Η ώρα είχε περάσει, κόντευε μεσάνυχτα και είχα μαζευτεί στο σπίτι διαλυμένος ως συνήθως μετά από μια ακόμη μέρα με βασικό χαρακτηριστικό την απουσία κάθε είδους καλής είδησης, κάποιας που να σε κάνει να αναθαρρήσεις, να σκεφτείς ότι κάπου στο βάθος ίσως υπάρχει φως στο τούνελ.
Σχολιάζει ο… ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ
Ακούς τα ρεπορτάζ από την Κίνα και σκέφτεσαι γι’ αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που λένε πως μας υποσχέθηκαν οι Κινέζοι, παρά την τόσο «πετυχημένη» απάντηση του πρωθυπουργού μας στη αναφορά του Κινέζου για τις απεργίες στον ΟΛΠ (σ.σ. βρήκε να του πει ότι αυτό σημαίνει πως για να απεργούν είναι δυσαρεστημένοι, δηλαδή με τους Κινέζους εργοδότες τους, αντί να κρατήσει ίσες αποστάσεις ρίχνοντας τη μπάλα στην εξέδρα με κάποια απάντηση του είδους «με καλή διάθεση και από τις δυο πλευρές, που υπάρχει, όλα τα προβλήματα θα ξεπεραστούν»…) και σκάει η πρώτη «βόμβα»:
Κάτσε να πάρουν χαμπάρι ότι ψήφισαν στη Βουλή πως όταν ζητήσουν κάτι οι Κινέζοι και για κάποιους μήνες (νομίζω τρεις μου είπε) δεν απαντήσει η ελληνική πλευρά, θα τεκμαίρεται σιωπηρά ότι συναινεί! Ωραίο κόλπο! Και ωραία αντιπολίτευση! Ακούσατε κανέναν να θίγει κάτι; Να ζητά κάποιες διευκρινίσεις; Αν ναι, πληροφορήστε κι εμάς.
Ηθικόν δίδαγμα: Πριν αρχίσουμε τις εξυπνάδες στο twitter για τους μποναμάδες Τσίπρα από την Κίνα και την ανάπτυξη που έρχεται, ας περιμένουμε λίγο, διότι η εμπειρία διδάσκει να περιμένουμε να δούμε πρακτική εφαρμογή. Διότι οι Κινέζοι όταν πρόκειται για τα λεφτά τους γίνονται πολύ κακά παιδιά.
Γνωρίζοντας ότι εδώ στη χώρα, διακομματικά, είναι για τα πανηγύρια στον τομέα της οργάνωσης και συνέχειας του κράτους, φοβάμαι μεγάλους μπελάδες. Και αυτό που γίνεται είναι ότι την καυτή πατάτα θα την παραλάβουν οι ίδιοι, αλλά οι επόμενοι ή οι παραεπόμενοι… όταν κάποια κυβέρνησή μας θα στυλώσει τα πόδια κάνοντας… αντίσταση, θα βρεθούμε κατηγορούμενοι σε κάποιο ξένο δικαιοδοτικό όργανο και οι καμπάνες θα πέφτουν βροχή. Για μαντέψτε ποιοι τα πληρώνουν αυτά τα πρόστιμα! Γάτοι… ναι το βρήκατε!
Ναι, εμείς τα κορόιδα, οι φορολογούμενοι (και ψηφοφόροι διότι τη ρίχνουμε – την ψήφο, μην παρεξηγηθούμε – όταν όλα αυτά τα σούργελα μας λένε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε, χωρίς να εξετάζουμε αν αυτό γίνεται, προτιμώντας να αυτό-νανουριστούμε με τη σκέψη, ότι κάτι ξκέρουν και έχουν βρει κάποιον μαγικό τρόπο.
Σα να μην έφτανε αυτό, του ήρθε και μια όπως αποδείχθηκε… φαεινή ιδέα: «Ρε συ, μπες στο skai.gr και ψάξε το βίντεο με τη συνέντευξη της Τζάκρη το μεσημέρι στους “αταίραστους”, τον Κούτρα και τον Ντσούνο ρε»! Επιχείρησα να αστειευτώ (τρομάρα μου): «Κανένα καινούργιο συνολάκι η κυρία, τι ακριβώς να απολαύσω;».
Η ουσία είναι ότι έκανα το λάθος – αυτά παθαίνει κανείς όταν δεν μπορεί να βρει κατάλληλη… αντιβίωση για το μικρόβιο της δημοσιογραφικής περιέργειας – και ακολούθησα τις οδηγίες. Στην αρχή με έπιασαν λίγο τα γέλια διότι η εν λόγω κυρία μιλάει σα… μυδραλιοβόλο και έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να σε κάνει να προσπαθείς να αντιγράψεις τον τρόπο ομιλίας της!
Ναι, συνέλαβα τον εαυτό μου να το επιχειρεί στον καθρέπτη του μπάνιου και σκέφτηκα ότι ίσως ήρθε η ώρα, προτού είναι πολύ αργά, να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο, διότι παρότι θα πρέπει να του αραδιάσω τόσα βαρετά για τα παιδικά μου χρόνια, θα γλίτωνα ίσως σε μεταγενέστερο χρόνο τον ψυχίατρο!
Το κακό είναι ότι η ιδέα αποδείχθηκε πολύ κακή, διότι παραλίγο να χρειαστώ τη βοήθεια του ΕΚΑΒ που θα με έπαιρναν σηκωτό (βοήθειά τους, διότι από τα παιδικά μου χρόνια που ήμουνα γλυκούλης, έφαγα ακόμα έναν και είμαστε πλέον δύο) και θα με πήγαιναν στα επείγοντα σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο, μάλλον με το στόμα στραβωμένο. Έτσι δε γίνεται συχνά με τα εγκεφαλικά;
Ο άθλιος ο φίλος ήξερε ότι τα’ χω πάρει στο κρανίο με αυτή την υπόθεση με την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών. Όχι διότι διαφωνώ καταρχήν με τη διαδικασία, ούτε διότι πιστεύω ότι ο χώρος δεν πρέπει να «τακτοποιηθεί» και να μπουν κανόνες.
Άλλος είναι ο λόγος. Μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες στη δημοσιογραφία, στη διάρκεια των οποίων έχω συναντήσει, γνωρίσει και εκτιμήσει εκατοντάδες συναδέλφους, η πλειοψηφία των οποίων σήμερα πένονται και έχουν και μικρά παιδιά να θρέψουν, ξέρω ότι όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, τρέμουν μη χάσουν τη δουλειά τους.
Αυτοί που έχουν την τύχη να δουλεύουν σε μέσα ενημέρωσης τα οποία πληρώνουν είτε στην ώρα τους είτε με μικρή καθυστέρηση, έβγαζαν αναστεναγμό ανακούφισης λέγοντας ότι κουτσά στραβά θα τα βολέψουν όταν έρθει ο ΕΝΦΙΑ και ο φόρος εισοδήματος. Αμ δε, τη ρωτήσατε ρε τη Τζάκρη και τον Νικολάκη τον Παππά;
Η πρώτη παραδίδει διαπιστευτήρια κομματικής νομιμοφροσύνης αν και οι μεταγραφές από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα είναι «σιγουράκι» για τέτοιες δουλειές , το ξέρουν το κόλπο, αυτές οι επιδόσεις εξασφαλίζουν τα ψώνια στο Κολωνάκι και το παραγοντιλίκι, κεντρικό αθηναϊκό ή αποκεντρωμένο επαρχιώτικο – τοπικό.
Ο δε Νικολάκης για κάποιον λόγο έχει πειστεί μάλλον ότι θα τον γράψει η Ιστορία επειδή «σκότωσε» το θηρίο της διαπλοκής. Τι να τους πεις; Φαίνεται έξυπνο παιδί κατά βάθος, πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέσαι. Μάλλον βέβαια θέλει να φτιάξει τη δικιά τους διαπλοκή το παλικάρι…
Κι ενώ όλα αυτά τα καθίκια οι δημοσιογράφοι που τους βρίζουν θα μείνουν χωρίς δουλειά, «τα δικά μας παιδιά» θα βρουν στα καινούργια κανάλια που δε θα είναι «βοθροκάναλα της διαπλοκής», θα μιλούν ευγενικά και δεν θα είναι… καχύποπτα απέναντι στην επιτομή του καλού, την άσπιλη και αμόλυντη κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς.
Ας αφήσουμε όμως τη φλυαρία και ας περάσουμε στην αιτία του παραλίγο εγκεφαλικού. Η καλή μας η Θοδώρα λοιπόν, ξιφούλκησε όταν ετέθη στο πάνελ το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, προβάλλοντας το εξής απίθανο επιχείρημα: Τους όρους βιωσιμότητας της αγοράς και το μέγεθος της διαφημιστικής «πίτας»!
Το δεύτερο είναι εντελώς γελοίο, διότι μόνο σε λαμπρές «δημοκρατίες» λατινοαμερικανικού τύπου σαν αυτές που θαύμαζαν (π.χ. Βενεζουέλα) και εκθείαζαν μπορεί να ακούσεις ότι ανώτατος κριτής της επάρκειας της διαφημιστικής πίτας θα είναι ο υπουργός!
Ώπα ρε μεγάλε! Ποιος είσαι! Αν δηλαδή αυξηθεί, θα βγει ντελάλης και θα πει: Κύριοι ενδιαφερόμενοι ελάτε! Έχει φαγάκι! Αυξήθηκε η διαφημιστική πίτα! Πάμε να φτιάξουμε κι άλλο κανάλι! Τέτοιος δημοκράτης μιλάμε! Με αυτό όμως γελάσαμε. Σας πρήξαμε, αλλά ήρθε η ώρα της Τζάκρη…
Το να σου μιλάει ο κρατικοδίαιτος παρασιτισμός για βιωσιμότητα της αγοράς πάει πολύ. Ξεπερνά τα εσκαμμένα κυρία μου. Αν κόπτεσαι για τους όρους βιωσιμότητας, οφείλεις να απολογηθείς κι εσύ και όλο το πολιτικό σύστημα των ρεμπεσκέδων της μεταπολίτευσης, με ελάχιστες έντιμες εξαιρέσεις, για ποιον λόγο χρωστούν ακόμα και δισεκατομμύρια οι κρατικές εταιρίες, ενώ τυγχάνει να χρωστά και η μία στην άλλη;
Δε μου λες κυρία μου που κόπτεσαι για τους όρους βιωσιμότητας… θα ζητήσεις να κλείσουν άμεσα όλες αυτές οι αμαρτωλές ΔΕΚΟ που βάζατε από πόρτες και παράθυρα τους κομματικούς σας φίλους φτιάχνοντας κομματικό στρατό ο οποίος για να μη χάσει τα προνόμια εθίστηκε να σας ψηφίζει για να ευημερείτε;
Θέλεις να πιάσουμε μήπως μία-μία τις εταιρίες να σου πούμε πόσα χρωστούν παντού; Ή τότε θα μας αντιτάξεις ξεδιάντροπα ότι δεν πρέπει να χάσουν τη δουλειά τους τόσοι άνθρωποι και να κόπτεσαι παριστάνοντας τη φιλολαϊκή, τη στιγμή που συμπεριφέρεστε με τέτοια απανθρωπιά απέναντι στους συναδέλφους μας των πέντε κατοστάρικων;
Αυτούς που όπου να’ ναι θα τους ζητάς τον ΕΝΦΙΑ και άλλους φόρους υπό την απειλή κατασχέσεων, ενώ θα τους έχεις στείλει στην – υπέρογκη πλέον – ουρά του ταμείου ανεργίας; Άντε μην αρχίσουμε και εξαντλήσουμε όλο το γνωστό και μη υβρεολόγιο. Διότι το έχετε παραξηλώσει.
«Σου έρχεται ναι ή όχι με όλα αυτά το εγκεφαλικό γιατρέ μου;»… αυτή τη φορά ήμασταν τυχεροί και το γλιτώσαμε και την ερώτηση δεν θα τη διατυπώσουμε στον θεράποντα, όταν και αν συνέλθουμε…