Χτες, επέτειο της ντροπιαστικής απαξίωσης της ψήφου του λαού με το δήθεν δημοψήφισμα όλοι σχολίαζαν το βιβλίο του Γκάλμπρεηθ, αλλά δεν είδα κανέναν να ασχολείται με το σοβαρότερο: Με ποια ιδιότητα ένας ξένος αποφασίζει για την τύχη της Ελλάδας χωρίς να ελέγχεται και να λογοδοτεί στην Ελλάδα;
Πιο συγκεκριμένα: Με ποιο δικαίωμα και κάτω από ποια νομοθετική ομπρέλα ένας ξένος συμμετέχει σε άκρως μυστικά συμβούλια, μακριά από τον έλεγχο της ελληνικής Δημοκρατίας, από τη Βουλή και εν αγνοία του Προέδρου της Δημοκρατίας;
Με ποιο νομοθετικό ή θεσμικό δικαίωμα ένας ξένος, που συμμετέχει σε οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της χώρας του, έχει πρόσβαση σε απόρρητα του ελληνικού κράτους και συναποφασίζει για την τύχη των Ελλήνων πολιτών;
Με ποιο δικαίωμα ένας μη Έλληνας πολίτης, χωρίς να είναι ενταγμένος στους μηχανισμούς του επίσημου ελληνικού κράτους έχει προνομιακή γνώση εμπιστευτικών και απόρρητων οικονομικών και πολιτικών στοιχείων του κράτους, τα οποία του δίνουν μια προνομιακή θέση οικονομικής εκμετάλλευσης σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες;
Υπό ποιο καθεστώς ελέγχεται η δραστηριότητα του συγκεκριμένου ή οποιουδήποτε αντίστοιχου ξένου, όπως ελέγχεται νομικά η αντίστοιχη προνομιακή θέση των Ελλήνων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, την Τράπεζα Ελλάδος και στη Δημόσια Διοίκηση;
Με ποιο δικαίωμα ένας ξένος, εν αγνοία της Βουλής και των υπηρεσιών της προεδρίας της Δημοκρατίας, όπως επίσης και του υπουργικού συμβουλίου, πίσω από την πλάτη του θεσμικού παράγοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκτελεί χρέη μεσολαβητή της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ, με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και έχει εμπλοκή στις σχέσεις του κράτους με την πρεσβεία των ΗΠΑ;
Όλα αυτά συνέβαιναν στη χώρα παλιότερα. Σε εποχές που η Αριστερά πήγαινε φυλακή καταγγέλλοντας τη δράση του Πιούριφόι, αλλά και τη χούντα των συνταγματαρχών και τις διαπλοκές της με τις ΗΠΑ.
Σήμερα η ντροπή και κατάντια της Αριστεράς που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την ίδια πολιτική μέθοδο, που ανέδειξε τη χώρα σε αμερικάνικο προτεκτοράτο τη δεκαετία του ’50 και στη χούντα. Χωρίς να εξασφαλίζει και κανένα σχέδιο Μάρσαλ. Ίσα για να ξεφτιλίζεται γλείφοντας για μια καλή δήλωση στήριξης.
Και όχι απλώς δε ντρέπεται, αλλά έχει το θράσος και μιλάει, κάνοντας κριτική περί δημοκρατίας, που τη θαυμάζουμε σαν και χτες στους σοβιετικούς μονόλογους των κυβερνητικών στελεχών μπροστά στα άλαλα χείλη των εγκάθετων και τρομοκρατημένων, μη και ξεφύγουν από τη γραμμή, δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης.
Ο πρωθυπουργός και οι παρακοιμώμενοί του δε μπορούν να καμώνονται ότι δε τα’ ξεραν όλα αυτά. Αυτοί τα ζήτησαν κι αυτοί ενέκριναν την εμπλοκή του κ Γκάλμπρεηθ στο υπουργείο Οικονομικών. Δικό τους ήταν το σχέδιο δραχμή, το γράφαμε πέρυσι τέτοιο καιρό. Άλλο αν στο παρά πέντε κιόταψαν. Δεν σοβαρεύτηκαν. Κιότεψαν.
Αλλά, ξαναγυρίζω σ αυτό που για μένα είναι μείζον: Με ποιο νομικό και θεσμικό δικαίωμα ένας ξένος αποφάσιζε ανεξέλεγκτος από τη Βουλή και τα όργανα που εκπροσωπούν τον Έλληνα πολίτη για την τύχη του Έλληνα πολίτη. Η τρόικα υποτίθεται ότι δρα σε γνώση της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου. Ο κ Γκάλμπρεηθ;
Δεύτερον: Υπάρχουν νομικές ευθύνες για την ανεξέλεγκτη δράση του κ Γκάλπμρεηθ και την προνομιακή πρόσβαση που είχε σε απόρρητα οικονομικά στοιχεία και σχέδια της χώρας, που μπορεί να τα αξιοποίησε κερδοσκοπώντας;
Ρωτάει ο Έλληνας πολίτης και περιμένει μια απάντηση, αφού τα κόμματά του δεν ενοχλήθηκαν. Είναι κι αυτό ένα σημάδι της πολιτικής τους παρακμής.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης