Όλη η αγορά βοά ότι έρχονται δεκάδες λουκέτα, πολλά εκ των οποίων αφορούν μεγάλες επιχειρήσεις που θα κάνουν πάταγο και θα αφήσουν στην ανεργία χιλιάδες Έλληνες. Η υπόθεση του Μαρινόπουλου είναι χαρακτηριστική καθώς 13 χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, 3.000 μικρές επιχειρήσεις – προμηθευτές να κλείσουν και η αγορά να υποστεί τεράστιο πλήγμα.
Η περίπτωση αυτή, ανεξαρτήτως του ποιος φταίει ή όχι κι αν πρέπει να πάνε φυλακή οι μέτοχοι, είναι για την Ελλάδα ό,τι και η Lehman Brothers για τις ΗΠΑ. Ένα κανόνι θα μπορούσε να προκαλέσει ζημιά μεγαλύτερη κι από τα μνημόνια.
Ομοίως, ακούγονται ονόματα εταιρειών – κολοσσών για τα ελληνικά δεδομένα που είναι ένα βήμα πριν από την πτώχευση. Χαλυβουργικές, μέσων ενημέρωσης, ιχθυοκαλλιέργειες, ακτοπλοϊκές και πολλές άλλες που δεν είναι σωστό να αναφερθούν τα ονόματά τους διότι δεν βάζεις το καρφί στο φέρετρό τους και δεν τις οδηγείς στην κόλαση αλλά προσπαθείς με κάθε τρόπο να τις διασώσεις. Είπαμε και πάλι, ανεξαρτήτως αν φταίνε οι μέτοχοι, η κρίση, οι τράπεζες ή οτιδήποτε άλλο, η αγορά είναι ένα βήμα πριν από την χρεοκοπία που θα τινάξει στον αέρα όλη την οικονομία.
Κι αφού συμβαίνουν όλα αυτά, αφού τα ληξιπρόθεσμα χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών οδεύουν προς τα 100 δισ. ευρώ και κινδυνεύουν χιλιάδες εργαζόμενοι, τι θα έκανε μια σοβαρή κυβέρνηση; Σε μια άλλη χώρα θα συγκαλούσε πολεμικό συμβούλιο. Όλοι οι υπουργοί, οι τραπεζίτες, σύμβουλοι και αναλυτές μαζί με τον πρωθυπουργό θα κάθονταν σε ένα τραπέζι σημαίνοντας συναγερμό.
Θα έβαζαν κάτω τα δεδομένα, τα δάνεια, τα χρέη, τις προοπτικές των επιχειρήσεων που κινδυνεύουν, θα σήμαιναν συναγερμό και θα κατέθεταν προτάσεις ώστε να μην προκύψουν μία και δύο και δέκα Lehman Brothers. Όμως, είδατε καμιά κινητικότητα στην κυβέρνηση; Ακούσατε να γίνεται κανένα συμβούλιο, μια σύσκεψη βρε παιδί μου για τα μάτια του κόσμου; Αντιληφθήκατε να βγαίνει ο υπουργός Ανάπτυξης Σταθάκης ή ο Τσακαλώτος να μιλάνε για ένα σχέδιο διάσωσης των επιχειρήσεων που απασχολούν τόσο κόσμο; Τίποτε απολύτως, σιωπή, χάος, μια κατάσταση που παραπέμπει σε μια χώρα που όλα είναι λυμένα και μπορούμε να ασχολούμαστε με τα... ποταπά. Όπως τον εκλογικό νόμο, αν και από πόσους θα ψηφιστεί, πόσο θα είναι το μπόνους, πόσο το εκλογικό όριο. Ασχολούμαστε και με τον μεγάλο καναλάρχη και τα deals που κλείνει πίσω από τις κουρτίνες με παλαιούς και νέους νταβατζήδες.
Δεν υπάρχει ούτε μια προσπάθεια να δείξουν ότι ανησυχούν για τον ιδιωτικό τομέα. Λες και θέλουν να κλείσουν επιχειρήσεις, μισούν την ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν δείχνουν να είναι ικανοί να πάρουν μια σωστή απόφαση. Χαίρονται που θα κλείσει ένα κανάλι που απασχολεί 500-600 άτομα, αισθάνονται... δικαιωμένοι γιατί έσπασε η φούσκα της οικονομίας γιατί «αυτοί τα έλεγαν». Ακόμη κι έτσι να είναι, ακόμη κι αν φταίνε εταιρείες και τράπεζες, τι είναι προτιμότερο; Να κλείσουν εταιρείες ή να βγαίνει ο πρωθυπουργός και ο Τσακαλώτος και να λένε «αγάπη μου, σήμερα δεν έκλεισα καμιά τράπεζα, αλλά κράτησα όρθιες επιχειρήσεις»;
Όμως, ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Αυτοί που δεν έχουν διοικήσει ούτε ψιλικατζίδικο; Που δεν έχουν σχέση με την αγορά και την ελεύθερη οικονομία;
Αυτή η χώρα θα πέσει αύτανδρη γιατί δεν υπάρχει κάποιος που θα κάνει τα αυτονόητα για να σωθεί. Βλέπουμε το παγόβουνο να πλησιάζει και αφήνουμε το πηδάλιο του Τιτανικού για να πάμε για χορό στο πρώτο κατάστρωμα. Αυτό πρεσβεύει σήμερα η κυβέρνηση. Αλλά θα είναι πολύ αργά όταν θα σκάσουν οι πρώτες κανονιές.