Η περίεργη στάση των κομμάτων για τις πολεμικές αποζημιώσεις
Είναι περίεργη, έως και παρεξηγήσιμη η στάση των τριών κομμάτων της συστημικής αντιπολίτευσης ως προς τη διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία. Ο Σταύρος Θεοδωράκης το έχει πει χωρίς περιστροφές. Επί της ουσίας, πρέπει να μιλάμε μόνο για το Κατοχικό Δάνειο. Ενα ποσό δηλαδή περίπου 12-15 δισ., το οποίο η Γερμανία θα μπορούσε να μας δώσει και ως χαρτζιλίκι για την υπέροχη συνεισφορά μας στη διάσωση των τραπεζών της το 2010.
Γύρω από τη θέση αυτή συσπειρώνονται με διάφορα προσχήματα η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου και πιο διστακτικά το ΠΑΣΟΚ της Φώφης. Εσχάτως προς τα εκεί κλείνει το μάτι και η κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα.
Μόνο που αυτό είναι υιοθέτηση μιας αμιγώς γερμανικής γραμμής άμυνας. Είναι το μοναδικό κεφάλαιο των πολεμικών επανορθώσεων που θα μπορούσαν να συζητήσουν διμερώς οι Γερμανοί και βεβαίως το λιγότερο που θα μπορούσε να απαιτήσει η Ελλάδα. Οταν επομένως ξεκινάς τη διαπραγμάτευση θέτοντας ως βάση συζήτησης το μίνιμουμ που θα μπορούσες να διεκδικήσεις, είναι βέβαιο ότι διευκολύνεις τον αντίπαλο και στο τέλος θα πάρεις κάτι λιγότερο! Αν αυτό λοιπόν δεν είναι ο ορισμός της «εθνικής μειοδοσίας», πείτε μου εσείς τι ακριβώς είναι.
Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αρνήθηκε να ψηφίσει στη Βουλή το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, επιχειρώντας να κατευθύνει τη συζήτηση στην επίσημη διεκδίκηση «αποκλειστικά και μόνον» του Κατοχικού Δανείου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που κουβαλά την «υποψία» μιας άκριτης γερμανοφιλίας, θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός σε αυτή την υπόθεση, όπως άλλωστε και σε αυτήν της Ζίμενς.
Πατριωτική, αλλά και απολύτως βάσιμη θέση για να την υιοθετήσει η Νέα Δημοκρατία υπάρχει και μάλιστα διατυπωμένη από τα πιο αρμόδια «γαλάζια» χείλη. Του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία επαναφέρει το ζήτημα συνολικά, χωρίς να διαχωρίζει το κατοχικό δάνειο από τις αποζημιώσεις.
Προκαλεί κατάπληξη λοιπόν αντί η Νέα Δημοκρατία να υιοθετήσει τις επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις Παυλόπουλου, διολισθαίνει και σύρεται προς τις θέσεις του Ποταμιού, του Σταύρου Θεοδωράκη και του Βερολίνου...
Είναι υπόθεση ιδιαίτερης εθνικής σημασίας αυτή των αποζημιώσεων για να εξυπηρετούνται άλλες σκοπιμότητες από τα πολιτικά κόμματα. Και ειδικά ο κ. Μητσοτάκης καλείται να αποδείξει τον οικογενειακό απογαλακτισμό του, που αποτελεί άλλωστε και το αδύναμο σημείο της εν γένει πολιτικής παρουσίας του.
Γιώργος Χαρβαλιάς
dimokratianews.gr