Οι πολιτικοί «αγοράζουν» συνήθως το πιο αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον τους, σε αντίθεση με τους επιχειρηματίες που έχουν πάντα υπόψη τους το δυσμενέστερο. Το κακό είναι ότι οι πολιτικοί εξακολουθούν να θέλουν να μας «σώσουν», ενώ οι περισσότεροι μεγάλοι Έλληνες επιχειρηματίες αντιμετωπίζουν πλέον την Ελλάδα μόνο ως τόπο διακοπών. Έτσι, η κεντρική σκηνή κατακλύζεται από ένα κύμα ενθουσιασμού για το μέλλον, καθώς αυτή εκφράζει μόνο την ανάγκη της κυβέρνησης να κρατηθεί στην εξουσία…
Κάποτε παραπονιόμασταν για το γεγονός ότι δεν υπήρχε μία εμπνευσμένη ηγεσία στον επιχειρηματικό κόσμο, ικανή να ορθώσει ανάστημα στο πολιτικό σύστημα και να προστατεύσει την Ελλάδα της παραγωγής και της δημιουργίας. Σήμερα έχουμε φτάσει σε ένα ακόμη χειρότερο σημείο! Οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες της χώρας έχουν σήμερα αισθητά λιγότερα επιχειρηματικά συμφέροντα στη χώρα απ’ ό,τι στο παρελθόν! Έχουν μεταφέρει μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς τους στο εξωτερικό και αντιμετωπίζουν την οικονομική κατάσταση της χώρας σαν να πρόκειται για μία χαμένη παρτίδα.
Έπειτα από επτά χρόνια ύφεσης θα ήταν παράλογο να επιχειρήσει κανείς σε μία χώρα που η κυβέρνησή της εχθρεύεται τον επιχειρηματικό κόσμο και αντιμετωπίζει τους επιχειρηματίες σαν μία αγελάδα που θα την αρμέγει αιώνια, εξασφαλίζοντας φόρους για το αδηφάγο κράτος και τον κομματικό της στρατό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο επιχειρηματικός κόσμος δεν έχει ευθύνες (και μάλιστα σοβαρότατες) για πολλά απ’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα, θα ήταν άδικο να τον κατακρίνουμε για την επιφυλακτικότητα ή ακόμη και την άρνηση με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα.
Αν κάποιος πρέπει να απολογηθεί για τη στάση του, αυτή είναι η κυβέρνηση για το γεγονός ότι έχει δηλητηριάσει με τις ιδεοληψίες κορυφαίων υπουργών της τις σχέσεις της Ελληνικής Πολιτείας με τους επιχειρηματίες. Η ναρκοθέτηση μεγάλων επενδύσεων αποτέλεσε ένα σαφές μήνυμα από αυτήν την κυβέρνηση ότι δεν επιθυμεί τον δρόμο των ιδιωτικών επενδύσεων, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις. Θα ήταν τρελός, λοιπόν, κάποιος να σπεύσει να καθίσει απρόσκλητος σε ένα τραπέζι στο οποίο θεωρείται ανεπιθύμητος.
Ο μόνος δρόμος για να βγει η Ελλάδα από την κρίση είναι αυτός των επενδύσεων. Αλλά οι επενδύσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό! Χρειάζεται μία πολιτική προσέλκυσης των επενδυτών και κυρίως να κτιστεί μαζί τους μία σχέση μακροχρόνιας εμπιστοσύνης. Είναι απορίας άξιο από πού πηγάζει αυτή η αισιοδοξία των κυβερνητικών στελεχών, ότι θα καταφέρουν τον στόχο της ανάπτυξης στο επόμενο χρονικό διάστημα, όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να βάλουν στη χώρα ούτε ένα ευρώ. Ακόμη και βιομήχανοι που στο παρελθόν άνοιξαν τις πόρτες του ΣΕΒ στον Αλέξη Τσίπρα έχουν εξαφανιστεί από το επιχειρηματικό προσκήνιο. Δεν επιχειρούν ούτε αυτοί που ήσαν φιλικοί με τον Αλέξη Τσίπρα, επειδή ακριβώς το περιβάλλον έχει γίνει τοξικό για την επιχειρηματικότητα.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η επάνοδος των επιχειρηματιών στον φυσικό τους επιχειρησιακό χώρο δεν πρόκειται να γίνει εύκολα. Δεν είναι αρκετό να αποφασίσει στα ξαφνικά ο Αλέξης Τσίπρας να αλλάξει τη φρασεολογία του ή να υπάρξει μία άλλη κυβέρνηση. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και ένα προπαντός ένα εθνικό σχέδιο. Την πρόσκληση προς τον επιχειρηματικό κόσμο να επενδύσει στην Ελλάδα, να φέρει πίσω στην πατρίδα του κεφάλαια και οικονομική δραστηριότητα, θα πρέπει να την απευθύνει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος. Γι' αυτό και χρειάζεται ένα μίνιμουμ συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων.
Όταν κάποιος έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα, έχει μεταφέρει τη δραστηριότητα του στο εξωτερικό και πολλές φορές, μάλιστα, αναλαμβάνοντας μεγάλο οικονομικό κόστος γι' αυτό, πολύ δύσκολα θα πειστεί να επιστρέψει με αόριστες και μόνο υποσχέσεις. Χωρίς δηλαδή να υπάρχουν ουσιαστικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να τρελαθεί μία άλλη κυβέρνηση σε πέντε ή οκτώ χρόνια και να αλλάξει και πάλι πολιτική έναντι του επιχειρηματικού κόσμου.
Αν κάτι θα πρέπει να συμβεί στη ΔΕΘ, είναι η αφετηρία για μία άλλη πολιτική για τη χώρα. Και σε αυτήν την περίπτωση την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η κυβέρνηση. Όχι μόνο γιατί είναι ο βασικός υπαίτιος για τη μεγάλη φυγή των επιχειρήσεων από την Ελλάδα, αλλά και επειδή μόνο η κυβέρνηση έχει νόημα να απευθύνει πρόσκληση διαλόγου προς τα υπόλοιπα κόμματα για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Είπαμε! Οι πολιτικοί «αγοράζουν» τα πιο αισιόδοξα σενάρια, ακόμη κι αν αυτά δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Κι η κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει ότι θα ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες, ότι θα φέρει την ανάπτυξη και ότι θα παραμείνει στην εξουσία για πολλά - πολλά ακόμη χρόνια. Δεν βλέπει τον λόγο για ένα εθνικό προσκλητήριο και δεν πιστεύει στα σήματα κινδύνου που έχουν πολλαπλασιαστεί το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Θανάσης Μαυρίδης