Και... ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, ένα παλιό επιπόλαιο φλερτάκι, πήρε ν' ανθίζει ως έρωτας! Που διόλου δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε σοβαρή σχέση...
Ο Αλέξης Τσίπρας, με το που μπήκε ο γραφικός Βασίλης Λεβέντης και η παρέα του στην Βουλή πέρσι τον Σεπτέμβρη, έδειξε μια αξιοπρόσεκτη συμπάθεια για τον πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων. Η οποία ώρες-ώρες, και ανάλογα με τις ανάγκες του επικοινωνιακού πολιτικού μάρκετινγκ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι άγγιζε τα όρια της τρυφεράδας. Περίεργη, αν μη τι άλλο, χημεία μεταξύ ενός αυτοπροσδιοριζόμενου ως ριζοσπάστη νέου πολιτικού, που οι συγκυρίες το' φεραν να καταλάβει την εξουσία, κι' ενός διασκεδαστικού (γούστα είναι αυτά..) “Δελαπατρίδη” που επί 30τόσα χρόνια προσπαθούσε να μεταπηδήσει από τον ρόλο του κλόουν της πολιτικής σκηνής και ν' αποκτήσει επιτέλους θεσμικό ρολάκι...
Θα πείτε, “εδώ ο ...πάνσοφος λαός, έβαλε τον Λεβέντη στην Βουλή, οι κοινοβουλευτικές αβροφροσύνες του Τσίπρα στο πρόσωπό του σε χάλασαν;” Με ενοχλούν εξ' ίσου. Αλλά, στην περίπτωση του εκλογικού σώματος (που έχει ψηφίσει μέχρι και... το κόμμα των κυνηγών!), υπάρχει η δικαιολογία της θυμωμένης ψήφου, της ψήφου οργής, της ψήφου εξευτελισμού του “συστήματος”. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ποια, προσχηματική έστω, δικαιολογία έχει να προβάλλει;
Να σας προλάβω: όχι, ο Βασίλης Λεβέντης δεν άλλαξε, δεν σοβάρεψε, δεν αναβαθμίσθηκε επί της ουσίας,δεν “άλλαξε πίστα”. Παραμένει ο εμμονικός, γραφικός, περιθωριακός “αστέρας” της τηλεόρασης, με τις... κατάρες και τ' αναθέματα του, τις... πίτσες και τους αφορισμούς του με τα οποία μας διασκέδαζε τις νύχτες του μπουχτισμένου ζάπινγκ. Είναι και σήμερα ο... παλιός αυθεντικός Λεβέντης! Απλώς εμείς, η κοινωνία έχει υποβαθμισθεί και έχει κατέβει πίστα. Κι' αυτό που κάποτε θεωρούσαμε διασκεδαστικό καλαμπούρι, καταντήσαμε να θεωρούμε στους θολωμένους καιρούς όπου ζούμε και μέσα στην απελπισία μας, ότι αποτελεί “ίσως, μια κάποια λύση”!
Αλλά, και ο υπεύθυνος κ. Τσίπρας, να θεωρεί αξιόλογο και σοβαρό συνομιλητή του τον Πρόεδρο Λεβέντη; Να... κρατάει σημειώσεις από τα τσιτάτα του (έτσι διατείνεται ο ίδιος ο Λεβέντης, τουλάχιστον...), να τον κολακεύει στις ομιλίες του στην Βουλή, να ανέχεται να ακούει πότε καταγγελίες και στιγματισμούς και πότε προβλέψεις ότι η χώρα θα “σκάσει” στα χέρια του πρωθυπουργού και των ανίκανων συνεργατών του οι οποίοι “δεν καταλαβαίνουν πούθε πάνε τα τέσσερα, μια από τα ίδια με τους προηγούμενους γελοίους είναι...”; Και την αμέσως επόμενη στιγμή να δέχεται ύμνους...Λεβέντικους, αποκαλύψεις ότι “θα πάει στο σπίτι του Τσίπρα για να φάνε ψαράκια...” και δεσμεύσεις (του έχουν πει κάτι;) ότι “μετά τις εκλογές, θα συμμετάσχει στην κυβέρνηση...”;
Αντιλαμβάνεται κανείς την πολιτικάντικη σκοπιμότητα να εμφανίσει μια “κεντρώα” στροφή ο πρωθυπουργός, βλέποντας ότι οι μη ιδεοληπτικοί ψηφοφόροι που τον εμπιστεύτηκαν ως “κάτι νέο”, τον εγκαταλείπουν προτροπάδην. Τους φανατικούς, σκληροπυρηνικούς αριστερούς, τους “μπουκώνει” με “επαναστατικές” μπούρδες (κομματική ανοχή στους τραμπούκους, ρεβανσιστικές εκρήξεις υπουργών εναντίον της μεσαίας τάξης, υποσχέσεις για “λαϊκή” συνταγματική αναθεώρηση με την φάμπρικα των δημοψηφισμάτων κ.λ.π.), καθώς επίσης και την εγγραφή υποθήκης για καβάντζα, σε περίπτωση που ο Καμμένος και οι ψεκασμένοι του συστηματοποιήσουν τις “αντιδράσεις” τους, ή και την κάνουν με... ελαφρά πηδηματάκια προκειμένου να διασωθούν (αν...) στις επόμενες επίφοβες εκλογές. Και, σίγουρα, με τον Λεβέντη να συμπαρατάσσεται αναφανδόν με τους “προθύμους” για συγκυβέρνηση, και τον Καμμένο “συμμορφώνει”, και παρουσιάζει, κυρίως στα μάτια των δανειστών, μια λεπτή αλλά ασφαλή κυβερνησιμότητα της χώρας...
Άλλωστε, εδώ... τακίμιασε ο αριστερός ριζοσπάστης μεταμορφωτής της Ελλάδος (και της Ευρώπης!), με τον ακροδεξιό Καμμένο, και ο επαναστατικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, το κατάπιε αμάσητα. Με τον Λεβέντη θα διστάσει; Ο οποίος προσφέρεται ως χρήσιμο άλλοθι και πειθήνιο δεκανίκι;
Ακούω την ένσταση, “μα, με τον Λεβέντη; Τον διασκεδαστή της περιθωριακής πολιτικής επί 30 χρόνια, τον πολιτικάντη της παρακμιακής τηλεόρασης που δεν άλλαξε ούτε τόσο δα;”
Γιατί, μήπως (επί της ουσίας ) έχει αλλάξει ο κ. Τσίπρας; Μήπως έχουμε αλλάξει εμείς;