Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
1975. 30.000 γυναίκες της Κύπρου διαδηλώνουν για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Μαζί τους η Μελίνα Μερκούρη, η Αμαλία Φλέμιγκ και βουλευτές από πολλές χώρες.
1987. 1000 γυναίκες συμμετέχουν στην πορεία, και για πρώτη φορά πέρασαν στα κατεχόμενα.
1989. 7000 γυναίκες ξεκίνησαν για την σκλαβωμένη γη. Η πορεία προς τον προφήτη Ηλία οδηγεί στα κατεχόμενα. Οι γυναίκες παίρνουν τον έλεγχο της εκκλησίας. Οι κατακτητές δε δίστασαν να κακομεταχειριστούν γυναίκες, θλιβερό προμήνυμα για τις δολοφονίες του Ισσάκ και του Σολωμού. Μεγάλος διεθνής αντίκτυπος και συμπαράσταση.
Όταν εσύ αγωνίζεσαι βρίσκεις συμπαραστάτες, όταν εσύ δεν αγωνίζεσαι γιατί να ενδιαφερθεί ο άλλος;
Όταν εσύ ξέχασες ότι το 74 εισέβαλαν στην γη σου γιατί να μη σε θεωρήσουν σκλάβο; Οι άλλοι φταίνε;
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Κύπρο. Πότε αγωνίστηκαν οι Έλληνες του κράτους για τα δίκαια των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου, για τον χιλιοπροδομένο ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, για την Κύπρο, με εξαίρεση τις πορείες του 50.
Η γνώση για τον Ελληνισμό της Συρίας περιορίζεται στην υποστήριξη ενός Άραβα δικτάτορα που το κόμμα του ολοκλήρωσε τον εξαραβισμό των Ελλήνων της Συρίας, αυτών που γλίτωσαν από τους αιώνες της αραβικής κατάκτησης, εξαραβίστηκαν από τους Ρώσους μέσω του εξαραβισμού του Πατριαρχείου της Αντιόχειας και από το Μπάαθ.
Ραγιάδες χωρίς γνώση της ιστορίας τους, φαντασιόπληκτοι, που περιμένουν άλλους να τους σώσουν. Γιατί να μπουν στον κόπο; Το ραγιά κανένας δε θα τον σώσει, είναι εύκολο να τον έχεις σκλάβο.
Αλλά ξέχασα… οι άλλοι πάντα φταίνε, είτε υπαρκτοί είτε όχι, ποτέ ο ραγιάς, και ιδίως ο αφυπνισμένος ραγιάς, το χειρότερο είδος.