Στρατεύματα στη Συρία ξένων κατακτητών και ένας εμφύλιος που εν τέλει αναρωτιέται κανείς κατά πόσο ήταν εγχώρια τα συμφέροντα. Ρώσοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι και άλλοι χίλια δύο κράτη σπεύδουν να βοηθήσουν τάχα μου από την απειλή των τζιχαντιστών. Μια απειλή εμφανής στο γυμνό μάτι και άλλη μια που χρειάζεται μυαλό για να γίνει αντιληπτή.
Στρατιώτες για μιαν πατρίδα, εξαιτίας συμφωνιών μεμονωμένων ανδρών, οι οποίοι σε τελικό στάδιο κάθε άλλο παρά για την πατρίδα τους ενδιαφέρονται, βρίσκονται στο έλεος του πολέμου. Άμαχος πληθυσμός ή οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες» και στρατιώτες νεκροί κείτονται στα εδάφη αυτών των χωρών.
Πολλές φορές φτάνεις στο σημείο να λες ηλίθιους τους εξτρεμιστές. Προκαλούν το θάνατο αθώων ανθρώπων. Άμαχου πληθυσμού. Ενός πληθυσμού που δεν αντιπροσωπεύει ούτε το 1/3 από τους νεκρούς που απαριθμείς στη Συρία και που μέτρησαν στο Ιράκ και στο Βιετνάμ χρόνια πριν. Είναι ηλίθιοι λοιπόν, διότι με την παρέμβασή μας τόσα χρόνια τους στερήσαμε κάθε δικαίωμα στην παιδεία.
Ο θάνατος είναι καταδικαστέος όπου και εάν υφίσταται. Δίπλα σου ή μακριά σου. Όποιος δεν έχει τους ηθικούς φραγμούς να σκοτώσει τον αλλόθρησκό και τον αλλοεθνή, αντίστοιχα θα τους αναιρέσει και σε όποιον βρεθεί εμπόδια στα σχέδια του. Είτε είναι Έλληνας, είτε είναι ξένος.
Μέσα σε όλο το αίμα που χύνεται, στην απώλεια που βιώνουν οι συγγενείς και τον φόβο όλων των υπολοίπων, ορισμένοι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Είτε είναι άμυαλοι εθνικιστές είτε εταιρίες όπλων. Όταν μία χώρα γκρεμίζεται από βομβαρδισμούς, πολλές θα προσπαθήσουν να την ανοικοδομήσουν και σίγουρα όχι από την καλή τους την καρδιά.
Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά πιόνια σε ένα παιχνίδι που ελάχιστοι γνωρίζουν τους κανόνες. Ακόμη πιο λίγοι γνωρίζουν την ίδια του την ύπαρξη. Δεν πεθαίνουν άμαχοι, στρατιώτες, βομβιστές αυτοκτονίας. Άνθρωποι πεθαίνουν. Είτε λόγω έλλειψης παιδείας, είτε μιας «ατυχούς» συγκυρίας. Αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι.
Αντιδρούμε για όλα αυτά, κατηγορούμε τους υπαίτιους του θανάτου αλλά αφήνουμε ανελέητους αυτούς που δημιουργούν αυτήν την κατάσταση. Τα Ηνωμένα Έθνη διακηρύσσουν ότι καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να επιτεθεί σε μιαν άλλη, παρά μόνο όταν η ίδια δέχεται επίθεση. Πότε δέχτηκε επίθεση η Αμερική από τη Συρία και πότε από το Βιετνάμ;
Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους που πεθαίνουν με τα χρόνια και ακόμη να κατανοήσουμε τις αίτιες. Όλοι ένοχοι και ταυτόχρονα όλοι αθώοι που βρίσκονται εκεί και πολεμούν για μιαν πατρίδα. Ούτε τον λόγο που πολεμούν δεν ξέρουν και αυτοί. Το ίδιο και οι Τζιχαντιστές. Μιλούν για τον θεό τους, για ιερούς πολέμους και στην πραγματικότητα καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο όσα διακηρύσσει η ίδια θρησκεία τους. Πόσο διαφέρουν στρατιώτες, άμαχοι και τζιχαντιστές για αυτούς που έχουν πλεόνασμα στις εταιρίες τους, δεν ξέρω. Άλλα πιθανότατα δεν έχουν και μεγάλη διαφορά στα μάτια τους.
Ας λείπουν τα κροκοδείλια δάκρυα και οι ψεύτικες υποσχέσεις για πάταξη της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι φαινόμενο που απορρέει από κάπου. Λαοί βασανίστηκαν και βρήκαν το πάθος τους για εκδίκηση σε εξτρεμιστικές οργανώσεις. Λαοί πείνασαν και βρέθηκαν στο έλεος αυτών που τους τάισαν ένα κομμάτι ψωμί. Παιδιά γεννήθηκαν με έναν θρησκευτικό νόμο ως το μοναδικό υλικό για παιδεία και σκέψη.
Δεν ξέρω αν το 2016 έχει γίνει το έλα να δεις στην υφήλιο αλλά πιστεύω πως χρόνια τώρα η κατάσταση για μερικά κράτη ήταν παρόμοια. Ναι, εν έτη 2016 έφτασε και στη διπλανή πόρτα και νιώσαμε και εμείς τι συνέβαινε τόσο καιρό. Τόσες επεμβάσεις έκαναν οι χώρες της Δύσης. Κάποια στιγμή ξυπνούν οι λαοί αυτοί με μίσος από τα βάθη των χώρων. Τους δίνεται ένα όπλο και αυτοί ανοίγουν πυρ. Δε λογαριάζουν αθώες ζωές. Κανείς δε λογάριασε τις δικές τους λίγα χρόνια νωρίτερα. Το σίγουρο είναι πως στο μέλλον, αν η Δύση καταφέρει να εξομαλύνει την κατάσταση θα συνεχίσει ακάθεκτη το παιχνίδι της.
Και σε όλα αυτά, άνθρωποι θα συνεχίσουν να σκοτώνουν ανθρώπους. Δίχως να έχουν την παραμικρή ιδέα γιατί. Απλώς επειδή έτσι τους είπαν.