Ο τούρκος πρεσβευτής Κερίμ Ουράς, μάλιστα (κάτι που δεν μετέδωσαν τα ελληνικά ΜΜΕ), δήλωσε απαντώντας σε ερώτηση που αφορούσε την διείσδυση του Φ. Γκιουλέν στη Θράκη ότι «υπάρχουν μόνο μικρά ίχνη» του…
Είχε προηγηθεί η κινητοποίηση των ακραίων της μειονότητας, την επομένη της απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία, που ζήτησαν την απέλαση των 8 τούρκων στρατιωτικών διαδηλώνοντας στην Αλεξανδρούπολη, ενώ κατόπιν πήγαν στην Κομοτηνή για να εκφράσουν στον τούρκο πρόξενο τη «συμπαράστασή τους στην Μητέρα Πατρίδα».
Ο Τζενγκίζ Ομέρ, έκδοτης της μειονοτικής εφημερίδας Millet και από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του τουρκισμού στη Θράκη, σε άρθρο του, έδωσε το σύνθημα: «Ήρθε η ώρα της απομόνωσης και του αποκλεισμού των ανθρώπων που προπαγανδίζουν και υπερασπίζουν την εγκληματική συμμορία του Γκιουλέν στη Δυτική Θράκη. Αυτοί πρωί και βράδυ συνεργάζονται με το ελληνικό κράτος προδίδουν την μειονότητα…». Ήδη μάλιστα έχει γίνει στοχοποίηση μιας ιστοσελίδας, η οποία κρατά κριτική στάση έναντι του Προξενείου και των ανθρώπων της ΜΙΤ στη Θράκη.
Η ανακάλυψη «προδοτών» που συνεργάζονται με το ελληνικό κράτος, καλύπτεται πλέον και με τη ρετσινιά του «Γκιουλενιστή», επομένως του «εχθρού της Μητέρας Πατρίδας», σε μια προσπάθεια για ξεκαθάρισμα του τοπίου από όσους μειονοτικούς αντιστέκονται στην τουρκική πολιτική στη Θράκη.
Η αδελφότητα του Φετουλάχ Γκιουλέν είχε κάνει ορισμένες προσπάθειες για διείσδυση στη Θράκη την εποχή ακόμη που συνεργάζονταν στενά με τον Ταγίπ Ερντογάν και καθώς τα κηρύγματα του ιμάμη, που πρεσβεύει το μεταρρυθμιστικό σουνιτικό Ισλάμ, έβρισκαν αρκετά φιλική υποδοχή στη μετριοπαθή θρησκευτικά ελληνική μουσουλμανική μειονότητα.
Υπήρχαν τότε οι πληροφορίες ότι είχε περιέλθει στον έλεγχο του Γκιουλέν ένα δίκτυο φροντιστηρίων («Ελίτ») και τα θρησκευτικά φροντιστήρια Νουρτζού, αλλά το κίνημα Γκιουλέν δεν ευδοκίμησε στη Θράκη καθώς τον πρώτο λόγο εκεί στην προώθηση της τουρκικής πολίτικης τον έχει η ΜΙΤ, κάτι που διατηρήθηκε και επί προεδρίας Ερντογάν.
Εξάλλου, η ηγεσία της μειονότητας με την ίδια ευκολία με την οποία συνεργάστηκε με το κεμαλικό κατεστημένο και ενώ ήταν εντελώς επιφυλακτική με τις πρώιμες ισλαμικές κινήσεις στην Τουρκία (όπως αυτή του Ερμπακάν), πέρασε στην «αρμοδιότητα» απευθείας του πρωθυπουργικού Γραφείου για τις Συγγενείς Μειονότητες, το IRCIC (Ίδρυμα Ισλαμικού Πολιτισμού της Ισλαμικής Διάσκεψης) και του ΑΚΡ, με «γέφυρα» την ΜΙΤ.