Υπάρχει άραγε ελπίδα να βγούμε από την κρίση και να δούμε καλύτερες μέρες μέσα στη Γερμανική ευρωζώνη; Έχουν ελάχιστη βάση οι δημοσιογραφικοί μονόλογοι ότι μόνο μέσα στο ευρώ υπάρχει ελπίδα; Ότι πρέπει να δεχτούμε το ευρώ πάση θυσία; Η απάντηση είναι ένα βροντώδες όχι.
Όχι υπό τις σημερινές συνθήκες της ευρωζώνης, της υφεσιακής πολιτικής που ακολουθείται από το νεογερμανικό ιμπεριαλισμό. Για την επιστροφή των τεράστιων χρεών μας που διαρκώς διογκώνονται υπό την πίεση των τοκογλυφικών τοκοχρεωλυσίων, απαιτείται τουλάχιστον ποσοστό της τάξης του 15% του ΑΕΠ ετησίως δηλ. 27 δις ευρώ!
Πρόκειται για ένα κολοσιαίο ποσό που είναι φυσικά αδύνατο να πληρωθεί από την πτωχευμένη Ελλάδα, όπως θα ήταν αδύνατο και από μια υγιή οικονομία. Η προσφυγή σε νέα δάνεια είναι αυτονόητο ότι, οδηγούν σε ένα εφιαλτικό φαύλο κύκλο συνεχούς διεύρυνσης των δανείων και της εξάρτησης. Μέσα από τις ληστρικές εντολές των
δανειστών στην εδώ κυβέρνηση των Πραιτοριανών, προωθείται το απόλυτο ξεπούλημα της χώρας με την υφαρπαγή των ασημικών, λιμάνια,αεροδρόμια, δημόσια κτίρια, κτήματα, επιχειρήσεις. Και μπροστά στην άφωνη ύπαρξη του ελληνικού λαού αλλά και την ένοχη ανοχή των εχόντων και κατεχόντων, συντελείται το έγκλημα του αφελληνισμού των εγχώριων τραπεζών και αρπαγής τους από επενδυτικούς Γύπες τύπου Τζών Πώλσον, ο οποίος στοχεύει στην κατάσχεση ακινήτων και επιχειρήσεων, προβληματικών ή μη.
Τελικά, εκτός από τον λαό που υποφέρει από τη βάναυση ευρωπτώχευσης, στη μέγκενη της καταστροφής βρίσκονται και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, τουλάχιστον αυτοί που δεν εισπράττουν αργύρια προδοσίας από το ευρωκαθεστώς. Αν λαός και οι Έλληνες -όχι δωσίλογοι-επιχειρηματίες δεν καταλάβουν όσο είναι καιρός ότι ξεπουλιέται όλη η χώρα χωρίς διακρίσεις,δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για την πατρίδα.