20 χρόνια. 20 ολόκληρα χρόνια κι ακόμη τίποτα…. Ήταν 14 Αυγούστου του 1996 όταν ένας γενναίος Κύπριος, ένας γενναίος Έλληνας, προσπάθησε να κάνει αυτό που δεν μπορούν όλοι αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν. Προσπάθησε να ελευθερώσει την πατρίδα του. Να κατεβάσει τη σημαία του κατακτητή. Να στείλει μήνυμα σε όλους αυτούς που κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν, που ξεχνάνε και θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε, που ξεπουλάνε σημαίες, πατρίδες και ανθρώπους, που δεν έχουν Θεό, που πιστεύουν μόνο στο χρήμα, ότι η Κύπρος είναι ανοικτή πληγή.
Μια πατρίδα που αιμορραγεί από μια μαχαιριά στα σπλάχνα... Ο Σολωμός Σολωμού δεν άντεχε άλλο την σκλαβιά. Δεν άντεχε άλλο να τον κοροϊδεύουν… Δεν άντεχε άλλο να είναι γελασμένος. Προτιμούσε να φύγει γελαστός… Να τιμήσει τον ξάδελφο, τον φίλο του, Τάσο Ισαάκ που είχαν σκοτώσει λίγες μέρες πριν κάποιοι άλλοι Τούρκοι…
Ναι, ναι οι «φίλοι» μας… Αυτοί που χορεύουμε ζεϊμπέκικα παρέα, αυτοί που σφιχταγκαλιάζουν οι πρωθυπουργοί μας, αυτοί που για να μην θιχτούν βαφτίσαμε τη σφαγή «συνωστισμό» και την γενοκτονιά «εθνοκάθαρση»… Αυτοί που 20 χρόνια μετά τη δολοφονία του Σολωμού αφήνουν τον δολοφόνο του να κυκλοφορεί ελεύθερος...
Στην Ελλάδα του 1996 ο Σολωμός ήταν ένας τρελός τύπος που σκοτώθηκε για ένα πανί. Στην Ελλάδα του 2016 είναι ένας ξεχασμένος, τρελός τύπος που σκοτώθηκε για ένα πανί. Μην σου πω και… κρυφοφασίστας. Όπως βαφτίζουμε τους πατριώτες οι νέοελληνες. Ναι αυτοί που μεγαλώσαμε με μπάλα, τσόντα και καράτε, που ντρεπόμασταν να μιλάμε για σκλαβωμένες πατρίδες, για την Πόλη, για την Κύπρο για την Ίμβρο και την Τένεδο…
Που σου κόλλαγαν την ταμπέλα «γραφικός» και πήγαιναν παρακάτω… Που προτιμούν να ξεχνάς… Να ξεχνάς τύπους όπως ο Σολωμού… Που σε μεγαλώνουν με… συνωστισμούς. Που σου λένε ψέματα… Που πρέπει να μην σε πειράζει αν ο άπλυτος καίει τη σημαία από… αντίδραση. Το… πανί που λέγαμε.
Για να τελειώνουμε… Ελλάδα θα υπάρχει, όσο υπάρχουν τέτοιοι μάγκες όπως ο Σολωμού. Τύπου που δεν γουστάρουν να ζουν γελασμένοι… Που ονειρεύονται μια Κύπρο ελεύθερη… Που πεθαίνουν ακόμη για μια σημαία… Για ένα πανί…