Μέχρι τώρα η κυβέρνηση βάσισε την επιβίωσή της στην στρατηγική του "κερδίζω χρόνο και όπου βγει". Σπεκουλάροντας με το θυμικό μίας κοινωνίας θυμωμένης και εξουθενωμένης από τα δεινά των προηγούμενων χρόνων. Έχτισε το κυβερνητικό της σύστημα πάνω σε ψεύτικες προσδοκίες και υποσχέσεις προκειμένου να καλύψει ανικανότητα και απουσία δημιουργικών ιδεών και λύσεων.
Επένδυσε πάνω στο χτίσιμο μίας δήθεν ταξικής σύγκρουσης, χρησιμοποίησε διγλωσσία για να επιβιώνει και να ισορροπεί μεταξύ της δουλικής παράδοσης και συναίνεσης με τους δανειστές (εκείνους που υποτίθεται ότι... κόντραρε μέσω σκληρής διαπραγμάτευσης...) και του ψευδεπίγραφου "αντάρτικου" που πουλούσε μαζί με άλλα επικοινωνιακά φούμαρα στην εκλογική της πελατεία και το εσωκομματικό της ακροατήριο.
Παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν του κ. Τσίπρα διέπραξαν μεγάλα και ιστορικά λάθη και φέρουν καθοριστικές και βαριές ευθύνες για την πορεία της χώρας, αυτό που συνέβη τον ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει υπάρξει ξανά τέτοιο ξεχαρβάλωμα κράτους, δεν έχουν ειπωθεί ξανά τόσα πολλά ψέματα, δεν έχει υπάρξει τόσο μεγάλη πλάνη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Ακούγεται μετ' επιτάσεως από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι δυνατόν να χρεώνεται η κυβέρνησή τους όλη τη ζημιά που προκάλεσαν στη χώρα τα Μνημόνια και οι πολιτικές που οδήγησαν σε αυτά. Βεβαίως και υπάρχουν μεγάλες ευθύνες άλλων. Βεβαίως και κλήθηκαν οι σημερινοί κυβερνώντες να διαχειριστούν ένα τεράστιο βάρος. Όμως ποτέ άλλοτε δεν έγιναν τόσα βαρύτατα σφάλματα είτε από ιδεοληψία είτε από άγνοια και ανικανότητα είτε από όλα μαζί, όσα αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Γιατί πολλά από αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί ή να είχαν τύχει διαφορετικής αντιμετώπισης.
Ή μάλλον κάποιας αντιμετώπισης. Έστω... Γιατί επί της ουσίας δεν έγινε τίποτα. Απλά αγοραζόταν κυβερνητικός χρόνος. Με πανάκριβο τίμημα για τη χώρα. Ολέθριο. Από εκείνους που διέλυαν και απέτρεπαν στην πορεία τους προς την εξουσία κάθε δυνατότητα χειρισμού από την προηγούμενη κυβέρνηση. Μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια. Είναι γνωστά όσα συνέβαιναν και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και με τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήτη.
Τώρα όμως, το τρολάριαμα αλλοδαπών και ημεδαπών φτάνει στο τέλος του. Τα ψέμματα τελειώνουν. Και μαζί και ο διαθέσιμος χρόνος. Η ειδησεογραφία των ημερών είναι ενδεικτική για αυτά που έρχονται. Και που δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να διαχειριστεί αυτή η κυβέρνηση. Ούτε πολιτικά, ούτε στην ουσία τους. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και ας ελπίσουμε ότι δεν θα παρατηρηθούν ασύμμετρες συμπεριφορές και καταστάσεις μπροστά στα αδιέξοδα.
Τρεις είναι οι άξονες της καταστροφής για την κυβέρνηση. Η κόλαση με τα εργασιακά, ο επερχόμενος Αρμαγεδδών της διαχείρισης των κόκκινων δανείων και ίσως πιο άμεσα και πιο καθοριστικά, η κατάρρευση των δημόσιων εσόδων. Δεν είναι μόνο η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα από την αδυναμία πολιτών και επιχειρήσεων να αντεπεξέλθουν στην φορολογική και ασφαλιστική λαίλαπα, δεν είναι μόνο ότι -παρά τις επικοινωνιακές φιγούρες με κλείσιμο κάποιων καταστημάτων- ηττάται κατά κράτος η κυβέρνηση στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, είναι και το σκάσιμο της "φούσκας" των ρυθμίσεων.
Σε πόσες ρυθμίσεις μπορεί να αντεπεξέλθει ένας ιδιώτης ή μία επιχείρηση; Στις 100 δόσεις; Σε άλλες φορολογικές υποχρεώσεις; Στον τρέχοντα φόρο; Στις προκαταβολές; Στις δόσεις του ΕΝΦΙΑ; Στις ασφαλιστικές ρυθμίσεις; Ή να κοιτάξει να ρυθμίσει τραπεζικά δάνεια για να μην χάσει σπίτι ή επιχείρηση; Τι να πρωτορυθμίσει και τι να πρωτοπληρώσει ο μέσος πολίτης που χρωστάει και... της Μιχαλούς; Και που μέσα από τη συνεχή συρρίκνωση των εισοδημάτων του χάνει και τις ρυθμίσεις που ήδη έχει κάνει;
Δύο στους τρεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε υφιστάμενες ρυθμίσεις και ένας στους δύο χάνει τις 100 δόσεις. Έτσι όμως χάνεται πλέον και το "σιγουράκι" για τα δημόσια έσοδα. Το σταθερό μήνα μήνα έσοδο που στήριζε την κρατική λειτουργία. Πολύ δύσκολα τα πράγματα. Και την ίδια ώρα οι ξένοι (που μπορεί να μην θέλουν πολιτικές σκοτούρες από την Ελλάδα, όμως αν ο Αλέξης δεν αποδίδει χάνει και τη χρησιμότητά του...) πιέζουν για το "implementation" για την εφαρμογή, που έλεγε και ο Σόιμπλε.
Πώς θα βγει λοιπόν το φθινόπωρο; Με την κοινωνία σε αδιέξοδο και σε αναβρασμό; Πόσο ακόμα θα λειτουργήσει ως αντίβαρο το... θέαμα του πολέμου κατά της... διαπλοκής; Πόσο θα πουλάει ακόμα αυτό το σενάριο; Πόσο θα "πετιέται η μπάλα στη εξέδρα" εκτρέποντας την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα μέσα από την... ταξική "τιμωρία"; Ο χρόνος τελειώνει.
capital.gr