Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Θα περάσει αρκετό διάστημα έτσι ώστε η Τουρκία να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς μετά την αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος και ανατροπής του Ταγίπ Ερντογάν.
Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η γειτονική χώρα θα επανέλθει ποτέ σε μια κανονική κατάσταση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η προσπάθεια πραξικοπήματος και ανατροπής μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, είναι καταδικαστέα όπου και εάν γίνεται. Την ίδια στιγμή όμως, εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, στην περίπτωση της Τουρκίας και του καθεστώτος Ερντογάν, δεν μπορεί κανείς παρά να κατανοήσει σε ένα βαθμό την προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος.
Αποτελεί τραγική ειρωνεία λίγες εβδομάδες μετά από τις μαζικές διώξεις δημοσιογράφων, την κατάληψη και το λουκέτο μέσων μαζικής ενημέρωσης από το καθεστώς του κ. Ερντογάν, τις απειλές και την δίωξη μελών της αστυνομίας, δικαστών, αλλά ακόμη και μελών του Κοινοβουλίου που προέρχονται από το Κουρδικό Κόμμα, ο Δυτικός κόσμος, να βρίσκεται στην πραγματικά εξωφρενική θέση να υπερασπίζεται ένα καθεστώς το οποίο μοιάζει πολύ περισσότερο με τη χούντα την οποία αποκηρύσσει.
Ακόμα και η αντιμετώπιση των στρατιωτών που συμμετείχαν στο αποτυχημένο πραξικόπημα, με το διασυρμό τους, το βασανισμό τους, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις τη σφαγή τους, από τους υποστηρικτές του καθεστώτος που κατέβηκαν στους δρόμους μετά το αίτημα του κ. Ερντογάν, ενισχύει ακόμη πιο πολύ την αυταρχικότητα, αλλά και τις πραγματικές προθέσεις του αυταρχικού καθεστώτος του οποίου ο Τούρκος Πρόεδρος ηγείται.
Πραγματικά είναι να αναρωτιέται κανείς, εάν το αποτυχημένο πραξικόπημα αποτελεί έναν μανδύα για την τελική επιχείρηση εκκαθάρισης και των τελευταίων θυλάκων αντίστασης απέναντι στο αυταρχικό και έντονα αντιδημοκρατικό καθεστώς που εδώ και χρόνια στήνει ο Ταγίπ Ερντογάν.
Σε μια στιγμή που έστω και κατ’ ανάγκη το σύνολο του δυτικού και πολιτισμένου κόσμου βρίσκεται στη δύσκολη θέση να υπερασπίζεται και να στηρίζει τον Πρόεδρο της Τουρκίας και την κυβέρνησή του, ο κ. Ερντογάν αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων προσπαθώντας να ενώσει τη χώρα, επιλέγει την στρατηγική της εξόντωσης των αντιπάλων.
Όταν κάποιος υποστηρίζει ότι υπερασπίζεται τη Δημοκρατία και ζητά στήριξη σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, προχωρά σε αυτό το μονοπάτι και όχι στο δρόμο της παραδειγματικής τιμωρίας των υπευθύνων στα πλαίσια που ορίζει ο νόμος και η δικαιοσύνη, καταδεικνύει το οξύμωρο της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε.
Δυστυχώς ο κ. Ερντογάν και οι πολιτικές του είναι ένα ακόμη δημιούργημα της αδυναμίας και της ανυπαρξίας οποιασδήποτε στρατηγικής στα κέντρα αποφάσεων (Ουάσιγκτον, ΕΕ – Βερολίνο), του φθαρμένου και χωρίς όραμα διεθνούς συστήματος.
Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει και στην περίπτωση της τρομοκρατίας των ισλαμιστών εξτρεμιστών, οι οποίοι λειτουργού ανενόχλητοι λόγω της μακροχρόνιας απάθειας και αναποφασιστικότητας ηγετών σε αυτά τα κέντρα, όπως ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπαράκ Ομπάμα, έτσι και στην περίπτωση Ερντογάν στην Τουρκία, η απάθεια και η ανεκτικότητα έναντι των αυταρχικών και αντιδημοκρατικών πολιτικών του οδήγησε στο αποτυχημένο πραξικόπημα, αλλά και στο ευρισκόμενο σε εξέλιξη πραξικόπημα μετά το πραξικόπημα.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος.