Τα επιχειρήματα των οπαδών της απλής και άδολης αναλογικής ήδη καταρρέουν!
Προκύπτει πλέον, ότι με τέτοιο εκλογικό σύστημα που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, δεν προκύπτει περισσότερη «δικαιοσύνη» εκπροσώπησης, προκύπτει απόλυτη ακυβερνησία.
Και το σχέδιο Τσίπρα ή θα πέσει στο κενό ή θα γίνει μπούμεραγκ εναντίον του…
Πρώτα-πρώτα το περιβόητο «μπόνους των 50 εδρών» είναι το πολύ μπόνους 40 εδρών! Στην πραγματικότητα κάτω κι από 40…
37 με 38 έδρες παραπάνω παίρνει το πρώτο κόμμα σήμερα σε σχέση με τις έδρες που θα του αντιστοιχούσαν με «απλή και άδολη» (δηλαδή χωρίς καθόλου μπόνους και χωρίς όριο εισόδου). Κι απ’ αυτές οι 32 είναι λόγω του μπόνους, ενώ οι υπόλοιπες λόγω των υπολοίπων που αφήνουν οι «ανεκπροσώπητοι» και το «λευκό»…
Δεύτερον, η «αδικία» που γίνεται στα μικρά κόμματα είναι ασήμαντη. Το πολύ μία με δύο έδρες. Δηλαδή αντί να έβγαζαν 11 έδρες (με «απλή και άδολη») βγάζουν σήμερα 9 ή 10 έδρες…
Τρίτον, η πραγματική «αδικία» γίνεται στο δεύτερο κόμμα (με «απλή και άδολη» μπορεί να βγάλει 8-14 έδρες περισσότερο…).
Τέταρτον, οι διαφορές είναι μικρές στα υπόλοιπα κόμματα σήμερα σε σχέση με την «απλή», γιατί έτσι κι αλλιώς σήμερα όλοι παίρνουν κάποιο «μπόνους»: Τους μοιράζονται οι έδρες εκείνων που δενπερνούν το όριο εισόδου (ανεκπροσώπητοι), αλλά κι εκείνων που αντιστοιχούν στο «λευκό».
Αν καταργηθεί το πλαφόν, τότε όλα τα κόμματα – και τα μικρά που εκπροσωπούνται σήμερα - θα βγάζουν λιγότερες έδρες απ’ ό,τι αν υπάρχει το πλαφόν.
Πέμπτον, με την «απλή και άδολη» (καθόλου μπόνους και καθόλου όριο εισόδου), θα είναι πια πολύ πιθανό να παρακαμφθεί το μεγαλύτερο κόμμαστο σχηματισμό κυβέρνησης! Δηλαδή να συνασπιστούν μεταξύ τους μικρότερα και ετερογενή κομματίδια, για να φτιάξουν θνησιγενείς «κυβερνητικές συνεργασίες».
Στην Πορτογαλία, όπου δεν υπάρχει μπόνους, ήδη έφτιαξαν τέτοια «κυβέρνηση» παρακάμπτοντας το πρώτο κόμμα (το Κεντροδεξιό του Κοέλιο), και η τωρινή συγκυβέρνηση Κομμουνιστών-Σοσιαλιστών έχει φέρει τη χώρα σε απομόνωση και αδιέξοδο. Ήδη συζητιέται νέα προσφυγή στις κάλπες…
Στην Ισπανία, όπου επίσης δεν υπάρχει μπόνους, έγιναν ξανά εκλογές (για δεύτερη φορά από τον περασμένο Δεκέμβριο) και το Κεντροδεξιό Κόμμα του Ραχόϊ βγήκε ξανά πρώτο και μάλιστα ανεβάζοντας το ποσοστά του! Αλλά και πάλι δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει μπόνους στον πρώτο.
Κι έτσι πάνε για κυβέρνηση μειοψηφίας, είτε για νέες εκλογές - τις τρίτες στη σειρά…
Για χώρες που μόλις βγήκαν από το μνημόνιο (όπως η Πορτογαλία) ή μόλις και μετά βίας απέφυγαν το Μνημόνιο (όπως η Ισπανία), παρατεταμένη ακυβερνησία, είναι ό,τι το χειρότερο…
Για χώρα που δενκατάφερε να βγει ακόμα από το μνημόνιο (όπως η Ελλάδα), παρατεταμένη ακυβερνησία είναι σκέτη καταστροφή!
Γιατί οδηγεί σε grexit! Κατευθείαν μάλιστα…
Έκτον: μικρά κόμματα είναι συνήθως έξω-συστημικά και συνηθέστατα λαϊκιστικά. Αν εξέφραζαν κάτι ευρύτερης αποδοχής, δεν θα ήταν «μικρά». Κι όταν αθροίζουν την αδυναμία τους, δεν παράγουν… δύναμη. Παράγουν χάος!
Ο «κοινός τους παρονομαστής» είναι ο λαϊκισμός! Κι όταν προσπαθούν να κυβερνήσουν στη βάση αυτού του «κοινού παρανομαστή», δεν παράγουν συναίνεση, παράγουν γενική παράλυση μέσα στη χώρα και απομόνωση της χώρας διεθνώς…
Ποια «κουλτούρα συνεργασιών» μας λένε σήμερα;
Ο μόνος τρόπος να συνεργαστούν ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα είναι στη βάση του λαϊκισμού τους: Κοροϊδεύοντας τους πάντες και καταστρέφοντας τα πάντα…
Ο συνασπισμός ενός μεγάλου κόμματος με μικρότερα λαϊκίστικα, επίσης δεν παράγει «ευρύτερη συναίνεση».
Απλώς οδηγεί σε «κατάσταση αιχμαλωσίας» του μεγαλύτερου κόμματος από τα μικρότερα. Και αυτό θα οδηγήσει σε κοινωνική αντί-συσπείρωση στα άκρα του πολιτικού φάσματος.
Άρα, ένα τέτοιο σύστημα «απλής και άδολης αναλογικής» είτε οδηγεί σε θνησιγενείς κυβερνητικές συμμαχίες μικρών και μεσαίων ακραίων κομμάτων (που δεν διαρκούν πολύ), είτε οδηγεί σε ενίσχυση των ακραίων κομμάτων (από την απογοήτευση που προκαλεί η ακυβερνησία).
Είτε και στα δύο μαζί…
«Κουλτούρα συνεννόησης» μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε κόμματα που έχουν υπευθυνότητακαι αντιστέκονται στο λαϊκισμό.
Όχι ανάμεσα σε έξαλλους και αδίστακτους λαϊκιστές ή ανάμεσα σε καθ’ έξιν δημαγωγούς διαφόρων αποχρώσεων…
Έβδομον: τα μικρά κόμματα, επειδή είναι ανασφαλή, έχουν τη ανάγκη να στηριχτούν σε «έξω-θεσμικά κέντρα»!
Και κυρίως το αντίστροφο: Τα πάσης φύσεως «εξω-θεσμικά κέντρα» - διαπλοκή, ξένες πρεσβείες, λόμπυ και ομάδες πίεσης, ισχυρές συντεχνίες, τοπικές μαφίες κλπ. - έχουν τη δυνατότητα να φτιάχνουν ή να στηρίζουν «μικρά κόμματα», που θα παίζουν «ρυθμιστικό ρόλο», ακριβώς λόγω της κατάτμησης του πολιτικού σκηνικού όπου οδηγεί η «απλή και άδολη».
Πραγματικοί «ρυθμιστές» της πολιτικής κατάστασης δεν θα είναι οι μικροί αρχηγίσκοι από τη συμμετοχή ή την ψήφο των οποίων θα «κρέμεται» η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά οι διαπλεκόμενοι και τα εξωθεσμικά κέντρα που τους έχουν στο payroll…
Ένα μεγάλο κόμμα μπορούν κι αυτό να το στηρίζουν οι «εξωθεσμικοί».
Αλλά, αν η κυβερνητική πλειοψηφία είναι συμπαγής και εξαντλείται η τετραετία, τότε η κυβέρνηση μπορεί να «θωρακιστεί» από τις πιέσεις των εξω-θεσμικών.
Κι αν κάποιοι το παρακάνουν, η κυβέρνηση μπορεί να τους «βάλει στη θέση τους», εφ’ όσον έχει χρονικά περιθώρια ως τις επόμενες εκλογές.
Αντίθετα, δύο-τρία μικρά κόμματα με ρυθμιστικό ρόλο ελέγχονται πολύ ευκολότερα από τη διαπλοκή, στοιχίζουν πολύ λιγότερο στους «διαπλεκόμενους», και η κυβέρνηση που στηρίζεται πάνω τους είναι απολύτως εξαρτημένη από τα «μεγάλα αφεντικά» τους…
Οι «διαπλεκόμενοι» που δεν τους γίνονται τα χατίρια θα μπορούν να ρίξουν μια τέτοια εύθραυστη κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή!
Γι’ αυτό και η διαπλοκή θα κάνει αληθινό πάρτι με την «απλή και άδολη»…
Αν η διαπλοκή, οι συντεχνίες και τα «τζάκια» είχαν ισχυρή επιρροή ως τώρα, με το σύστημα της «απλής και άδολης» η επιρροή τους θα γίνει πολύ μεγαλύτερη!
Και οι εκβιασμοί τους πάνω στην κυβέρνηση, πολύ πιο άμεσοι και πολύ πιο αποτελεσματικοί…
Αντί να λύσουμε το πρόβλημα, θα το επιδεινώσουμε και θα το κάνουμε πολύ χειρότερο…
Όγδοο: Αυτός είναι και ο λόγος που «απλή και άδολη» δεν υπάρχει σε καμιά ευνομούμενη δημοκρατία στον κόσμο!
Όσο πιο αναλογικό γίνεται το σύστημα, τόσο υψηλότερο γίνεται το πλαφόν εισόδου στη Βουλή.
Στη Γερμανία, για παράδειγμα, δεν υπάρχει μπόνους, αλλά υπάρχει όριο εισόδου 5%!
Αν υπήρχε τέτοιο όριο εισόδου στην Ελλάδα, τότε θα είχαμε σήμερα 5 κόμματα στη Βουλή, το πολύ…
Κι όχι 8 όπως σήμερα. Ή 11 κόμματα, όπως θα μας προέκυπτε, αν κατεβάζαμε το πλαφόν στο 2%.
Ή 16 κόμματα, αν το καταργούσαμε εντελώς!
Με πλαφόν εισόδου στο 5% η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί ακόμα και με πλειοψηφία 42% για το πρώτο (η σε συνασπισμό με το πρώτο) κόμμα. Κι όχι με 50,33% που απαιτείται από την «απλή και άδολη».
Σήμερα για να υπάρξει πλειοψηφία 151 εδρών χρειάζεται ποσοστό 37,81% (για το πρώτο κόμμα, ή για συνασπισμό του πρώτου με ένα μικρότερο).
Κάθε μισή ποσοστιαία μονάδα που μειώνεται το όριο εισόδου, αυξάνεται η απαραίτητη πλειοψηφία 4 ποσοστιαίες μονάδες.
Κι αντίστροφα, κάθε μισή ποσοστιαία μονάδα που ανεβαίνει το όριο εισόδου, μειώνεται το ποσοστό που σχηματίζει κυβέρνηση (151 έδρες) κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες.
Έτσι, για παράδειγμα, αν το «μεγάλο μπόνους» ενοχλεί, θα μπορούσαμε να το μειώσουμε – όχι να το εξαλείψουμε – αυξάνοντας, όμως, παράλληλα το όριο εισόδου.
Με 20 έδρες μπόνους (αντί για 50 σήμερα), και όριο εισόδου το 5%, κυβέρνηση σχηματίζεται με λιγότερο από 39% για το πρώτο κόμμα.
Λίγο παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται σήμερα...
Με 30 έδρες μπόνους και όριο εισόδου στο 4% (αντί για 3% που είναι σήμερα), κυβέρνηση σχηματίζεται με 37,6%, όσο και σήμερα περίπου…
Συνεπώς, αν κάποιος ενδιαφερόταν να μειώσει, αλλά όχι να καταργήσει το μπόνους, τότε θα είχαμε προτάσεις για παράλληλη αύξηση του ορίου εισόδου.
Όπως συμβαίνει αλλού…
Αν κάποιοι ενδιαφέρονταν απλώς να μειώσουν το μπόνους, χωρίς να οδηγήσουν τα χώρα σε ακυβερνησία, υπάρχουν λύσεις…
Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει ακυβερνησία!
Να μη μπορεί ο πρώτος να κυβερνήσει.
Επειδή γνωρίζουν πια πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πρώτος…
Και να γεμίσει ο τόπος από «αρχηγίσκους» μικρών κομμάτων, που θα είναι «κινούμενα» εξω-θεσμικών κέντρων (διαπλοκής κλπ.), ώστε να μπλοκάρει ο δρόμος για οποιεσδήποτε τολμηρές μεταρρυθμίσεις.
Αυτό τους ενδιαφέρει. Τίποτε άλλο…
Ένατο: όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, μπορεί να πέσει και ο ίδιος μέσα:
Αν πέρναγε η απλή και άδολη αναλογική, και μάλιστα άμεσα, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ενωθούν όσοι θέλουν να φύγει η κυβέρνηση Τσίπρασε Ένα Συνασπισμό Εθνικής Σωτηρίας.
Θέλετε να το πείτε «νέο Συναγερμό»;
Θέλετε να το πείτε «Φιλελεύθερη Ένωση»;
Θέλετε να το πείτε «Συμμαχία Ελευθερίας»;
Όλοι όσοι θέλουν να απαλλαγεί η χώρα από το ΣΥΡΙΖΑ, οριστικά, χωράνε μέσα.
Με απλό αίτημα να καταλύσει το «καθεστώς» που οικοδομεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να ανα-διαπραγματευτεί το Μνημόνιο και να επιταχύνει τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Κι όλοι όσοι θέλουν να φύγει ο Τσίπρας από την κυβέρνηση, και να μην παραμείνει «ρυθμιστής» της κατάστασης, έχουν κάτι να ψηφίσουν.
Όσοι θέλουν να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας, να αρθούν το ταχύτερο τα capital controls, να μειωθεί σταδιακά η υπερ -φορολόγηση και να διερευνηθούν πλήρως τα σχέδια Βαρουφάκη, θα έχουν κάτι να ψηφίσουν.
Κι όλοι αυτοί είναι σήμερα πλειοψηφικό ρεύμαμέσα στην Ελληνική κοινωνία. Κι όσο περνάνε οι μέρες «αυγαταίνουν»…
Οπότε ό,τι κι αν κάνει ο Τσίπρας με τον εκλογικό λόγο, θα πέσει στο κενό.
Κι όποιοι τον βοηθήσουν να περάσει αυτό το τερατούργημα που ετοιμάζει, θα βρεθούν απομονωμένοι από παντού!
Αν πρόκειται να συνεργαστούν τα κόμματα για να κυβερνηθεί ο τόπος, ας συνεργαστούν τουλάχιστον εκείνοι που μπορούν…
Εκείνοι που ήδη συμφωνούν στο ελάχιστο:
Όσοι αναγνωρίζουν τον όλεθρο που έφερε ο Τσίπρας και κατανοούν ότι πρέπει να τελειώσει το ταχύτερο.
Ο Τσίπρας, ας γνωρίζει πως, αντί να φτιάξει καθεστώς που θα ελέγχει, κινδυνεύει να ενώσει μια και καλήόλους τους αντιπάλους του να τον συντρίψουν.
Και όσοι παίζουν το παιγνίδι του Τσίπρα σε αυτή την προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος, ας γνωρίζουν ότι θα τους πάρει μαζί του στον όλεθρο.
Ο Τσίπρας δεν προσπαθεί να αλλάξει τον εκλογικό νόμο.
Προσπαθεί να διαλύσει το καθεστώς.
Και να φτιάξει στα ερείπια του, ένα χάος ακυβερνησίας, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του…
Αυτό το σχέδιο ή θα πέσει στο κενόή θα γυρίζει μπούμεραγκ εναντίον του…