Η είδηση είναι απλή: Οκτώ στρατιωτικοί βρέθηκαν θετικοί στο μαντού για φυματίωση. Πήγαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον καταυλισμό προσφύγων και τώρα φοβούνται να πλησιάσουν την οικογένειά τους.
Όπως λένε:
«Αυτή τη στιγμή η οικογένεια μου ζει μέσα στο άγχος και την αγωνία. Έχω μικρά παιδιά και όταν επιστρέφω στο σπίτι προσπαθώ να μην έρχομαι σε επαφή μαζί τους γιατί φοβάμαι μη τυχόν κολλήσουν τίποτα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχω τίποτα και με μεγάλη αγωνία περιμένω τα αποτελέσματα. Τα παιδιά μου δεν γνωρίζουν τίποτα γιατί δεν θέλω να τα στενοχωρήσω» λέει ένας στρατιωτικός.
Ένας άλλος στρατιωτικός δηλώνει αγανακτισμένος με την πολιτική ηγεσία του υπ. Εθνικής Άμυνας που, όπως λέει, δεν τους προστάτεψε. «Είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένος και οργισμένος με την πολιτική ηγεσία γιατί μας έστειλαν ως πρόβατα επί σφαγή. Η πολιτική ηγεσία δεν έκανε τίποτα. Έπρεπε να μας είχαν εμβολιάσει πριν μας στείλουν στο καταυλισμό».
Η άλλη είδηση είναι επίσης απλή: Στον καταυλισμό του Ελληνικού χιλιάδες μετανάστες ζουν σε άθλιες συνθήκες. Ο ένας πάνω στον άλλο, σε θερμοκρασίες που στα συγκεκριμένα κτίρια φτάνουν τους 40 και πλέον βαθμούς. Χωρίς ουσιαστική βοήθεια, παρατημένοι στο έλεος του Θεού όπως και οι συνολικά πάνω από 55 χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται στην Ελλάδα.
Το θέμα δεν πουλάει πια; Δεν ενδιαφέρει τα μέσα ενημέρωσης, αλλά ούτε και την κυβέρνηση. Ο Τσίπρας ασχολείται με την Κίνα, τον εκλογικό νόμο και τις τηλεοπτικές άδειες. Ο Μουζάλας είναι εξαφανισμένος, κανείς άλλος υπουργός δεν δείχνει να νοιάζεται για το τι γίνεται με το πρόβλημα αυτό. Πώς ζουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι; Αυξάνεται ο αριθμός τους; Φεύγουν και μειώνονται; Έρχονται άλλοι από τα παράλια;
Στην τηλεόραση δεν υπάρχουν θέματα για μετανάστες. Ενδιαφέρουν περισσότερο οι 200 βουλευτές του εκλογικού νόμου. Ενδιαφέρει αν θα πάρει άδεια ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης. Ενδιαφέρουν τα φουστάνια της Περιστέρας και οι βλακείες του Βαρουφάκη.
Όμως, το μείζον κοινωνικό πρόβλημα δεν το πιάνουμε πια. Δεν ασχολούμαστε με την κοινωνική και υγειονομική βόμβα. Η αριστερή, προοδευτική κυβέρνηση ξαφνικά δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα. Αλλά και γενικά οι πολιτικοί όλων των κομμάτων αποφεύγουν να πηγαίνουν στους καταυλισμούς, να προσφέρουν κάποια βοήθεια έστω, μια κουβέντα συμπαράστασης. Η αριστεροσύνη ό,τι πούλησε, πούλησε, η σκληρή κριτική εκ δεξιών ό,τι εντυπώσεις δημιούργησε, δημιούργησε.
Όμως, το πρόβλημα είναι εδώ. Μας κλείνει το μάτι, στρατιώτες αρρωσταίνουν, μετανάστες ζουν άθλια, σκοτώνονται μεταξύ τους, δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Και η Ελλάδα τι θα κάνει σύντροφοι Συριζαίοι; Το πρόβλημα λύθηκε ή απλά το βάλατε κάτω από το χαλάκι;