Η υποστύλωση του σκηνογραφικού “ανδριάντα” του Κώστα Καραμανλή στην οποία επιδίδεται απροκάλυπτα ο ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο παρά άδολη είναι.
Προστατεύοντας τον πρώην πρωθυπουργό και τα πεπραγμένα του, ο κ. Τσίπρας και το προπαγανδιστικό επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος, αποβλέπουν να...λιπάνουν τα καραμανλικά ζιζάνια εντός της ΝΔ ώστε να δημιουργήσουν πρόβλημα συνοχής του κόμματος-και κατ' επέκταση διεργασίες αμφισβήτησης του άπειρου και μη διαθέτοντος βαθιές και γερές κομματικές ρίζες νέου αρχηγού της.
Η περίπτωση της εμμονής της κυβέρνησης στην δίωξη του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου, παρά την αρχική απαλλαγή του, για το “φούσκωμα” του ελλείμματος το 2010, ώστε να βγει λάδι ο Κώστας Καραμανλής και η καταστροφική πενταετία 2004-2009 που εκτίναξε το δημόσιο χρέος στα ύψη και έφθασε το έλλειμμα στο 15,5%, συνιστά μια μακιαβελικού τύπου επιχείρηση αποπροσανατολισμού και προστασίας του ονόματος Καραμανλή.. Ο κ. Γεωργίου, διορίστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ από την κυβέρνηση Παπανδρέου περί το τέλος του 2010, όταν η “δημιουργική λογιστική” Αλογοσκούφη (και στην συνέχεια, αναγκαστικά, Γιάννη Παπαθανασίου είχε ήδη αποκαλυφθεί και καταδικασθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΕ. Τα στοιχεία, δημοσιοποιημένα και επικυρωμένα τόσο στην Ελλάδα όσο και στα ευρωπαϊκά όργανα, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Κι' όμως, μεγάλη μερίδα καραμανλικών της ΝΔ, και φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκουν να καταστήσουν τον Γεωργίου αποδιοπομπαίο τράγο. Για να μην “θολώσει” η εικόνα του Κώστα Καραμανλή, που του επιφυλάσσουν (ενδεχομένως και εν αγνοία του-για να μην κατηγορηθούμε ότι είμαστε κακοπροαίρετοι...) ρόλο αντιμητσοτακικού μοχλού.
Για κάθε ψύχραιμο και νουνεχή παρατηρητή των εξελίξεων, η κρίση (παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, εκσυγχρονισμού της κρατικής μηχανής, αποτελεσματικής λειτουργίας της διοίκησης κ.λ.π.) που διογκωνόταν “ανεπαισθήτως” τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας, έφερε την χρεωκοπία και τα μνημόνια. Όχι τα μνημόνια (άσχετα με τον ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα που διαπραγματεύτηκε το πρώτο ο Γιώργος Παπανδρέου...) την κρίση. Ο Κώστας Καραμανλής, με το που ανέλαβε την εξουσία της χώρας, ενημερώθηκε πλήρως για τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία στηριζόταν η ελληνική οικονομία και τους κινδύνους κατάρρευσης. Δεν θέλησε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Επέλεξε την περιβόητη “ήπια προσαρμογή” και την “επανίδρυση του κράτους”. Και το πώς τα αντιλαμβανόταν στο μυαλό του, φάνηκε από τις... εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δια χειρός του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας, τον διπλασιασμό του δημοσίου χρέους και την αύξηση του ελλείμματος στο εκρηκτικό 15,5 %...
Ο ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά και τα γνωρίζει όλα αυτά. Αλλά, έχει επιλέξει στρατηγικά όχι μόνον' αφήσει τον Καραμανλή στο απυρόβλητο, αλλά να περιφρουρεί και να προφυλάσσει το “κύρος” του πρώην πρωθυπουργού σε κάθε περίπτωση και με κάθε τρόπο. Πολλά ( και διακεκριμένα...) στελέχη της ΝΔ, λύσσαξαν με την αρχική απαλλαγή Γεωργίου, που μοιραία οδηγούσε σε σκέψεις για τον πραγματικό υπαίτιο της εκτίναξης δημόσιου χρέους και δημόσιου ελλείμματος. Ερχόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ αρωγός των εσωκομματικών αμφισβητήσεων Μητσοτάκη, επιβεβαιώνει το αξίωμα “ ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου...”!
Ο Κώστας Καραμανλής, ράθυμος και “ωχαδερφιστής” είναι. Δεν είναι κουτός και χωρίς πολιτικό αισθητήριο. Δεν μπορεί παρά ν' αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η (ερήμην του, έστω...) υποστήριξη που απολαμβάνει από την πλευρά ΣΥΡΙΖΑ, η χρησιμοποίησή του, έστω εκόντος -άκοντος, από την κυβέρνηση αλλά και την εσωκομματική αντιηγετική αντιπολίτευση εντός της ΝΔ, βλάπτει το όνομα και την όποια φιλοδοξία υστεροφημίας του. Είναι απορίας άξιο πως και γιατί επιτρέπει με την.... πολυσυζητημένη “σιωπή” του, να παίζονται τέτοια παιγνίδια, με την ανοχή του, τόσο στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και τις εξελίξεις του, αλλά και στο εσωτερικό της παράταξης που ίδρυσε ο θείος του. Γιατί, είναι άλλο πράγμα να καταγραφείς στην ιστορία ως ένας (ακόμη...) μη επιτυχών πρωθυπουργός, και τελείως διαφορετικό να μείνεις ως διασπαστής του κόμματος που κάποτε (όσο το ήλεγχες...) διατεινόσουν ότι θα είσαι ο εγγυητής της ενότητάς του...
Εκτός, πια, αν αληθεύουν οι φήμες ότι η εκκωφαντική σιωπή του τα τελευταία επτά χρόνια, που ούτε ως πρώην πρωθυπουργός ούτε ως νυν βουλευτής δεν βρήκε μιαν ευκαιρία να τοποθετηθεί δημόσια για κάποιο θέμα, συνέβαλε στο να χάσει την λαλιά του! Είναι μια κάποια εξήγηση...