν θα είναι η μοναδική τους ευρωπαϊκή «πύλη». Ήδη, έχουν αρχίσει να αναζητούν κι αλλού «εισόδους», θεωρώντας ότι η Ελλάδα, τελικά, δεν είναι αξιόπιστη για να επενδυθεί ένα τόσο μεγάλο project πάνω της.
Η ελληνική πλευρά έκανε και θα κάνει προσπάθειες, για να τους μεταπείσει. Μπορεί και να αναγκασθεί στο τέλος να τους δώσει και το Θριάσιο. Ό,τι κι αν γίνει πάντως, υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος η ευκαιρία να χαθεί.
Ο αντίλογος; Ναι, αλλά ο κ. Δρίτσας θα μπορεί να κυκλοφορεί στους δρόμους του Πειραιά. Οκ, θα μας στοιχίσει λίγο παραπάνω, αλλά θα το πετύχει...
Τειρεσίας