Αυτή την εβδομάδα σηματοδοτείται η πρώτη επέτειο της κρίσης του ελληνικού χρέους από τον Αύγουστο του 2015, η τρίτη στην πρόσφατη ιστορία της χώρας από το 2010.
Την χρονική περίοδο 20 – 21 Αυγούστου 2015, η «Τρόικα» δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (EC), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), καθώς και το ΔΝΤ επέβαλαν ένα τρίτο μνημόνιο στην χώρα δανείζοντας την 86 δις. Ευρώ.
Από την προηγούμενη διαπραγμάτευση το 2012 με την Τρόικα αλλά και το 2010 είχαν επιβληθεί περίπου 254 δις ευρώ, ανεβάζοντας το ελληνικό χρέος στο δυσθεώρητο ύψος των 340 δις ευρώ, αναφέρει διεθνές ΜΜΕ.
Αυτό είναι περίπου το χρέος της χώρας σε δάνεια για μια περίοδο πέντε ετών, 2010-2015. Το ερώτημα είναι: ποιος επωφελείται από τα δάνεια στην Ελλάδα και σίγουρα δεν είναι η ίδια η χώρα.
Εάν δεν είναι η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός λαός , τότε ποιος; Επίσης όλοι διερωτώνται εάν έχουμε δει το τελευταίο επεισόδιο της ελληνικής κρίσης χρέους ή υπάρχει και εφιαλτική συνέχεια ;
Πολλοί θα μπορούσαν να σκεφθούν ότι αυτό το τεράστιο ποσό σε δάνεια θα βοηθούσε την Ελλάδα να ανακάμψει από την παγκόσμια ύφεση του 2008-09. Την δεύτερη ευρωπαϊκή ύφεση του 2011-13 που ακολούθησε, και την χρονιά με την υψηλότερη στασιμότητα της πανευρωπαικής οικονομικής ανάπτυξης.
Αλλά όχι, το χρέος συσσωρεύεται στην Ελλάδα εξαθλιώνοντας την χώρα ακόμη περισσότερο, και καταδικάζοντας την σε οκτώ χρόνια οικονομικής ύφεσης η οποία δεν έχει τέλος.
Για να πληρώσει μέρους του τεράστιου συνολικού δανείου της σε τρεις διαδοχικές συμφωνίες χρέους, η Τρόικα κάλεσε την Ελλάδα να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες, εξαλείφοντας εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας , ζητώντας παράλληλα χαμηλότερους μισθούς για τους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, μειώνοντας τον κατώτατο μισθό , τις συντάξεις, και αυξάνοντας το κόστος των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων, και πολλά άλλα .
Στο πλαίσιο της λιτότητας, η Τρόικα έχει αναγκάσει την Ελλάδα να ξεπουλήσει κρατική περιουσία , όπως λιμάνια και συστήματα μεταφοράς, σε συνθήκες «firesale» (δηλαδή κάτω από) τις τιμές της αγοράς.
Κανένα από αυτά τα δάνεια όμως δεν βοήθησαν τον ελληνικό λαό και δεν χρησιμοποιήθηκαν για αυτόν , ή για να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία να ανακάμψει μετά από οκτώ χρόνια κατάθλιψης.
Μια πρόσφατη μελέτη το καλοκαίρι του 2016 που κυκλοφόρησε έδειξε με πειστικό τρόπο ότι όλες οι πληρωμές τόκων του κεφαλαίου των 340 δις ευρώ έχουν «ταξιδέψει» απευθείας στους Ευρωπαίους τραπεζίτες και επενδυτές, καθώς και στα όργανα της τρόικας της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Αυτοί οι οργανισμοί με την σειράς τους, ανακυκλώνουν τα χρήματα πίσω σε ιδιώτες τραπεζίτες και επενδυτές.
Σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο (WP-16-02), που δημοσιεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Σχολή Διοίκησης και Τεχνολογίας, ESMT, με τίτλο «Πού πήγαν τα δάνεια των Ελλήνων ;», περισσότερο από το 95 τοις εκατό των αρχικών δανείων της Τρόικας στην Ελλάδα πήγαν για την αποπληρωμή κεφαλαίου και τόκων των προηγουμένων δανείων της Τρόικας. Ενώ λιγότερο από 10 δισεκατομμύρια ευρώ στην πραγματικότητα «πέρασαν» στην πραγματική ελληνική οικονομία .
Η μελέτη του ESMT εκτιμά περαιτέρω ότι η πρόσφατη τρίτη ελληνική διαπραγμάτευση του χρέους του Αυγούστου 2015, θα έχει ως αποτέλεσμα μία από τα ίδια. Δηλαδή τα περισσότερα χρήματα θα πάνε σε αποπληρωμή τόκων και κεφαλαίου, και περίπου 6 δισεκατομμύρια ευρώ θα βρουν το δρόμο τους για να ελληνικά νοικοκυριά.
Είναι στα σκαριά και τέταρτη ελληνική κρίση χρέους;
Η απάντηση είναι «ναι». Η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει πλεόνασμα 3,5 τοις εκατό από το οποίο να πληρώνει το «βουνό» του κεφαλαίου και των τόκων του χρέους της.
Η αποπληρωμή του χρέους το 2016 ήταν σχετικά μικρή. Την περίοδο 2017 – 18, όμως η χώρα θα πρέπει να υλοποιήσει μεγαλύτερη αποπληρωμή του χρέους, και τότε η χώρα θα δηλώσει «αδυναμία», περίοδο που θα χτυπήσει ενδεχομένως και η επόμενη πανευρωπαϊκή ύφεση.
Η επόμενη κρίση του ελληνικού χρέους όμως μπορεί να ξεσπάσει ακόμη πιο νωρίς, ως συνέπεια της τρέχουσας επιδείνωσης του τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης στον απόηχο του Brexit και της εμβάθυνσης των προβλημάτων στα τραπεζικά συστήματα της Ιταλίας και της Πορτογαλίας.
Που οφείλονται όλα αυτά;
Ο νεοφιλελευθερισμός με την χρήση του ενιαίου νομίσματος προτίθεται ή έρχεται να κυριαρχήσει, στο πλαίσιο του ελεύθερου εμπορίου της ευρωπαϊκής τελωνειακής ένωσης. Η νομισματική ένωση οδηγεί τελικά στην ανάγκη για μια ενιαία τραπεζική ένωση εντός των χωρών της ΕΕ.
Η Κεντρική τράπεζα θα καθορίζει πλέον την νομισματική πολιτική για κάθε κράτος. Τα μικρότερα κράτη μέλη χάνουν αμέσως και επιτόπου, τον έλεγχο όχι μόνο των νομισματικών συστημάτων και των τραπεζών τους, αλλά τελικά και της φορολογίας και των δαπανών ενώ στην συνέχεια μετατρέπονται σε «οικονομικά προτεκτοράτα» της κυρίαρχης οικονομίας (Γερμανίας). Έτσι κάποιοι θέλουν να συμβεί και με την Ελλάδα.
Με λίγα λόγια ότι δεν κατάφεραν οι σιδερόφραχτες στρατιές των ναζί στην χώρα μας το 1941-44, θα το καταφέρει η γερμανική τράπεζα από το Βερολίνο, χωρίς να ρίξει «μία ντουφεκιά».