Ή όλοι έχουμε υποχρέωση να δηλώνουμε τα περιουσιακά μας στοιχεία ή όλοι έχουμε δικαίωμα να μην τα δηλώνουμε. Δεν μπορεί να υπάρχουν πολίτες με εξαιρέσεις και μάλιστα οι δικαστικοί. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να το ζητάνε κι όλας!
Με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, λοιπόν, οι δικαστικοί λειτουργοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση που έχουν όλοι οι άλλοι πολίτες να δηλώσουν ο,τι χρήματα και τιμαλφή έχουν στα σπίτια τους ή οπουδήποτε αλλού εκτός Τραπεζών για τη δημιουργία του περίφημου περιουσιολόγιου!
Εδώ ο πολίτης βρίσκεται μπροστά σε τρεις προβληματικές νοοτροπίες, από κείνες που έχουν φέρει τη χώρα εδώ που είναι σήμερα:
1. Όπως αποκαλύφθηκε στη διαδικασία της παραπάνω υπόθεσης, τα υπουργεία είχαν ήδη απαλλάξει τους δικαστικούς λειτουργούς από τη συγκεκριμένη υποχρέωση!
2. Οι δικαστικές Ενώσεις, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και την ισονομία στη χώρα, έκαναν την προσφυγή, ζητώντας να εξαιρεθούν από την υποχρέωση όλων των πολιτών, γιατί κάποιος νομοθέτης τους έδινε αυτό το δικαίωμα!
3. Το Ανώτατο Δικαστήριο, που είναι το τελευταίο καταφύγιο των αδυνάτων, των πολιτών απέναντι στην εξουσία δέχτηκε χωρίς άλλο σκεπτικό την εξαίρεση. Χωρίς δηλαδή το αυτονόητο νομικά, ότι η συγκεκριμένη εξαίρεση δημιουργεί ανισονομία μεταξύ δικαστικών και λοιπών πολιτών για την ίδια ακριβώς υποχρέωση, που παρεμπιπτόντως δεν τους βλάπτει κι όλας. Εκτός αν έχουν κάτι να κρύψουν!
Να με συμπαθάνε οι δικαστές, αλλά ο δικαστής παππούς μου, άνθρωπος αδέκαστος και ανυπότακτος στις πιέσεις και τα χατίρια των κυβερνητών, που με γαλούχησε με την έννοια του Δικαίου και της δικαιοσύνης θα τρίζει μέσα στον τάφο του.
1. Πρώτα πρώτα γιατί είναι οι ίδιοι οι δικαστές και μάλιστα των ανώτατων δικαστηρίων, που αγορεύουν ή γράφουν υπέρ των αναξιοπαθούντων πολιτών, κατά της διαπλοκής και κατά της κατάχρησης εξουσιών. Τελευταίο παράδειγμα οι αιχμές του προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας για την εκδοτικοκυβερνητική διαπλοκή. Οι οποίες ξεχνούν προφανώς ότι οι κάθε λογής νόμοι και αποφάσεις διαχρονικά, που ευνοούν δικαστικούς σε σχέση με τους άλλους πολίτες, υπήρξαν προϊόντα χαριστικής πολιτικής των κυβερνήσεων για να καλοπιάσουν τους δικαστές. Αλλά, γι' αυτά δεν είδαμε ποτέ άρνηση αποδοχής ή αντίδραση από τους λειτουργούς.
2. Δεύτερον, γιατί με βάση και τις παραπάνω δηλώσεις τους θα όφειλαν οι ίδιοι να αρνούνται κάθε διακριτική μεταχείριση εκ μέρους της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, που τους θέτει σε προνομιούχο μοίρα, έναντι των άλλων πολιτών.
Γιατί, δεν είναι ηθικό απέναντι στους πολίτες και δεν είναι χρήσιμο στη δημοκρατία να δικάζουν υποθέσεις των πολιτών, οι οποίοι μ αυτές τις νοοτροπίες θα έχουν απέναντί τους «πολίτες ενός ανώτερου Θεού».
3. Τρίτο, γιατί οι δικαστικοί, σύμφωνα με κάθε λογική θα όφειλαν να ζητάνε οι ίδιοι να δηλώνουν ο,τι έχουν και δεν έχουν ως περιουσιακά στοιχεία. Γιατί, αν οι δικαστικοί διεκδικούν το δικαίωμα να μη δηλώνουν, δηλαδή ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ τα περιουσιακά τους στοιχεία δίνουν απλώς το δικαίωμα και στο τελευταίο πολίτη να υποψιάζεται βασίμως ότι τα παίρνουν. Τόσο απλά και ξάστερα. Κι αυτό δε συμφέρει τη δημοκρατία.
Αυτό θέλουν οι δικαστικοί; Ή έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο, που δε νοιάζονται για το τι σημαίνουν για τους πολίτες; Για το τι αντιπροσωπεύουν;
Η ρύθμιση της εξαίρεσης μαρτυράει τη διεφθαρμένη εκτελεστική εξουσία, που από χρόνια έχει μετατρέψει εαυτήν και τη νομοθετική εξουσία μηχανισμούς εκμαυλισμού των πολιτών και εξαγοράς ψήφων επαγγελμάτων και τάξεων.
Η ελληνική εκτελεστική και νομοθετική εξουσία είναι εδώ και δεκαετίες οι πιο διεφθαρμένες της Ευρώπης και από τις πιο διεφθαρμένες του κόσμου.
Μαρτυράει, όμως, και τον ολισθηρό δρόμο που έχουν πάρει οι επαγγελματικές ενώσεις των δικαστικών λειτουργών, που αντί να υπερασπίζονται την ίση μεταχείριση των πολιτών (εαυτών συμπεριλαμβανομένων), υπερασπίζονται την εξαίρεσή τους. Και δεν είναι η πρώτη φορά και μάλιστα σε καιρούς δύσκολους.
Σε περίοδο, που το μεγαλύτερο μέρος του λαού δεινοπαθεί οι δικαστικοί έχουν μια υποχρέωση παραπάνω να θέλουν να είναι ίσοι στα πάθη. Και μάλιστα αναλογικά. Γιατί σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες είναι απολύτως προστατευμένοι. Κάθε άλλη στάση και νοοτροπία είναι έξω από την αποστολή τους και το λειτούργημά τους.
Με τις άλλες δυο εξουσίες να είναι εντελώς διεφθαρμένες και αναξιόπιστες και εχθροί του λαού, στους πολίτες απομένει μόνο η δικαστική εξουσία για να ακουμπήσουν. Με τις παραπάνω νοοτροπίες η δικαστική οικογένεια νομίζει ότι χτίζει αυτή την εμπιστοσύνη; Ή βάζει τον εαυτό της στη συνείδηση του πολίτη στην ίδια μοίρα που έχει και την εκτελεστική, δηλαδή τις κυβερνήσεις; Κι αυτό προωθεί τη χώρα ή τη βυθίζει πιο πολύ στην καταστροφική πορεία της;
Επειδή οι δικαστικοί θα έπρεπε να το ξέρουν ήδη ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Είναι βαθιά ηθικό. Και θα πρεπε να δίνουν το παράδειγμα.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης