Σε κάθε χώρα που έχει Ολυμπιονίκη πιθανότατα να γίνονται τα ίδια. Πολιτικοί σαλιαρίζουν σαν σκυλάκια στα πόδια των νικητών, κάνουν βερμπαλιστικές δηλώσεις εξαίροντας τον χαρακτήρα και τον δυναμισμό τους, πετάνε και καμιά παρόλα για το πόσο υπερήφανοι είναι όλοι οι πολίτες, βγάζουν και μερικές φωτογραφίες για να δείχνουν στα εγγόνια τους, στήνουν και δύο τρεις γιορτές και καθάρισαν.
Στην Ελλάδα πάντα έχουμε την υπερβολή μέσα μας. Ίσως επειδή οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι δικοί μας, ίσως γιατί οι πολιτικοί μας είναι στο σύνολό τους φαφλατάδες, ίσως γιατί μας αρέσει να μεγαλοποιούμε τα πράγματα για να ξεχνάμε την πίκρα μας ή γιατί ζηλεύουμε περισσότερο τις επιτυχίες των Ολυμπιονικών.
Έτσι και στην περίπτωση της Κορακάκη η υπερβολή πήγε σύννεφο και θα συνεχιστεί. Έπεσε η κυβέρνηση σαν τα κοράκια να εκμεταλλευτεί το χρυσό μετάλλιο, όπως θα έκανε άλλωστε και κάθε άλλη κυβέρνηση. Συγκινημένος ο Κουρουμπλής υποδέχθηκε στο κόκκινο χαλί το 20χρονο κορίτσι. Ο Παυλόπουλος την πήρε τηλέφωνο, ο Τσίπρας της έριξε ένα τουίτ, ο Καμμένος θα την κάνει αξιωματικό του στρατού. Θα οργανωθεί και μια παράσταση στο Μαξίμου, θα δοθούν ξανά υποσχέσεις και θα αναβαπτιστεί το ελληνικό αθλητικό ιδεώδες στις επιτυχίες των αθλητών μας στο Ρίο. Όμως, γιατί θα πρέπει να είμαστε περήφανοι; Οι μόνοι περήφανοι για την Κορακάκη θα έπρεπε να είναι οι γονείς της, πέντε – έξι άνθρωποι που της στάθηκαν και οι χορηγοί της που πίστεψαν σ’ αυτήν και της έδωσαν τα απαραίτητα. Γιατί είναι περήφανη η επίσημη πολιτεία άραγε; Αλλά και πολλοί από εμάς που αγνοούσαμε ότι υπάρχει και η σκοποβολή, το σερφ ή το… μπάτμιντον;
Γιατί να είμαστε υπερήφανοι; Που ένα κορίτσι και ίσως κι άλλα κορίτσια ή αγόρια γίνονται σπουδαία μόνο χάρη στο ταλέντο τους, την επιμονή τους, τον αγώνα τους να αντιμετωπίσουν τις τρικλοποδιές που τους βάζουν κάθε μέρα;
Πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε βλέποντας ότι μια τεράστια περιουσία που όλοι εμείς πληρώσαμε έχει καταστραφεί;
Είμαστε περήφανοι που τα Ολυμπιακά ακίνητα αφέθηκαν να διαλυθούν, να λεηλατηθούν, να γίνουν χώροι για πρεζάκια ή για μετανάστες;
Είμαστε περήφανοι για την κωπηλασία όταν ένα από τα καλύτερα κωπηλατοδρόμια στην Ευρώπη έχει μετατραπεί σε χαβούζα ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για προπονητήριο αθλητών απ’ όλο τον κόσμο, και από την Ελλάδα;
Περήφανοι για το γήπεδο του μπιτς βόλει, για το Τάε Κβο Ντο που μέχρι πρότινος ήταν hot spot, για το Ελληνικό που έχει γίνει παράπηγμα με 3.000 πρόσφυγες; Άραγε εκείνο το κλειστό στο Γαλάτσι τι έχει απογίνει; Ο ιππόδρομος περίμενε 12 χρόνια για να αξιοποιηθεί και ελάχιστα κτίρια έχουν μια στοιχειώδη συντήρηση και χρήση.
Κι από την άλλη, ομοσπονδίες αθλημάτων δεν παίρνουν ούτε φράγκο από τον κρατικό προϋπολογισμό. Όλα δίνονται για τη βρόμικη μπάλα και για να κάνουν παιχνίδια οι μεγαλοπαράγοντες.
Έχει δίκιο η Κορακάκη να φτιάχνει παραπήγματα για να προπονηθεί και να αγοράζει μόνη της τις σφαίρες και τα πιστόλια. Έχουν δίκιο να γκρινιάζουν οι αθλητές που κάνουν προπόνηση το χειμώνα χωρίς θέρμανση και το καλοκαίρι με 40 βαθμούς. Είναι άλλες οι προτεραιότητες της πολιτείας. Πώς να χαϊδεύουν τον… βασιλιά των σπορ. Κι όταν έρχονται τα χρυσά από τα «άγνωστα» αθλήματα να αισθάνονται όλοι περήφανοι. Γιατί; Επειδή στην Ελλάδα κάποια παιδιά επιμένουν να ποντάρουν στο ταλέντο τους κι όχι στην βοήθεια της πολιτείας. Επειδή στοιχηματίζουν στην…αριστεία που ο Μπαλτάς θέλει να υποβαθμίσει.
Κάποιοι σαν την Κορακάκη θα θυμίζουν στο πολιτικό σύστημα ότι έχει αποτύχει παταγωδώς να αξιοποιήσει αυτό το εξαίσιο ελληνικό DNA που τα καταφέρνει και στα αθλήματα και στα γράμματα και τις επιστήμες. Η Άννα σημάδεψε στο μαλακό υπογάστριο της ελληνικής πολιτείας θυμίζοντας ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που τα καταφέρνουν μόνα τους και αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής. Και είναι περισσότερο Έλληνες εκείνα τα παιδιά που γίνονται πρώτοι μόνοι τους παρά τα κ… παιδα που πίνουν φραπουτσίνο στο Κολωνάκι και περιμένουν πότε θα τους διορίσει ο μπάρμπας από την Κορώνη.
Γι’ αυτά όλα αξίζει λοιπόν να χαρούμε αυτό το κορίτσι και τους άλλους που θα πάρουν μετάλλια. Έστω και την υπερβολή και την υπερδημοσιότητα.