Η έννοια του καλού, σαν έννοια που εξοικονομεί δυνάμεις είναι αντίθετη προς την έννοια της θέλησης για δύναμη, που εμπνέεται από τη σπατάλη ενέργειας. Η κοσμική λειτουργία, όπως και η πνευματική λειτουργία, ακολουθούν γραμμές που εξοικονομούν ενέργεια. Το πνεύμα ειδικότερα έχει πραγματοποιήσει βαθιές μεταβολές, που εκφράζουν το κοσμικό πνεύμα της οικονομίας.
Κατάργησε το φόνο. Κατάργησε τη δουλεία. Κατάργησε τον ατομικισμό. Η σύγκρουση και η εχθρότητα είναι οντολογικές ενέργειες και απορρίπτονται, ενώ γίνεται αποδεκτή η συμβίωση όλων των κοινωνιών χωρίς συγκρούσεις. Αυτό είναι μολαταύτα ιδανικό, που δεν έχει πραγματοποιηθεί, γιατί προσκρούει σε αμέτρητες αντιθέσεις, που ο παραμερισμός τους συναντά πολλές δυσκολίες.
Η σκέψη αυτή μας οδηγεί να καταλάβουμε την έννοια της τελειότητας, που δεν μπορούσαμε μέσα στο κύκλωμα του Εγελειανού σχήματος να εννοήσουμε μια τέτοια πορεία. Η ατέλεια της νοητικής λειτουργίας οδηγεί στη χρησιμοποίηση της δύναμης και στη φθορά των δυνάμεων, ενώ η πληρότητα της νοητικής λειτουργίας οδηγεί σε αντίθετα πεδία,που εξοικονομούνται δυνάμεις.
Αυτό είναι το νόημα από το περιεχόμενο μιας καινούργιας κοινωνίας.
Μιας καινούργιας συνεννόησης των ανθρώπων, που θα είναι απαλλαγμένη από τα κρυφά ή τα φανερά στοιχεία που γεμίζουν τις συνειδήσεις των θέσει ή δυνάμει εγκληματιών της κοινωνίας.
Ολες οι τάσεις αφορούν τον άνθρωπο στις ποικίλες μορφές του. Ο άνθρωπος σέβεται όλες τις μεταβολές. Η μια αφοσίωση διαδέχεται την άλλη. Η εκτίμησή του στρέφεται προς τον άμεσο βίο, που σαν κύματα επεκτείνονται σ' όλα τα πεδία της κοινωνίας, όπου βρίσκουμε το περιεχόμενο των επιδιώξεων.
Στην ψυχή του ο άνθρωπος εκτιμά την αλήθεια από το αποτέλεσμα των πράξεών του. Το αποτέλεσμα είναι σύμφωνο με τις προθέσεις του και ή ικανοποιείται απ' αυτό ή αναγνωρίζει ότι πλανήθηκε. Στη συσχέτιση αυτή ενδιαφερόμαστε για τα υποκείμενα. Τα υποκείμενα που έχει δημιουργήσει η φιλοσοφία του ανθρώπου.
Η τελευταία δημιουργία οφείλεται στην ποικιλία των σχέσεων των εσωτερικών δεσμών ανθρώπου προς άνθρωπο. Τα αισθήματα και οι ηθικές βλέψεις.Οι άλλες σχέσεις με τον εξωτερικό κόσμο μας ενδιαφέρουν πολύ λίγο, γιατί έχει απομακρυνθεί ο άνθρωπος απ' αυτές και μόνο από ιστορική περιέργεια μας απασχολούν.
Το αρχικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασης σ' αυτό το στάδιο είναι η ουσία που είναι διάχυτη σ' όλους τους ανθρώπους. Είναι το πεδίο που απωθούνται όλες οι ατομικότητες και δεν έλκονται. Η κυριαρχική ύλη της ψυχής είναι ή άρνηση όλων και η θέση του εαυτού της. Οι λοιπές παρορμήσεις είναι παράγοντες αυτής της αρχικής, οι δε μεταβολές είναι οι συνδυασμοί που σχηματίζονται στο πέρασμα των αιώνων στο βωμό της ύπαρξης.
Από την αρχική απώθηση γεννιέται η έλξη, βαδίζοντας προς τον ίδιο σκοπό με άλλους δρόμους αντίθετους προς τους αρχικούς. Ο δρόμος της έλξης, σαν το δρόμο της αρετής, είναι μακρύτερος και δύσκολος, αλλά οδηγεί με λιγότερες απώλειες στο τέρμα. Κι αυτό ζυγίζει ευνοικά στην ψυχή του ανθρώπου, δηλαδή ο περιορισμός των απωλειών και η εξοικονόμηση δυνάμεων.
Η λογική των μαθηματικών διαλέγει την ευθεία, ενώ η ψυχή του ανθρώπου την απορρίπτει, γιατί η ευθεία αυτή προκαλεί τη σπατάλη δυνάμεων. Ετσι αρχίζει η κοινωνία, ο ανθρώπινος πολιτισμός, με τη νέα θέση της έλξης που κρατεί σε ατελείωτο και αυξανόμενο ενδιαφέρον την ανθρώπινη συνείδηση, για τη διατήρηση και την αντίδραση στις παρεκκλίσεις προς τις αταβιστικές διαθέσεις, που από καιρό σε καιρό κάνουν την εμφάνισή τους.