Κανείς πια δεν πέφτει από τα σύννεφα. Η «γραμμή» υλοποιείται με την ισχύ φυσικού νόμου. Η αριστερή κυβέρνηση έφτασε στην τραγική θέση να την «γλεντάει» ο Άδωνις και η Lifo, για όσα έλεγε λίγα χρόνια πριν για την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Αυτό είναι το «θέμα» και όχι αυτό καθαυτό το γεγονός.
Γιατί, απλώς, θα ξεπουληθούν τα πάντα. Αυτό είναι το πλαίσιο. Θα χρειαστούν βέβαια πολιτικές υπογραφές για όλα αυτά. Ε, όχι και «πολιτικές». Η Κομισιόν που θα σβήσει τα πρόστιμα και το ΤΑΙΠΕΔ που θα εγκρίνει την πώληση. Έτσι έχει ξεφτιλιστεί η πολιτική και οι… αρμόδιοι φορείς της. Σαν τίποτα να μην είναι πια διαπραγματεύσιμο. Τίποτα να μην υπόκειται σε οποιασδήποτε μορφής διάλογο, αμφισβήτηση, δικαιολόγηση. Το μόνο που θα μένει θα είναι κάποια παζάρια και οι αντιπαραθέσεις των «εκλεγμένων», έτσι για τα μάτια του κόσμου. Και μερικές λέξεις, «ανάπτυξη», «αξιοποίηση», «ωφέλεια», «ιδιωτικοποίηση» κ.ά., κενές περιεχομένου.
Κάποτε είχε ένα σχετικό κύρος το «ιδιωτικό». Γεννούσε προσδοκίες ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα, χωρίς τις αγκυλώσεις του «Δημοσίου». Σήμερα, είναι απλώς ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος δρόμος. Κανείς πια δεν ψάχνει σοβαρά επιχειρήματα περί αποτελεσματικότητας ή απόδοσης. Κανείς από τους κυβερνώντες δεν νιώθει ότι πρέπει να «πείσει».
Πολλά από τα ερωτήματα μιας περασμένης περιόδου θα εξαφανιστούν: «Πρέπει να φτάνει το τρένο στο τάδε χωριό»; «Συμφέρει να έχει νοσοκομείο η δείνα κωμόπολη»; «Με πόσα παιδιά στην τάξη μπορεί να γίνει σωστό μάθημα»; Κι εδώ οι απαντήσεις «μας» οφείλουν να είναι πιο πλούσιες, αλλιώς η ήττα θα είναι συντριπτική. Πρέπει να κατασκευάσουμε ξανά -αφήγηση και πράξη- το «δημόσιο συμφέρον». Μέσα στην κρίση, χωρίς δεδομένες απολαβές και προνόμια, χωρίς αυτονόητα και δυστυχώς χωρίς ακριβώς «χώρα». Χωρίς οι δυο αυτές λεξούλες να αποχωρίζονται ποτέ.
Τ.Β.