Εκεί καταντήσαμε. Στη διαχείριση της καταστροφής. Στο πως θα εφαρμοστεί ο πόνος και όχι στο να αποφευχθεί.
Μπροστά στον κίνδυνο του κόφτη των δημοσίων δαπανών, που σημαίνει περικοπές στις συντάξεις και των 45ρηδων αλλά και τους μισθούς των διορισμένων στρατευμάτων, εφευρέθηκε η τσιμπίδα, ή αλλιώς φόρος στις συναλλαγές.
Πάλι θα κληθούν να πληρώσουν όλοι.
Φόρος στο κάθε τι. Σκέτη απελπισία. Δεν μπορείς πλέον να ξεφύγεις από πουθενά. Το μόνο που μπορείς να κάνεις πλέον είναι να φύγεις από αυτή τη χώρα, όσους τη διοικούν και εκείνους που επιλέγουν τους διοικούντες.
Και δεν ξέρεις με τι να οργιστείς περισσότερο.
Με τους φόρους ή με τους ανόητους πολιτικούς που τάχα εφευρίσκουν μια "λύση" για να αποφύγουν μια δυσάρεστη κατάσταση, ένα φόρο για να αποφύγουν έναν άλλο.
Πότε θα καταλάβουμε πια ότι δε βγαίνει η συνταγή και πότε θα αντιληφθούν επιπλέον οι όσοι απέμειναν να παράγουν σε αυτόν τον τόπο, να αλλάξουν τα πράγματα;