Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην Ελλάδα, έναν χρόνο μετά το περιβόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και τα όσα μαθαίνουμε από τους Γκαλμπραίηθ και Βαρουφάκη, ασυναίσθητα μάς ήλθε στο μυαλό μια ιστορία που συνέβη πριν από μερικές δεκαετίες…
Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ*
Όταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης έκλεισε μια κολοσσιαία συμφωνία με τους Σαουδάραβες, για την μεταφορά του πετρελαίου τους, η οποία, όμως, ερχόταν σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα, η CIA πέρασε στην αντεπίθεση. Καθώς βασικός όρος της συμφωνίας ήταν ότι ο Έλληνας εφοπλιστής έπρεπε να διαθέτει συγκεκριμένο συνολικό εκτόπισμα των τάνκερ μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ο Ωνάσης παρήγγειλε την κατασκευή νέων δεξαμενοπλοίων σε γερμανικά ναυπηγεία.
Κι όλα πήγαιναν καλά μέχρι που το συνδικάτο των εργαζομένων στα ναυπηγεία κήρυξε ξαφνικά απεργία. Οι εργαζόμενοι πίστευαν, όπως ήταν φυσικό, ότι έκαναν έναν δίκαιο αγώνα για τα αιτήματά τους, μέχρι που, πολλά χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι πίσω από την απεργία ήταν η ίδια η CIA, η οποία ήλεγχε τμήμα της ηγεσίας των γερμανικών συνδικάτων. Πραγματικός στόχος ήταν, όπως μάθαμε από τα αρχεία που βγήκαν στο φως, ο Ωνάσης και η συμφωνία του με τους Σαουδάραβες…
Ας γυρίσουμε τώρα στην «ελληνική τραγωδία» 2015-2016. Ένα μεγάλο τμήμα του λαού, απελπισμένο κι οργισμένο, πίστεψε ειλικρινά ότι μπορούσε να συμπεριφερθεί ανατρεπτικά, κάποιοι ακόμη κι επαναστατικά. Επέλεξε λύσεις που φαίνονταν τότε ότι κτυπούσαν το «σύστημα», το «κατεστημένο» και τους αιμοδιψείς δανειστές. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτό που έγινε ήταν ότι έπεσε σε μια καλοστημένη παγίδα που είχε στηθεί από διεθνή δίκτυα, των οποίων μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε την πραγματική σύνθεση.
Για όσους διατηρούν ακόμη αμφιβολίες φθάνουν τα όσα εκπληκτικά μας πληροφορεί ο κ. Γκαλμπραίηθ. Διαβάζοντάς τα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν επρόκειτο απλά για έναν σύμβουλο της ελληνικής κυβέρνησης αλλά κι ένας στενός συνεργάτη της αμερικανικής, που βρισκόταν σε συγκεκριμένη αποστολή.
Στο βιβλίο του λέει, μεταξύ άλλων, ότι απέστειλε e-mail προς την αναπληρώτρια υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ κ. Sarah Bloom Raskin (8.2.2015), το οποίο είναι σαφές ότι συνιστά αναφορά από το έργο της αποστολής του: «Υπάρχει η αίσθηση εδώ ότι οι ΗΠΑ είναι οι πολυτιμότεροι σύμμαχοι της Ελλάδας λόγω σύγκλισης συμφερόντων και ότι το ΔΝΤ είναι ενδεχομένως ο δεύτερος πολυτιμότερος σύμμαχος εν μέρει λόγω της επιρροής που ασκούν σ’ αυτό η κυβέρνηση των ΗΠΑ και το Κογκρέσο».
Επίσης, στο ίδιο mail ο Γκαλμπραίηθ εμφανίζεται δυσαρεστημένος από την αποστολή του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών στην Αθήνα, και διαμαρτυρόταν για τη συνεργασία του με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, που τον επικρίνει ως «εχθρικό και τελείως εκτός γραμμής σε σχέση με τη δήλωση του προέδρου Ομπάμα». Κι αυτό το κάνει προφανώς, για να έλθουν από το κέντρο οι κατάλληλες οδηγίες.
Βεβαίως, οι συγκεκριμένες ενδο-αμερικανικές πολιτικές αποκλίσεις μπορεί να οφείλονται όχι μόνον σε δυσκολίες συνεννόησης των «κρίκων» δράσης αλλά και στην σύγκρουση διαφόρων κέντρων της αμερικανικής πολιτικής -αυτό ωστόσο είναι δευτερεύον ως προς την ουσία του θέματος.
Μια ακόμη απόδειξη του αληθινού σχεδίου που εξυπηρετούσε η δήθεν επαναστατική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ρόλος του Σόρος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «λύκος» του επιθετικότερου τμήματος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είχε ενεργό συμμετοχή σ’ όλη τη διαδικασία από την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά έως και τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης από τους Τσίπρα/Βαρουφάκη.
Η απίστευτη δημοσίευση από την «Αυγή» του άρθρου του Σόρος κατά του Brexit (!) επιβεβαιώνει τη διαρκή υπόγεια σχέση (από το 2012 ή νωρίτερα, ας πούμε από το 2008;) που είχε καταλυτικό ρόλο σε όλες τις εξελίξεις μέχρι σήμερα. Βέβαια, το ερώτημα γιατί το όργανο της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» δίνει τη φιλοξενία του στον Σόρος μπορούν να το απαντήσουν μόνον οι αποδέκτες του μηνύματος.
Το αποτέλεσμα της «μεγάλης αναταραχής και της σπουδαίας κατάστασης» του όψιμα μαοϊκού Τσίπρα (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μάο…) μπορούμε να το αναζητήσουμε μόνον στη «μεγάλη εικόνα», αυτής που ξεκινά από την Ουάσιγκτον και φθάνει στη Μόσχα μέσω του Βερολίνου και από την Λευκωσία μέχρι τη …Βαρσοβία και το Τάλιν.
Επειδή αυτό απαιτεί μεγάλη ανάλυση, ας δούμε ποιος ήταν ο σίγουρα χαμένος της υπόθεσης. Αυτός δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό. Διαποτισμένος μέχρι το μεδούλι με μια ψευδή αντίληψη για τον κόσμο και τον εαυτόν του, κατέστη για μια ακόμη φορά εύκολο άθυρμα στα χέρια των παγκόσμιων «λύκων».
Κοντολογίς, το κόστος της παρτίδας-Τσίπρα ίσως φθάνει και τα 100 δισ. κατά Ρέγκλινγκ, οι τράπεζες αφελληνίστηκαν, η δημόσια περιουσία πέρασε στο Υπερταμείο, ο «κόφτης» εξασφαλίζει ότι πλέον όλα θα γίνουν «κατά τας γραφάς». Οι συντάξεις περικόπτονται, οι φόροι αυξάνονται, οι νέοι μεταναστεύουν.
Την ίδια ώρα, το ΝΑΤΟ κόβει βόλτες στο Αιγαίο και δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα, για να μπορεί ο κ. Ζαββός του «Ιδρύματος Σόρος» να επιδεικνύει στον ίδιο τον Μπαν Κι Μουν τη φιλανθρωπική δράση του ευαγούς Ιδρύματος.
Κάποιοι, ίσως, υποστηρίξουν ότι τώρα ο λαός πήρε το μάθημά του και πλέον δεν την «ξαναπατάει».
Τους καλούμε να το ξανασυλλογιστούν. Άλλωστε αυτά που ειπώθηκαν στην επέτειο του δημοψηφίσματος από όσους συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο του περυσινού θέρους μάς πείθει ότι είναι πολλοί όσοι έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα-. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι ο τοποτηρητής, ο ημιμαθής «ηγεμών εκ δυτικής Λιβύης», να πληρώσει την οργή των πολιτών.
Η ζημιά όμως θα είναι μόνιμη. Όπως και το 1974 με την εγκληματική μωρία του Ιωαννίδη. Όταν η δουλειά στην Κύπρο τελείωσε, ο ελληνικός λαός αφέθηκε να παίζει πια σχεδόν ανενόχλητος το παιχνίδι της Δημοκρατίας… Κι ακόμη χειρότερα, όταν ο καιρός ωριμάζει, ο ίδιος λαός φθάνει στο σημείο να προσδοκά «ανάσταση» από τους πρώην σταυρωτές του.
Αν αυτό το τελευταίο φαντάζει υπερβολικό για να γίνει πιστευτό, ας δούμε τη μέθοδο που χρησιμοποιεί μια αφρικανική φυλή για να πιάσει ελέφαντες κι ας κάνουμε τους ανάλογους παραλληλισμούς: τα μέλη της φυλής αφού ανοίγουν έναν μεγάλο λάκκο, που τον καλύπτουν με κλαδιά, κυνηγούν τους ελέφαντες μέχρι που ένας πέφτει μέσα.
Ο ελέφαντας είναι αγριεμένος κι οι ιθαγενείς, γυμνοί, τον κτυπούν ανελέητα με ξύλα. Στην συνέχεια τον αφήνουν, κι επιστρέφουν αργότερα, αφού έχουν φορέσει άσπρες κελεμπίες. Τότε τον χαϊδεύουν και του μιλούν ήρεμα.
Το άμοιρο το ζώο νομίζει ότι αυτοί που έχουν έλθει τώρα είναι φίλοι του και είναι διαφορετικοί από τους κακούς που τον έδερναν προηγουμένως. Έτσι, αφήνεται να τον δέσουν και να τον ανεβάσουν επάνω, γεμάτο ευγνωμοσύνη. Τώρα είναι πλέον αιχμάλωτο με τη συγκατάθεσή του!