 |
| ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, Andrea Bonetti |
Η πρόταση της αντιπολίτευσης να κινήσει διαδικασίες εξεταστικής επιτροπής για τα όσα τρελά έζησε η χωρά το 2015, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα έκτος μιας περίπτωσης: να έχει την πληροφορία ότι ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης χρησιμοποιούσε το app μαγνητοφώνησης στο κινητό του, όχι μόνο στο Eurogroup αλλά και στο Μέγαρο Μαξίμου…
Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να πιστεύει ότι αυτοί που οργάνωναν παρωδίες πραξικοπημάτων και έχουν μεγαλώσει με το σύνδρομο της καταδίωξης και της παρανομίας, θα άφηναν έστω και ένα ίχνος πίσω τους. Και έτσι εάν δεν υπάρχουν οι «κασέτες» Βαρουφάκη, απλώς μια ακόμη εξεταστική θα χρησιμοποιηθεί για να εκτονωθούν οι βουλευτές μας, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και λοιποί και τελικά να βγουν δυο τρία πορίσματα, που θα έχουν ένα αποτέλεσμα: θα αθωώνουν λογω αμφιβολιών την κυβέρνηση.
Όμως έχει ενδιαφέρον η συζήτηση που γίνεται για τις ευθύνες του κυρίου Αλέξη Τσίπρα για τα όσα αποκαλύπτονται από τον κ. Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ και τον κ. Βαρουφάκη.
Οι υποστηρικτές του κ. Τσίπρα απορούν: μα γιατί κατηγορείται ο πρωθυπουργός; Επειδή δεν είχε Σχέδιο Β’ ή επειδή είχε σχέδιο έστω και το «Χ» στην περίπτωση που αποτύγχανε η διαπραγματευτική τακτική του και αναδεικνύονταν νικητής ο Γερμανός Σόιμπλε;
Αναρωτιούνται γιατί κατηγορούν τον πρωθυπουργό επειδή ακόμη κι αν υπήρχε αυτό το «Σχέδιο Χ» το απέρριψε, όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος; Λογικά ακούγονται τα ερωτήματα γενικώς, άλλα οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα ειδικώς.
Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε πατώντας γκάζι με τον τοίχο απέναντι του, με την πεποίθηση ότι «δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο» να μην αποδεχτεί η Μέρκελ τις ελληνικές θέσεις. Εξελέγη πιστεύοντας ότι θα πείσει το σύμπαν όλο με την γοητεία του, να σκίσουν το Μνημόνιο και να χρηματοδοτήσουν τα πλάνα ανάπτυξης και κοινωνικού κράτους που είχαν φτιάξει τα παιδιά στην Κουμουνδούρου.
Το Plan Α’ του κ. Τσίπρα συνεπώς ηταν σαφές: κερδίζουμε εκλογές, σκίζουμε Μνημόνιο, βγαίνουμε από το πρόγραμμα, απειλούμε με Κουγκι την Ευρώπη, υποκύπτουν οι Ευρωπαίοι, ανοίγουν το πουγκί τους και κερδίζουμε τον Παράδεισο.
Από την πρώτη εβδομάδα ακόμη και οι πιο αυταπατημένοι κατάλαβαν, ότι δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα.
Δόθηκε η ευκαιρία για έναν συμβιβασμό τον Φεβρουάριο του 2015 στο Eurogroup. Μαθαίνουμε τώρα ότι ο Βαρουφάκης πρότεινε τον συμβιβασμό, φοβούμενος ότι θα κλείσουν τα ΑΤΜ, αλλά η πρόταση του απορρίφθηκε…
Έτσι δόθηκε η εντολή στην ομάδα του να διαμορφώσει ένα Σχέδιο Β’. Προφανώς οι κατευθύνσεις ηταν δεδομένες…
Δε διαμορφώθηκε Σχέδιο που να προβλέπει και συμβιβαστικές κινήσεις, αλλά ένα Σχέδιο σύγκρουσης. Και το Σχέδιο σύγκρουσης, ήταν δεδομένο χωρίς καμία αυταπάτη, ότι θα οδηγούσε στην έξοδο από το ευρώ.
Συνεπώς: Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό χωρίς να έχει εναλλακτικό σχέδιο που να μπορεί να σώσει την χώρα στο χείλος του γκρεμού. Το Σχέδιο του ξεκίναγε όταν θα είχαμε βρεθεί στον πάτο του γκρεμού και αυτό είχε παραγγείλει στην ομάδα Βαρουφάκη να του ετοιμάσει…
Αλλά κι όταν απορρίφθηκε, όπως υποστηρίζουν τώρα από το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς ακόμη κι αυτοί κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα που σχεδιάζονταν θα οδηγούσε σε εμφύλια σύγκρουση, δεν συνδυάστηκε αυτό με την αλλαγή γραμμής ώστε να υπάρξει συμβιβασμός, αλλά ο κ. Τσίπρας συνέχιζε να πατά πιο δυνατά το γκάζι και ο τοίχος να έρχεται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα καταπάνω μας. Και τότε δεν υπήρχε και πάλι Σχέδιο Β’.
Ο κ. Τσίπρας συνειδητά επέλεξε την τακτική της σύγκρουσης με τους δανειστές χρησιμοποιώντας όλο το οπλοστάσιο που είχε στα χέρια του: έξοδος από το πρόγραμμα, διακοπή χρηματοδότησης από ΕΚΤ, αθέτηση πληρωμής ΔΝΤ, δημοψήφισμα. Σε αυτή την τακτική το μοναδικό πραγματικό Σχέδιο Β’ μπορούσε να είναι μόνο αυτό των Βαρουφάκη-Γκάλμπρεϊθ. Κανένα άλλο…
Εάν είχε σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε συμβιβασμό με τους δανειστές, τότε πράγματι είχε τις ευκαιρίες να το κάνει πριν κλείσουν οι τράπεζες, πριν οδηγηθεί όπως ο ίδιος ισχυρίζεται εκβιαστικά, σε ένα κακό Μνημόνιο.
Πολύ απλά: ο κ. Τσίπρας είχε το «Σχέδιο Χ» του Βαρουφάκη, το μοναδικό που έδινε απάντηση στην τρελή κατάσταση που οδηγούσε τη χώρα η αδιέξοδη σύγκρουση του με τους δανειστές. Τελικά επέλεξε το Σχέδιο Β’ των δανειστών όταν ήρθε η ώρα της αλήθειας και η κατάρρευση του άλλοθι της «αυταπάτης».
Όσον αφορά στο κόστος των παιχνιδιών του κ. Τσίπρα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι μας έκαναν καλό τα capital control γιατί έμαθε η γιαγιά την cash card. Πράγματι η χρήση του πλαστικού χρήματος είναι θετική, αλλά μπορεί το αποτέλεσμα αυτό να συγκριθεί με την καταστροφή που επέφερε σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, στο ότι παραμένουν ακόμη όσα λεφτά έχουν απομείνει, κλεισμένα στα σεντούκια;
Νομίζουν αφελώς ότι αρκεί η χρήση της κάρτας για να αποφευχθεί η φοροδιαφυγή. Μα στο σουπερ μάρκετ, στο ξενοδοχείο, στο ΙΚΕΑ, οι περισσότεροι με κάρτα ψώνιζαν, εξάλλου οι αποδείξεις σε αυτές τις επιχειρήσεις κόβονται κανονικά.
Έχεις δοκιμάσει να πληρώσεις ηλεκτρολόγο ή υδραυλικό με κάρτα; Υπάρχει ταβέρνα που μόλις δει κάρτα δεν σου …επισημαίνει ότι μπορείς να πληρώσεις μετρητά με «απορρόφηση» του ΦΠΑ; Το μαύρο χρήμα βασιλεύει και πάλι…
Το κόστος της επιλογής Τσίπρα δεν είναι άυλο, μπορεί να υπολογισθεί και οι προσπάθειες έχουν ήδη γίνει από τον Ρέγκλινγκ και τον Στουρνάρα… Επομένως η συζήτηση που γίνεται πρέπει να θέσει τα σωστά ερωτήματα μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον που εκτυλίχτηκε αυτό το θλιβερό επεισόδιο της σύγχρονης ελληνική Ιστορίας. Γιατί το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι υπήρχε τελικά Σχέδιο Β’. Ηταν το «Σχέδιο S» του Σόιμπλε, των Δανειστών και των άλλων, που σήμερα κτυπούν φιλικά στην πλάτη τον Αλ. Τσίπρα.
Επομένως, ο κ. Τσίπρας δεν είχε δικό του Σχέδιο Β’ στην αδιέξοδη τακτική που υιοθετούσε με τεράστιο κόστος για τη χώρα . Και όταν κατέρρευσε αυτή η τακτική, έσπευσε να υποδουλώσει την χώρα με πρωτοφανή ευκολία στο «Σχέδιο S».
Εξάλλου, υπάρχει ομολογία όλων των κυβερνώντων: «αποτύχαμε και μας επέβαλλαν το Μνημόνιο που δεν ηταν επιλογή μας…» Και από εκεί ίσως πρέπει να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι. Είτε της εξεταστικής, είτε του ιστορικού του μέλλοντος…