Υπηρέτησα στην Κύπρο, την αγάπησα και την έχω, στην ίδια πλευρά της καρδιάς με την Κρήτη. Κάθισα και έφαγα, με Κυπριακές οικογένειες και είδα τη γριούλα μάνα, να στρώνει ένα σερβίτσιο παραπάνω, για τον αγνοούμενο γιο της, φαντάρο. Αυτό και μόνο, με έκανε να δω πολλά και μου εξήγησε περισσότερα. Φεύγοντας, υποσχέθηκα να ξαναγυρίσω, «μόνο όταν θα μπορώ να επισκεφτώ το Βόρειο τμήμα της Κύπρου μας, χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις». Όμως, απ’ ότι φαίνεται, αυτό δεν θα γίνει.
Μια ήττα, είναι σαν τη «γάγγραινα». Είτε το αποφασίζεις και αποκόπτεις το μολυσμένο τμήμα σου, για να επιβιώσεις, είτε το παλεύεις και υπομένεις τη μόλυνση, που επεκτείνεται και κινδυνεύει πλέον, να σε καταβάλλει ολόκληρο.
Στην Κύπρο, η Χώρα μας και το Έθνος των Ελλήνων, υπέστη μια οδυνηρή ήττα, που δεν περιορίστηκε ΜΟΝΟ στα γεγονότα του 1974, αλλά η ήττα αυτή, συνεχίζεται και διαρκεί, εδώ και σαράντα (40) χρόνια.
«Πολιτική, είναι η τέχνη του εφικτού και Πόλεμος, η συνέχεια της πολιτικής, με άλλα μέσα». Εδώ λοιπόν στο Κυπριακό, τα πράγματα ήρθαν αντίστροφα: «Ο Πόλεμος προκάλεσε το ανέφικτο και η Πολιτική το πλήρες αδιέξοδο».
Λύση «όπως τη θέλουμε», δεν θα δούμε, όπως δεν είδε ΠΟΤΕ και κανένας άλλος ηττημένος. Από κει κι έπειτα, πρέπει να διαχειριστούμε (την ήττα μας) και να περισώσουμε ότι μπορούμε. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να ξεπεράσουμε και να απεγκλωβιστούμε, από την εικόνα και τον πόνο, αυτής της χαροκαμένης γριούλας μάνας, που ακόμα περιμένει το παιδί της. Σαράντα (40) χρόνια, δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ άλλο, παρά το να κλαίμε δίπλα της. Άραγε, τη ρωτήσαμε ποτέ αν αυτό είναι που πραγματικά θέλει, αν αυτό είναι που την παρηγορεί.;
Το «Κυπριακό» έχει γίνει συνώνυμο του «Παλαιστινιακού» και διεθνώς έχει επικρατήσει να «ταυτοποιεί» κάθε αδιέξοδη κατάσταση, για οποιοδήποτε θέμα και σε οποιοδήποτε επίπεδο. Οι λύσεις που εδώ –ΨΥΧΡΑ- έχει κανείς να επιλέξει, είναι σαφέστατες και χαρακτηρίζονται πλήρως, από το παράδειγμα με τη «γάγγραινα».
Η Παλαιστίνη ως «Κράτος κατ’ εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών, μπήκε σε μια αδιέξοδη διαμάχη, που διαρκεί σχεδόν εβδομήντα (70) χρόνια (από το 1948) και είχε τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Στο Κυπριακό όμως, μπορούμε (έστω και τώρα) να ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ πολλά, διότι, έστω και από την πλευρά του ηττημένου, ΤΩΡΑ έχουμε «το πάνω χέρι». Αυτό όμως θα έχει αξία και αποτέλεσμα, ΜΟΝΟ αν είμαστε ρεαλιστές και προσγειωμένοι.
ΣΥΝΤΟΜΑ θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το κρίσιμο δίλημμα, στο οποίο θα πρέπει να δώσουμε ΣΑΦΗ απάντηση:
«Συγκυριότητα ή Κατανομή κάθετης ιδιοκτησίας»
Ας τα ζυγιάσουμε προσεκτικά και ας αποφασίσουμε. Σήμερα έχουμε το πλεονέκτημα, ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε «πιο γερά» μέσα στα Κέντρα λήψεως αποφάσεων και το κυριότερο, επί 40 χρόνια, αποδείξαμε ότι αγωνιζόμαστε για μια τίμια «συγκυριότητα», ισότιμα και με βάση τους Κανόνες Διεθνούς Δικαίου.
ΑΡΑ, μια τυχόν «Τακτική Υποχώρηση» μας, σε αποδοχή σχεδίου μιας κατανομής κάθετης ιδιοκτησίας, θα βαρύνει το κλίμα δραστικά ΥΠΕΡ μας, κατά τη διαπραγμάτευση της οριοθέτησης των εδαφών (συνόρων).
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ θεωρώ ότι εφόσον επιτύχουμε μια καλή κατανομή, με επιστροφή σημαντικών κατεχόμενων εδαφών-περιοχών, με κάποια βάση ιστορικής/πληθυσμιακής αναλογικότητας θα έχουμε επιτύχει μια πρωτοφανή ανατροπή ενός παγιωμένου status, διεθνών και ιστορικών διαστάσεων.
Όμως, το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ θα είναι, ότι θα έχουμε απεμπλακεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ, από μια τεράστια και οδυνηρή «μόλυνση», που θα μας κρατούσε μόνιμα «κατάκοιτους», στη στασιμότητα των αδιεξόδων μας.
Για παράδειγμα, δείτε την αντίδραση των Τουρκοκυπρίων, στα σχέδια και στις αποφάσεις της νόμιμης Κυπριακής Κυβέρνησης (http://www.tanea.gr/news/world/article/5383598/antidroyn-oi-toyrkokyprioi-sth-symfwnia-pwlhshs-fysikoy-aerioy-sthn-aigypto/). Μη βιαστείτε όμως να τους κρίνετε και εξετάστε το θέμα, από νομικής πλευράς και Διεθνών Κανόνων. Σκεφτείτε δηλαδή ότι, αν ΕΣΕΙΣ είχατε εμπράγματα δικαιώματα συνιδιοκτησίας, επί ενός οικοπέδου, έστω και ως μειοψηφία, θα αφήνατε τον άλλο (κύριο δικαιωμάτων), να αποφασίζει μόνος του, το να κτίζει και να γκρεμίζει.; Απ’ την άλλη πάλι, ο «Νόμιμος Εκπρόσωπος» είναι αυτός που πάντα αποφασίζει και αυτός σήμερα, είναι η Κυπριακή Κυβέρνηση.
Και το ΑΔΙΕΞΟΔΟ συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο οι Τουρκοκύπριοι (βλ. Τουρκία) θα έχουν λόγο και θα εκβιάζουν, για το μέλλον των Ελληνοκυπρίων.
Οι «Μεγάλες Αποφάσεις», θέλουν Εθνική ομοψυχία, στόχους και «Μεγάλους Ηγέτες». Έχουμε όμως τέτοιους;