Γράφει ο Χρήστος Βαλκάνιος
Είναι τεράστια η χαρά που νοιώθει ο κάθε Έλληνας, όταν βλέπει μια Ελληνίδα στο ψηλότερο βάθρο των Ολυμπιακών αγώνων και μάλιστα δεν μπορείς να μην κλάψεις, όταν βλέπεις την Ολυμπιονίκη σου να δακρύζει όταν ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος. Ενώ λοιπόν όλοι μας ήμασταν πλημμυρισμένοι από τέτοια συναισθήματα, μάθαμε ότι η Ολυμπιονίκης μας Άννα Κορακάκη προπονιότανε σε κάτι παράγκες, γιατί κανένας δεν της έδινε σημασία.
Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά η αγωνία των αρχών της Δράμας και της πολιτείας, να γκρεμίσουν γρήγορα το «προπονητήριο» – γιαπί, ώστε να μην γελοιοποιηθούν παγκόσμια για την πλήρη αδιαφορία τους. Οι παράγκες – προπονητήριο, αμέσως μετά την κατάκτηση του πρώτου Ολυμπιακού μεταλλίου από την Κορακάκη, δέχθηκαν την μανιώδη επίθεση από τις μπουλντόζες του Δήμου που ισοπέδωσαν τον χώρο. Βέβαια αυτό έγινε χωρίς την συναίνεση ή τουλάχιστον την ενημέρωση της διπλής Ολυμπιονίκη. Μια ιστορία ντροπής που πρέπει άμεσα να πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης, με μομφή, την προσβολή Ελληνίδας Ολυμπιονίκη.
Έτσι, μόλις η Άννα Κορακάκη επέστρεψε στην Πατρίδα, γνώρισε την αποθέωση από τον κόσμο στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και μίλησε μεταξύ άλλων για την κατεδάφιση του πρόχειρου σκοπευτηρίου που έκανε τις προπονήσεις της, που την οδήγησαν στην κατάκτηση δύο Ολυμπιακών μεταλλίων στο Ρίο.
Ανέφερε λοιπόν ότι, «Με εκνεύρισε πάρα πολύ αυτή η είδηση! Ήταν μια απαράδεκτη κίνηση! Θα μιλήσω για το θέμα με τον Δήμαρχο, όταν επιστρέψω στην Δράμα. Δεν με ρώτησε κανείς, ουσιαστικά έγινε με το «έτσι θέλω». Πιστεύω ότι το έκαναν επειδή ήταν μια εικόνα που δεν… τιμούσε τη δημοτική αρχή. Είχα πράγματα εκεί… Δεν λέω, είναι χρήσιμο να γίνει κάτι καλύτερο, όμως όλα έγιναν τόσο βίαια και βιαστικά» , «Το ξήλωμα έγινε λίγες ώρες μετά από το πρώτο μετάλλιο. Όλα αυτά τα χρόνια έκανα προπονήσεις εκεί. Δεν σεβάστηκαν τον χώρο μας. Έπρεπε να κατασκευαστεί ένα νέο σκοπευτήριο αλλά πιο πριν, όταν το χρειαζόμουν.
Έπρεπε να γίνει πριν πάω στο Ρίο, όμως δεν το είχα», «Αρκετές φορές ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω! Είναι αλήθεια αυτό… Πριν από δυο χρόνια. Αυτό που με έκανε να το σκεφτώ ήταν θέματα συμπεριφοράς της Ομοσπονδίας. Είχα ατσάλινη θέληση, τίποτα δεν κατάφερε να με πτοήσει και ούτε πρόκειται, ούτε τώρα, ούτε μελλοντικά! Έμεινα, πείσμωσα περισσότερο, οπότε αυτές οι δυσκολίες ίσως με βοήθησαν κιόλας έμμεσα, και κατάφερα αυτά που κατάφερα».
Θεωρούμε ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα και να καμαρώνουμε ότι είμαστε οι κληρονόμοι του Ολυμπιακού πνεύματος. Ο χώρος θα έπρεπε να αποτελέσει μνημείο διατηρητέο, αγώνα και θέλησης για κάθε αθλητή και αθλήτρια, που θέλει να πετύχει τους στόχους του, όμως και για κάθε Έλληνα που ζει και παλεύει καθημερινά με τις δυσκολίες της ζωής, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια που περνάει η Πατρίδα μας.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας
στη ΝΑ Μεσόγειο
pentapostagma.gr