Γιατί οι επιχειρηματίες θέλουν διακαώς μια ζημιογόνο επιχείρηση και γιατί η Κυβέρνηση χρειάζεται διαγωνισμό για να βάλει τάξη;
Σταμάτης Ζαχαρός
Αν δει κανείς το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες από επιχειρηματικής και μόνο σκοπιάς, προκύπτουν διάφορα ερωτήματα σχετικά με το υπό διαμόρφωση τηλεοπτικό τοπίο. Το γεγονός ότι τα περισσότερα ιδιωτικά κανάλια έχουν κόκκινους ισολογισμούς εδώ και δεκαετίες κάνει πολλούς να αναρωτιούνται γιατί επιφανείς επιχειρηματίες, επιμένουν να δώσουν χρήματα για να αποκτήσουν μια επιχείρηση που κατά κανόνα είναι ζημιογόνος. Η Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι πραγματοποιεί το διαγωνισμό για να “βάλει τάξη”. Κάτι ωστόσο που θα μπορούσε προφανώς να κάνει και χωρίς τον διαγωνισμό…
Η Κυβέρνηση βασίζει το σχεδιασμό της στο γεγονός ότι η διαφημιστική πίτα συρρικνώθηκε και περιορίζεται πλέον σε ένα ποσό της τάξης των 200 εκατ. ευρώ. Ήτοι, τα τέσσερα κανάλια με “γενική” άδεια πανελλαδικής εμβέλειας θα μοιραστούν αυτά τα χρήματα και θα είναι βιώσιμα. Αν ωστόσο η αγορά συρρικνωθεί περαιτέρω λόγω της συνέχισης της ύφεσης, τι θα συμβεί; Αν για παράδειγμα μειωθεί στα 150 εκατ. ευρώ, θα πρέπει τα κανάλια να μειωθούν σε τρία; Αν ναι ποιος θα είναι ο αδύναμος κρίκος και πως θα αποχωρήσει; Θα υπάρξει κάποια αποζημίωση ή απλώς έπαιξε και έχασε;
Οι επιχειρηματίες που “ρισκάρουν” σήμερα τα ζεστά τους εκατομμύρια προφανώς προβλέπουν ότι η πίτα δεν θα συρρικνωθεί και προσδοκούν σε κέρδη. Νομοτελειακά ωστόσο -και με τα σημερινά δεδομένα- κάποια στιγμή θα υπάρξει αλλαγή κυβέρνησης στον τόπο. Αν υποθέσουμε ότι η ΝΔ θα αποτελεί τον κορμό της επόμενης Κυβέρνησης, σύμφωνα με τη χθεσινή διαβεβαίωση του κου. Κουμουτσάκου, θα δοθούν και επιπλέον άδειες. είναι προφανές ότι άτι τέτοιο θα σημάνει τη μείωση της αξίας του περιουσιακού στοιχείου που σήμερα αγοράζουν οι επιχειρηματίες.
Ακόμη περισσότερο, αν τελικά δοθούν θεματικές και περιφερειακές άδειες, προκύπτει το ερώτημα από ποια πίτα θα πάρουν κομμάτι τα κανάλια αυτά. Διότι αν πάρουν μερίδιο από τα επίμαχα 200 εκατ. ευρώ, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι επίσης μειώνεται η αξία του υπό πώληση περιουσιακού στοιχείου. Ιδίως αν δοθούν εκατοντάδες άδειες όπως διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατά καιρούς αναφέρει, τότε θα αναλογούν ψίχουλα στο κάθε κανάλι. Εκτός και αν υπάρξει ρύθμιση της αγοράς και οι διαφημίσεις δίδονται υποχρεωτικά με βάση κάποια ποσόστωση. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει ο δημόσιος τομέας αλλά θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συμβεί με τους ιδιώτες.
Το φλέγον ερώτημα είναι βεβαίως τι θα συμβεί με τα κανάλια που θα πρέπει να κλείσουν. Όχι μόνο με τους εργαζόμενούς τους αλλά κυρίως με τις υποχρεώσεις τους. Προς τους προμηθευτές αλλά και προς τις τράπεζες. Ποιος θα πληρώσει τα υπέρογκα δάνεια για τα οποία έγινε πολύς λόγος κατά το προηγούμενο διάστημα; Το ίδιο ισχύει και για τα χρέη προς το δημόσιο. Εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. Πρόκειται για ανώνυμες εταιρείες στις οποίες οι μέτοχοι φέρουν ευθύνη μόνον μέχρι του ποσού που έχουν εισφέρει στο μετοχικό κεφάλαιο. εκτός και αν έχουν σε ειδικές περιπτώσεις δεσμευθεί με προσωπικές εγγυήσεις.
Η μη εφαρμογή του νόμου είναι αυτή που δημιούργησε όλες αυτές τις υποχρεώσεις. Η εφαρμογή του, θα μπορούσε πράγματι να βάλει μια τάξη. Πριν από διαγωνισμούς και πολιτικές αντεγκλήσεις, η Κυβέρνηση θα μπορούσε να εφαρμόσει το νόμο ζητώντας από τα κανάλια να κάνουν ότι και όλες οι υπόλοιπες επιχειρήσεις. Να απαιτήσει δηλαδή την πληρωμή των οφειλών και αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, να προχωρήσει σε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης. Κάτι που δεν έκανε. Να κάνει επιτέλους τη δουλειά της η επιθεώρηση εργασίας και να ελέγξει αν τηρείται η νομοθεσία. Κάτι που επίσης δεν έκανε.
Με τα περισσότερα ελληνικά media -όχι μόνο τους τηλεοπτικούς σταθμούς- να είναι ζημιογόνα και τους επιχειρηματίες να μην αποφασίζουν να τα κλείσουν, είναι περίπου σαφές τι συμβαίνει. Το λευκό χρήμα δεν επαρκεί για τη λειτουργία τους αλλά δόξα το Θεό, υπάρχει μαύρο χρήμα που βουλώνει τρύπες και δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής στο power game.