Όταν η πολιτική ατζέντα αδυνατεί να παράξει ουσία, μπορεί και να είναι εξαιρετικά χρήσιμη η επανέκδοση της… Βαρουφακειάδας. Κι όταν το πολιτικό σύστημα τελεί σε κενό στρατηγικής, τότε το βιβλίο του – όποιου – Γκάλμπρεϊθ μπορεί να αποτελεί και το ιδανικό «Plan C» του υπαρξιακού επαναπροσδιορισμού του.
Εξ ου και η επέτειος του ενός χρόνου από το «Όχι» του δημοψηφίσματος - που μεταλλάχθηκε εκβιαστικά σε «Ναι» - ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρό για ασκήσεις θερινής πόλωσης:
Η ΝΔ καταγγέλλει «συνειδητό έγκλημα κατά του λαού», ο Νίκος Δένδιας κάνει διάβημα διαμαρτυρίας στη Βουλή και ζητά «εδώ και τώρα» εξεταστική, ειδικά δικαστήρια και ικριώματα για το «Plan B» Βαρουφάκη και Γκάλμπρεϊθ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη – που, παρεμπιπτόντως, η δεξιά της έχει γίνει μαλλιά κουβάρια με την αριστερά της για τον εκλογικό νόμο – βγάζει ξανά μπροστά το δόγμα Βενιζέλου και ζητά «εθνική γραμμή και εθνική συνεννόηση», και το Ποτάμι προειδοποιεί ότι «η ιστορία θα είναι πολύ αυστηρή με αυτούς πήγαν να ανατινάξουν την Ελλάδα».
Ανεξαρτήτως των προθέσεων της ιστορίας ωστόσο, η ουσία είναι πως το βιβλίο του Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ μάλλον παράγει πολύ περισσότερο θόρυβο απ’ όσον μπορεί να καταναλώσει η ζαλισμένη τρίτο - μνημονιακή κοινωνία. Και, σίγουρα, ελάχιστα νέα στοιχεία κομίζει για το περίφημο «Plan B» της εποχής Βαρουφάκη και της διαπραγμάτευσης του 2015.
Πέραν κάποιων πιο γλαφυρών, ίσως, περιγραφών που προσφέρει το βιβλίο για την «επιστράτευση των δημοσίων υπαλλήλων» και για τα… κρυμμένα τηλέφωνα ασφαλείας στα ψυγεία των ξενοδοχείων, ο ίδιος ο Γιάνης Βαρουφάκης σε μπαράζ συνεντεύξεων και άρθρων του έχει επιβεβαιώσει επανειλημμένα την ύπαρξη του περίφημου «Plan B» - ή… κατά περίπτωση «Plan Z», ή «Plan C».
Κι έχει πει ότι προέβλεπε ακαριαία αλλαγή νομίσματος και πληρωμές με IOU’s, ότι εκπονείτο από ομάδα που ο ίδιος είχε συγκροτήσει με συντονιστή τον αμερικανό οικονομολόγο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, και ότι απερρίφθη συνοπτικά, και άνευ πολλών επαίνων, σε κυβερνητική σύσκεψη τον Μάιο του 2015.
Οι ίδιες, και ακόμη πιο λεπτομερείς περιγραφές, υπάρχουν ακόμη ατόφιες στα δημοσιευμένα ρεπορτάζ της εποχής, μαζί με το παράλληλο περίφημο σχέδιο του «Νομισματοκοπείου».
Εάν τώρα το ιστορικό ερώτημα είναι η αποτελεσματικότητα και η πληρότητα του εν λόγω «Plan Β», μάλλον ήδη έχει απαντηθεί σε εκείνη την κυβερνητική σύσκεψη του περσινού Μαΐου (και όχι μόνον). Εάν όμως το ζητούμενο είναι το εάν έπρεπε ή δεν έπρεπε να υπάρχει «Plan B», τότε μπορεί και να έχει δίκιο – έστω και για μια φορά – ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Και να ήταν εθνικό καθήκον η παραπομπή του σε ειδικό δικαστήριο εάν δεν είχε διερευνήσει το ακραίο και worst case σενάριο. Το αυτό, παρεμπιπτόντως, θα ίσχυε και για την Κομισιόν, την ΕΚΤ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εάν δεν είχαν εκπονήσει «Plan B» και «Plan C» για την περίπτωση του Brexit.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς προς θερινή επικοινωνιακή κατανάλωση. Εν μέσω υψηλής δόσης μνημονιακής πολιτικής ανομβρίας…