Διαβάζαμε κάποτε στα βιβλία τις διάφορες περιγραφές που έκαναν οι επιζήσαντες της Γενοκτονίας του Πόντου και της μικρασιατικής σφαγής, και δεν πιστεύαμε πώς ένας λαός μπορεί να διαπράξει τέτοιες αγριότητες.
[Ο Σολωμός Σολωμού επιχειρεί να κατεβάσει την κατοχική σημαία στις 14 Αυγούστου 1996 και εκτελείται από τους Τουρκοκύπριους υποκινούμενους του Ντενκτάς]
Μάλιστα σε συζητήσεις που γίνονταν κάποιοι πιο... προοδευτικοί αμφισβητούσαν όσα πέρασαν οι πρόγονοί μας στα χώματα της Ιωνίας.
Οσα έπαθαν οι Τούρκοι στρατιώτες και αξιωματικοί (βιασμοί, βασανιστήρια και άλλα πολλά, που ακόμη δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας) από τους συμπατριώτες τους -και μάλιστα περίπου 100 χρόνια μετά- είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία αλλά και όσα διαπράχθηκαν στη μαρτυρική Κύπρο, τόσο κατά τη διάρκεια της εισβολής όσο και μετέπειτα, σε όσους έπεσαν στα χέρια τους.
Γι’ αυτό όλοι οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι που έπεσαν στα χέρια των ανθρωποειδών της Αγκυρας πρέπει να ανακηρυχθούν μάρτυρες του έθνους και δεν πρέπει να πέσουν στη λήθη και τη λησμονιά.
Αφορμή για το σημείωμά μου αυτό είναι τα δύο Ελληνόπουλα που θυσιάστηκαν πριν από 20 χρόνια για μια Κύπρο ενιαία και ελεύθερη: ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού.
Ο πρώτος δολοφονήθηκε άγρια από τους Γκρίζους Λύκους στη νεκρή ζώνη στις 11 Αυγούστου και ο δεύτερος από τα υποκινούμενα του Ντενκτάς στις 14 Αυγούστου, όταν επιχείρησε να κατεβάσει την κατοχική σημαία από τον ιστό της. Δύο δολοφονίες εν ψυχρώ, που επιβεβαίωσαν την αγριότητα της ψυχής και των ενστίκτων των «γειτόνων» μας. Και όλα αυτά υπό το βλέμμα της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ.
Είκοσι χρόνια μετά κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν (ίσως γι’ αυτό δεν έβγαλαν καμία ανακοίνωση για τον Τάσο Ισαάκ) και ετοιμάζονται να κλείσουν μια συμφωνία, που, αν είναι όπως διαρρέει, το μόνο που θα επιτύχει θα είναι να κάνει σε πρώτη φάση τις δυνάμεις κατοχής «νόμιμο κράτος» και σε δεύτερη να παραδώσει ολόκληρη τη Μεγαλόνησο στις ορέξεις της Αγκυρας. Μπορεί οι Τούρκοι να έχουν τα εσωτερικά τους προβλήματα, αλλά στο Κυπριακό εμφανίζονται πάντα ενωμένοι.
Οπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο συνάδελφος Μιχάλης Ιγνατίου, η διαπραγμάτευση, με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται, προσφέρει την ευκαιρία στην Τουρκία να απειλεί και να απαιτεί χωρίς να δίνει τίποτε.
«Οταν οι ηγέτες μας λαμβάνουν μέρος σ’ αυτή τη φαρσοκωμωδία, νομιμοποιούν τις απαιτήσεις της Τουρκίας, διότι έχουν αποδεχθεί και έχουν κάνει οδυνηρές υποχωρήσεις. Σε ποια θέματα έχει υποχωρήσει η κατοχική δύναμη; Κάποιος να μας ενημερώσει και να μας πείσει, παρακαλώ. Εδώ έχουμε ομολογία από τον αρμόδιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι οι δυνάμεις κατοχής θα παραμείνουν στο νησί και μετά τη λύση. Μα είναι δυνατόν; Με την ψευτοδικαιολογία ότι δεν μπορούν να φύγουν από τη μια στιγμή στην άλλη, βρε αδελφέ… Μας ζητούν να ψηφίσουμε “ναι” στο νέο δημοψήφισμα γνωρίζοντας ότι οι Τούρκοι στρατιώτες θα παραμείνουν στην Κύπρο. Οχι, ΔΕΝ θα πάρουμε».
Συμφωνούμε και συνυπογράφουμε τη θέση του Ιγνατίου. Δεν πρέπει να πάει άδικα το αίμα του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.