ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΙΚΑΣ
Διαβάζω, από τα επίσημα στοιχεία του υπυργείου Οικονομικών πως οι εισπράξεις του ΦΠΑ μετά την αύξηση του συντελεστή από το 23% στο 24% ήταν μειωμένες κατά 60 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου τον Ιούλιο. Μάλιστα ήταν και λιγότερες σε σχέση και με τον περυσινό Ιούλιο, που ήταν ο μήνας της ψυχρολουσίας των capital controls!
Για να μη μιλήσουμε για τον Ιούλιο του 2014 όπου οι εισπράξεις ήταν κατά 130 εκατ. περισσότερες από φέτος, με τα νησιά να έχουν τις εκπτώσεις τους (στον ΦΠΑ), τους συντελεστές χαμηλότερα και σωρεία προϊόντων να βρίσκονται στον μειωμένο συντελεστή και όχι στον κανονικό όπως σήμερα.
Ας μην ζαλιζόμαστε με αριθμούς όμως. Είναι φανερό πως όσο περισσότερους φόρους βάζεις τόσο λιγότερους θα εισπράττεις. Δεν χρειάζεται να έχεις διδακτορικό στην οικονομία για να το καταλάβεις. Η μη έκδοση αποδείξεων έχει γίνει πλέον επιστήμη και όσοι πίστεψαν πως ο μπαμπούλας των ημερήσιων λουκέτων θα “έβαζε μυαλό” στους επαγγελματίες, ειδικά των τουριστικών περιοχών, μάλλον έπεσαν έξω και σε αυτήν τους την πρόβλεψη.
Αλλωστε πόσα τέτοια “λουκέτα” μπήκαν; Δέκα, είκοσι; Σε μια Ελλάδα που βούλιαζε από τουρίστες αυτοί οι 20 επιχειρηματίες ήταν που παρανομούσαν; Όχι βέβαια. Οι φορολογικοί έλεγχοι δεν αποδίδουν διότι απλά δεν μπορεί να έχεις έναν εφοριακό πάνω από κάθε ταμειακή μηχανή. Είναι πρακτικά αδύνατο.
Όσα κλιμάκια του ΣΔΟΕ και να βγουν στα νησιά, δεν θα πιάσουν παρά ελάχιστους. Υπάρχει μια περίεργη συμμαχία πλέον καταναλωτή-επαγγελματία και προσωπικά την έζησα στο ζενίθ της στο νησί μου. Πρώτα από όλα όλο το νησί ήξερε ότι έρχεται το ΣΔΟΕ πριν καν έρθει και πριν μπουν οι άνθρωποι στο καράβι από τη Ραφήνα. Πώς; Δεν ξέρω, αλλά με ένα μαγικό τρόπο, ένα πρωί εμφανίστηκαν χιλιάδες αποδείξεις στα καφέ, στα “μπιτσόμπαρα”, στις ξαπλώστρες, παντού διότι “έρχονται με των δέκα το καράβι”. Βγήκαν οι άνθρωποι, τα βρήκαν όλα ΟΚ, έφυγαν.
Δεύτερον υπάρχει πλέον ένα περίεργο παζάρι: Στο εστιατόριο μας το έλεγαν ευθαρσώς: Εξήντα είναι ο λογαριασμός, δώσε 45 και είμαστε εντάξει. Χωρίς απόδειξη εννοείται. Στην αρχή ήταν ανάμεσα στους αυτόχθονες, σε αυτούς που είχε το θάρρος να το πει. Μετά επεκτάθηκε. Στα τρία γεύματα κερδίζω ένα, γιατί να μην το κάνω, άκουσα κάποιον να λέει δίπλα μου. Είχε άδικο;
O επαγγελματίας που δεν έκοβε απόδειξη του έδινε κίνητρο χειροπιαστό για να τον κάνει “συνένοχο”. Ο κ. Αλεξιάδης από την άλλη δεν δίνει κανένα κίνητρο για να πω, όχι ρε φίλε θέλω εξήντα αλλά με απόδειξη. Ποιος θα κερδίσει από τους δύο; Μάλλον ο ξενοδόχος που διαλαλούσε: 120 με απόδειξη, 90 χωρίς. Αντε βγάλε άκρη.
Μα σε κλέβει εσένα διότι μη πληρώνοντας αυτός φόρο θα κληθείς να σηκώσεις εσύ το βάρος, είναι ο αντίλογος. Γιατί το κράτος δεν με κλέβει, απαντά. Δεν έχει βάλει το χέρι στην τσέπη μου και το έχει φτάσει μέχρι την κάλτσα; Αντε απάντησέ του. Δίκιο έχει!
Ο Έλληνας υποφέρει από την υπερφορολόγηση, στενάζει και ο κοινός εχθρός είναι αυτός που σου βάζει το χέρι στην τσέπη. Αυτή η ψυχολογία έχει αναπτυχθεί, ή μάλλον αυτήν κατάφεραν να αναπτύξουν στον κόσμο αντί να του δημιουργήσουν μια υγιή φορολογική συνείδηση. Μπροστά στον “κοινό έχθρό” συμμαχείς λοιπόν και είσαι έτοιμος να επιβραβεύσεις τον παρανομούντα επιχειρηματία του νησιού, για να κερδίσεις και εσύ κάτι. Έστω πρόσκαιρα. Τον δικαιολογείς κιόλας. “Δυο μήνες δουλεύει ο κακομοίρης για να ζήσει ένα χρόνο”.
Είναι απλά τα πράγματα: Όσο ανεβαίνουν οι φόροι τόσο θα συμπεριφέρονται όλοι με τη λογική ο σώζων εαυτόν σωθήτο. Όσο ο πολίτης πληρώνει, στερείται, ξεζουμίζεται και βλέπει την μαύρη τρύπα να μεγαλώνει, τόσο θα ψάχνει τρόπο να περισώσει έστω και μισό ευρώ. Δεν χρειάζοταν η αύξηση του ΦΠΑ και των λοιπών φόρων. Τρόπος να εισπράξουν περισσότερα απο τους ήδη υπάρχοντες χρειάζονταν. Αλλά πού να τρέχεις τώρα;