Ναι φταίξαμε, γιατί αφήσαμε τυχοδιώκτες, τυχάρπαστους, καριερίστες και δημοσιοσχεσίτες να αποκατασταθούν είτε ως πολιτικοί, είτε ως δημοσιογράφοι, είτε ως λοιπά πρόσωπα του δημόσιου βίου. Βοηθήσαμε στην απόλυτη επαγγελματοποίηση της πολιτικής και την κρατικοποίηση των κομμάτων εξουσίας. Συμβάλαμε ώστε κάποια τζάκια να μην σβήνουν ποτέ, κάποιοι γόνοι να έχουν εξασφαλισμένο μέλλον και με όλα αυτά η δημόσια διοίκηση αντί να υπηρετεί, να εξουσιάζει τον λαό.
Ναι φταίξαμε, γιατί μάθαμε να ζούμε με το ψέμα της επίπλαστης ευημερίας, τόσο που το ψέμα έγινε τρόπος ζωής και επικοινωνίας και κάθε αλήθεια μας ακούγεται ενοχλητική και απειλητική. Μάθαμε την πλαστικοποίηση των χρηματικών πόρων, την αποδεχθήκαμε, πλαστικοποιήσαμε την ίδια μας την συνείδηση. Ανεχτήκαμε την εμπορευματοποίηση των πάντων, φυσήξαμε τόσο δυνατά για να μεγαλώσουμε την φούσκα. Μόνο που οι φούσκες σκάνε και η δική μας έσκασε στα μούτρα μας.
Ναι φταίξαμε, γιατί κάναμε την χώρα και τα ίδια μας τα σπίτια μια απέραντη χωματερή. Πολιτικά σκουπίδια, πολιτιστικά σκουπίδια, τηλεοπτικά σκουπίδια, καλλιτεχνικά σκουπίδια γέμισαν την ζωή μας και μόλυναν την ιστορία και την κουλτούρα μας. Αφήσαμε τα παιδιά μας βορά στα άνομα σχέδια της ελεγχόμενης σκέψης και συμπεριφοράς, ανεχτήκαμε την greeklish γραφή τους, τον σκοταδισμό των σχολικών διδαχών με τον ενταφιασμό της ιστορίας του τόπου, τα παρατηρούμε ανήμποροι να επέμβουμε να κυνηγούν τα όνειρά τους που έχουν πάρει την μορφή κάποιου πόκεμον.
Ναι φταίξαμε, γιατί γίναμε ικέτες και ζήτουλες της κακιάς ώρας, επαιτώντας την Ευρωπαϊκή αναγνώριση. Ξεχάσαμε πως από αυτή την χώρα γεννήθηκαν οι αρχές που αργότερα διαδόθηκαν ως διαφωτισμός. Αγνοήσαμε τον ρόλο που παίζαμε πάντα στην παγκόσμια ιστορία και παραδοθήκαμε με ήσυχη συνείδηση στο ψευδεπίγραφο Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και τώρα που διαβόλοι και τριβόλοι χορεύουν γύρω από την φωτιά του Grexit, στεκόμαστε περιδεείς με το βλέμμα στο άπειρο, αναρωτώμενοι τι κάναμε λάθος.
Ναι φταίξαμε, γιατί ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι πολίτης, να διεκδικείς και να επεμβαίνεις, προτιμώντας την ιδιώτευση και την εσωστρέφεια. Ξεχάσαμε την λέξη κοινωνία, διαστρεβλώσαμε και αποδομήσαμε κάθε παράδοση, αφήσαμε να χάνεται αργά και σταθερά η έννοια της πατρίδας, παραδίδοντας τα πάντα στον έωλο και αμφίσημο διεθνισμό.
Ναι τα κάναμε όλα αυτά και δικαιολογημένα τα μοιρολόγια και οι θρήνοι. Όμως ως εδώ. Τα δεινά δεν σταμάτησαν, τα χειρότερα είναι μπροστά. Το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, η ‘’Κινεζοποίηση’’ των μισθών,η παράδοση στους κορπορατικούς νόμους (TTIP, CETA κλπ) είναι προ των πυλών, το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Ας σταθούμε για μια στιγμή και ας διαβάσουμε λίγο την ιστορία, ας ρωτήσουμε και κάποιους παππούδες. Ας αναρωτηθούμε αν είμαστε εμείς οι συνεχιστές μιας ιστορίας που περιέχει πολύ πόνο, δάκρυ, αλλά και πολύ αγάπη στην ελευθερία. Αν είμαστε, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αν είμαστε, τότε στο αίμα μας κυλάει εκείνο το κάτι που ξεχώριζε τον λαό μας στο διάβα της ιστορίας.
Και δεν υπάρχει φόβος. Γιατί αν δεν κάνουμε αυτό που πρέπει, το οξυγόνο στον πλανήτη Ελλάδα, θα σωθεί οριστικά.
Γιατί ο θάνατος και η καταστροφή της χώρας και του λαού ΔΕΝ αποτελεί επιλογή.
Περικλής