Γράφει η Αφροδίτη Παπαθανάση
Αυτός του ξανθού γένους που θα μας δώσει πίσω την Κωνσταντινούπολη χωρίς εμείς να κάνουμε το παραμικρό ; Αυτός που θέλει τον Σώρρα να μιλά για τα 600δις ; Αυτόν του θησαυρού του Αλή Πασά ; Αυτός των Κινέζων που θα αγόραζαν πριν το Λιμάνι του Πειραιά και δεκάδες εκατομμυρίων ομόλογα ή τέλος αυτός της συνωμοσιολογίας ότι όλα είναι σχέδιο – δεν υπάρχει κρίση, ελλείμματα και ανάγκη δανεισμού , αλλά μόνο ένα σχέδιο σκοτεινό των κακών μυστικών δυνάμεων που κυβερνούν τον πλανήτη και τελευταία έχουν βάλει εμάς στο μάτι;
Ο λαϊκισμός και τα σενάρια ανθούν σε βάρος της λογικής ,της αλήθειας και των πραγματικών δεδομένων σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη. Και αυτό είναι τροχοπέδη για σωστές και αξιόπιστες λύσεις. Ίσως η φτώχεια, ο φόβος και η ανασφάλεια των ανθρώπων να επιτρέπουν, όσο δεν υπάρχει η ανάλογη αντίσταση, το βήμα σε προφητείες και μυθεύματα. Παλαιότερα αυτό θα το λέγαμε σκοταδισμό , μεσαίωνα. Είναι η άρνηση, η αντίσταση που λείπει – υπό τον έτερο φόβο, αυτόν της πολιτικής έκθεσης και σύγκρουσης – που επιτρέπει τόσο χώρο στο λαϊκισμό και στο φόβο.
Ουδείς μπορεί να πει ότι ζούμε σε εύκολες και δίκαιες και ασφαλείς εποχές. Και στα δύσκολα είτε θα έρθει ο από μηχανής θεός να μας σώσει, είτε θα δούμε πως θα βρούμε τον καλύτερο πραγματικό τρόπο να ξεπεράσουμε προβλήματα, σίγουρα με λάθη και σίγουρα με πολιτικές επιλογές – όχι δεδομένα δίκαιες – μη ουδέτερη δηλαδή διαδικασία . Αυτές οι δύο αντιλήψεις συγκρούονται. Συνεχώς, έντονα, μανιωδώς. Η κόπωση και η άρνηση μας πάει στο πρώτο, η παιδεία μας στο δεύτερο. Οι κατσαπλιάδες πολιτικάντηδες στο πρώτο , στο βούρκο του ψεύδους , των χαρακτηρισμών και του λαϊκισμού και οι εναπομείναντες είτε με αίσθημα ευθύνης, είτε σκληροί ρεαλιστές στο δεύτερο . Και οι δυο επιλογές παράγουν πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα. Και σημαδεύουν κοινωνίες με αντιλήψεις.
Η Αμερική πέρασε από την κρίση της Lehman Brothers χωρίς «επένδυση» σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, Κύπρος, Ιρλανδία, Πορτογαλία με μεγάλο κοινωνικό κόστος άφησαν πίσω τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις και κυρίαρχο στοιχείο της αντιμετώπισης της δικής τους κρίσης ήταν η στοιχειώδης πολιτική συναίνεση και συνεργασία. Από την άλλη πλευρά , το BREXIT το έστησαν οι λαϊκιστές λέγοντας συνειδητά ψεύδη – το αποποιήθηκαν βέβαια την δεύτερη μέρα του αποτελέσματος. Τι και αν οι νέοι σε ηλικία Βρετανοί με συντριπτικά ποσοστά ήταν υπέρ της παραμονής ; τζόγαραν το μέλλον τους πέντε τύποι γραφικοί. Ο Trump πουλάει φόβο και υπόσχεται μια ακόμη περισσότερο διχασμένη κοινωνία. Όλοι ανησυχούν αλλά ο σπόρος έχει ήδη μπει. Λαϊκισμός, μίσος, μεσαίωνας.
Η Ελλάδα του συντρόφου Καμμένου και μελλοντικού ρυθμιστή Λεβέντη, υπέγραψε και τρίτο μνημόνιο 86δις , είναι ήδη στον όγδοο χρόνο της ύφεσης. Και αν κάποια στιγμή κάποιος θελήσει να αποτιμήσει οικονομικά το τι στοίχησαν στη χώρα οι μύθοι, ο διχασμός και οι δοξασίες σίγουρα θα συμπεριλάβει το 2ο και 3ο μνημόνιο και τον αφελληνισμό των τραπεζών περί του οποίου πολύς λόγος τώρα γίνεται. Και γιατί αυτό είναι δίκαιο και για την κοινωνία και για την οικονομία ; γιατί μια δύσκολη συγκυρία να σέρνεται επί χρόνια σκορπώντας μίσος και απόγνωση μόνο και μόνο για να υπάρξουν πολιτικά τύποι που προσέφεραν μόνο άρνηση και συνειδητό ψέμα;
Στην κοινωνία δεν μπορείς να τα φορτώνεις όλα. Σίγουρα αυτή αποφασίζει. Που ήταν όμως οι άλλες φωνές, ναι, απόλυτα διαφορετικές , είτε μεταρρυθμιστικές, είτε φιλελεύθερες, είτε εναλλακτικές. Σίγουρα όμως όχι ντεμί φιλελεύθερος και ολίγον λαϊκιστής , ή ντεμί μεταρρυθμιστής γιατί χωρίς κάθετη πολιτική σύγκρουση με συστήματα διαπλοκής δεν γίνεται , ή ο εναλλακτικός που όμως τα βρίσκει στη διαδρομή και κάπου βολεύεται. Γιατί όλα αυτά ως συμπτώματα αναπαράγουν κρίση και άρνηση της κοινωνίας να σε ακούσει. Που ήταν οι άνθρωποι του πνεύματος, της τέχνης , οι ενεργοί πολίτες , οι έγκριτοι δημοσιογράφοι απέναντι στην κρίση αντίληψης, των πραγματικών δεδομένων απέναντι στο ψεύδος, της αλήθειας απέναντι στο μίσος , της πολιτικής αξιοπρέπειας απέναντι στη χλεύη; Κάποιοι σιώπησαν γιατί δεν ήθελαν να εκτεθούν, κάποιοι πολιτικά – ψηφοθηρικά γιατί έτσι τους βόλευε, κάποιοι γιατί δεν ήθελαν να είναι εκτός κλίματος και μόδας. Και αυτό μεσαίωνας ήταν και είναι.
Και για αυτό ακόμη στο 2016 ψάχνουμε τα βασικά. Μεσαίωνας ή Διαφωτισμός. Από εκεί θα ξεκινήσουν οι διαδρομές μας στην σύγχρονη ιστορία.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΩΡΑ της ΦΩΚΙΔΑΣ 11.08.2016
npress.gr