Κυρίαρχη είδηση αποτελεί τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ η ιδιότυπη στάση πληρωμών των φορολογουμένων απέναντι στο κράτος. Λέμε ιδιότυπη διότι στο συντριπτικό της τμήμα οφείλεται σε αδυναμία πληρωμής από πλευράς των πολιτών και όχι σε ιδεολογική επιλογή.
Η κυβέρνηση έρχεται πλέον αντιμέτωπη με τον κόφτη για τον οποίο η ίδια πανηγύριζε ως προληπτικό μέτρο το οποίο δεν πρόκειται να χρειαστεί, πριν λίγους μήνες.
Πρόκειται φύσικα για τη διαχρονική ελληνική κυβερνητική τακτική της μετάθεσης των προβλημάτων παρακάτω.
Ωστόσο και αυτή η συνταγή εφαρμόζεται μέχρι ενός σημείου και συγκεκριμένα εκείνου του οποίου το βάρος των υποχρεώσεων έχει τόσο πλέον γιγαντωθεί ώστε να μη μετακινείται με τίποτε.
Ο Αλέξης Τσίπρας κοντά στα δύο χρόνια της πρωθυπουργίας του, λένε πως θα πηδήξει από το πλοίο όπως ο πάλαι ποτέ προκάτοχός του και νυν σκιώδης εταίρος του - κάτοικος της Ραφήνας.
Ο Τσίπρας θα φύγει αφού θα τα έχει κάνει κυριολεκτικά θάλασσα και εμείς θα τρέχουμε με τις σφουγγαρίστρες και τους κουβάδες.
Όπως ο κάτοικος της Ραφήνας, ομοίως και ο Τσίπρας. Δύο καθαρές εκλογικές νίκες ο πρώτος, το ίδιο και ο δεύτερος. Τίποτε δεν έκανε ο ραφηνάτος όσο κυβερνούσε, τίποτε και ο Τσίπρας. Πλήρης εκτροχιασμός επί καταλληλότερου, τα ίδια και επί νεώτερου. Απόδραση πριν τη σύγκρουση με το παγόβουνο για το βαρύ χαρτί της κεντροδεξιάς, ομοίως και για τον κομιστή της ελπίδας και της αξιοπρέπειας.
Ο Τσίπρας λένε ότι με τις αλλαγές στον τρόπο της εκλογής του ΠτΔ και την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του ώστε να μην είναι διακοσμητικός (μιας και ο ραφηνάτος είναι δουλευταράς) ετοιμάζει το δρόμο του Καραμανλή. Εγώ πάλι φέρνω στο νου μου τη φράση του Ευαγγελίου, «τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται».