Θεωρείται πως η πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει χαιρέκακα την επιβολή εφάπαξ φόρου, σε όλους όσους θα διαθέτουν ακόμη περιουσιακά στοιχεία – οπότε όχι μόνο δεν θα εξεγερθεί αλλά, αντίθετα, θα χαρεί ενδόμυχα με αυτήν την εξέλιξη, αφού δεν θα είναι η μοναδική που θα υποφέρει.
.
.
Το παγκόσμιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, παρά το ότι έχουν δημιουργηθεί ήδη τεράστια βουνά (άρθρο), αδύνατον ποτέ να πληρωθούν. Μπορεί βέβαια ως ποσοστό επί του ΑΕΠ να διατηρείται ελεγχόμενο, αφού αυξήθηκε από το 246% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2000 στο 286% το 2014, αλλά σε απόλυτα μεγέθη έχει ξεφύγει εντελώς – στα 199 τρις $ το 2014, από μόλις 87 τρις $ στα τέλη του 2000 (γράφημα).
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του συνολικού παγκοσμίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ και σε απόλυτο μέγεθος (τρις $), μεταξύ του 4ου τριμήνου του 2000, καθώς επίσης του 2ου τριμήνου του 2014. Από επάνω προς τα κάτω: Νοικοκυριά, επιχειρήσεις, δημόσιο, χρηματοπιστωτικός κλάδος.
.
Υπάρχουν τώρα, εξαιρώντας τον υπερπληθωρισμό και το κραχ που θέλει να αποφύγει η διεθνής ελίτ με κάθε τρόπο, φοβούμενη μεταξύ άλλων την κατάρρευση της νομισματικής πυραμίδας, δύο βασικοί τρόποι ειρηνικής μείωσης του – τόσο σε παγκόσμιο, όσο και σε εθνικό επίπεδο: Ειδικότερα, είτε
(α) η διαγραφή ενός μέρους του εκ μέρους των δανειστών (πλούσιοι ιδιώτες, επενδυτές, ασφαλιστικές εταιρείες, συνταξιοδοτικά ταμεία κοκ.), είτε(β) η επιβολή φόρου περιουσίας, έτσι ώστε να μην υποχρεωθούν μόνο οι δανειστές να υποστούν τη ζημία, αλλά όλοι οι υπόλοιποι – είτε οφείλουν οι ίδιοι, είτε όχι.
Περαιτέρω, ο τρόπος που θα επιλεχθεί για τη μείωση του χρέους, η οποία είναι αδύνατον να αποφευχθεί τελικά, θα εξαρτηθεί από εκείνη την ομάδα συμφερόντων που τελικά θα επικρατήσει – είτε είναι αυτή οι δανειστές, είτε όλοι οι υπόλοιποι.
Με δεδομένο όμως το ότι, οι δανειστές είναι λιγότεροι και περισσότερο οργανωμένοι, ενώ συνεργάζονται στενά μεταξύ τους έχοντας ιδρύσει δικές τους λέσχες, καθώς επίσης διάφορους οργανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης, όπως οι δεξαμενές σκέψης, κυριαρχώντας ταυτόχρονα στα ΜΜΕ (άρθρο), στις κεντρικές τράπεζες, στα διεθνή όργανα όπως το ΔΝΤ, στις εταιρείες αξιολόγησης κοκ., εύλογα πιθανολογεί κανείς πως τελικά θα επικρατήσουν αυτοί – εκτός εάν ξυπνήσουν βέβαια τα πρόβατα και εξεγερθούν, κάτι που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί.
Ως εκ τούτου, έχουμε την άποψη πως θα επιλεχθεί κάποια στιγμή η επιβολή φόρου στα περιουσιακά στοιχεία όλων αυτών που δεν θα μπορέσουν να το αποφύγουν – με την έννοια πως αδυνατούν να τα διατηρήσουν σε φορολογικούς παραδείσους ή σε άλλες ασφαλείς τοποθεσίες και εταιρικές κατασκευές. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να προηγηθεί ένα πείραμα, έτσι ώστε να διερευνηθούν τυχόν επιπλοκές – ενώ το γεγονός ότι, η Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα ως πειραματόζωο, οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πείραμα θα διενεργηθεί ξανά στην πατρίδα μας.
Στα πλαίσια αυτά, η πρόθεση του υπουργείου οικονομικών να δηλωθούν, καθώς επίσης να καταγραφούν όλα τα είδη της ιδιωτικής περιουσίας το Φεβρουάριο του 2017, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν όλα όσα δεν κατασχεθούν και πλειστηριαστούν για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους μέσω της φορολόγησης τους (πηγή), δεν είναι απίθανο να αποτελεί την αφετηρία του πειράματος – το οποίο, εάν έχει τελικά επιτυχία, θα εφαρμοσθεί σε όλες τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες. Διαφορετικά πάντως δεν εξηγείται η επιμονή στο περιουσιολόγιο, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι κανείς.
Σύμφωνα τώρα με την παραπάνω πηγή, περισσότεροι από 8.500.000 Έλληνες θα κληθούν να δηλώσουν όλα τα ακίνητα και κινητά τους περιουσιακά στοιχεία, εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας – ακόμη και τα μετρητά χρήματα που έχουν στα σπίτια τους μέχρι το τελευταίο Σεντ, τα έργα τέχνης, τα κοσμήματα κοκ. Εκτός αυτού θα πρέπει να δηλώνουν τις μεταβολές στα περιουσιακά τους στοιχεία, όταν αυτές συμβαίνουν και όχι μία φορά ετήσια, όπως συνηθίζεται παντού – γεγονός που σημαίνει ότι, όταν αγοράζουν ή πουλούν κάτι, θα είναι υποχρεωμένοι μέσα σε ένα μήνα να υποβάλλουν δήλωση τροποποίησης, ενημερώνοντας άμεσα τις φορολογικές αρχές.
Συνεχίζοντας, ο λόγος που έχει επιλεχθεί η Ελλάδα για το εν λόγω πείραμα, είναι αφενός μεν η παντελής έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους των Πολιτών της στη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που συντελείται στην επικράτεια της, αφετέρου η φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας μέσω του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων – η οποία θα ολοκληρωθεί το Φθινόπωρο, με τις μαζικές κατασχέσεις και με τους πλειστηριασμούς που θα ακολουθήσουν.
Εξαιτίας αυτής ακριβώς της φτωχοποίησης και επειδή η φτώχεια είναι συγκριτικό μέγεθος (νοιώθουμε φτωχοί μόνο όταν ο διπλανός μας είναι πλουσιότερος), θεωρείται πως η πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει χαιρέκακα την επιβολή φόρου σε όλους όσους θα διαθέτουν ακόμη περιουσιακά στοιχεία – οπότε όχι μόνο δεν θα εξεγερθεί αλλά, αντίθετα, θα χαρεί ενδόμυχα με αυτήν την εξέλιξη, αφού δεν θα είναι η μοναδική που θα υποφέρει.
Φυσικά έχει προηγηθεί η «αυτό-ενοχοποίηση» των Πολιτών οι οποίοι, χειραγωγούμενοι επιδέξια μέσω των ΜΜΕ, έχουν πεισθεί ανόητα πως σε αυτούς οφείλεται η υπερχρέωση της χώρας τους, μεταξύ άλλων επειδή αυτοί ψήφιζαν τους διεφθαρμένους πολιτικούς – οπότε είναι δίκαιο και σωστό να πληρώσουν το τίμημα που τους ζητείται από τους δανειστές. Ακόμη χειρότερα, παρά το ότι το τίμημα είναι υπέρογκο και απάνθρωπο – ενώ ασφαλώς δεν οφείλεται στους ίδιους, ιδίως μετά το 2010, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε το ΔΝΤ (ανάλυση).
Η επόμενη ερώτηση τώρα δεν είναι άλλη, από το ποσοστό της φορολόγησης της ιδιωτικής περιουσίας, το οποίο θα μπορούσε να επιβληθεί – κάτι που όμως θα εξαρτηθεί από το ύψος της, καθώς επίσης από την επιδιωκόμενη μείωση του δημοσίου χρέους. Για παράδειγμα, εάν τα συνολικά, ελεύθερα βαρών ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας θα ήταν 600 δις € και το χρέος θα έπρεπε να περιορισθεί στο 90% του ΑΕΠ (στα 160 δις € περίπου), από τα σημερινά 330 δις €, τότε το ποσοστό θα οριζόταν γύρω στο 30% – ποσόν που θα επιβαλλόταν μεν εφάπαξ, αλλά θα εξοφλούταν σε βάθος χρόνου.
Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα, υπολογίζεται πως πρέπει να απαλειφθεί χρέος ύψους 21 τρις $ (πηγή: BCG), εις βάρος των μεσαίων και ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων – τα οποία έχουν στην κατοχή τους καθαρά χρηματοοικονομικά στοιχεία της τάξης των 74 τρις $. Ως εκ τούτου, λέγεται πως θα φορολογηθούν με ποσοστό ύψους 28% περίπου – εάν φυσικά στεφθεί με επιτυχία το ελληνικό πείραμα, χωρίς να δημιουργηθούν παρενέργειες ή/και να προκληθούν λαϊκές εξεγέρσεις.
Ολοκληρώνοντας, σε σχέση με το άρθρο «Η λύση της παραίτησης» του πρωθυπουργού, η οποία αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία λόγω των παραπάνω, εκφράσθηκαν απορίες για το ποιός θα ήταν ο διάδοχος του – εάν είχε φυσικά το θάρρος και το ήθος να πάρει μία τέτοια απόφαση, τοποθετώντας το όφελος της πατρίδας του πάνω από το κομματικό ή/και το δικό του.
Εν προκειμένω, αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί η Ελλάδα έχει ανάγκη από μία κυβέρνηση «πιόνι και υποχείριο» των δανειστών, όπως αυτή κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής – με την έννοια πως καλύτερα να είναι ακυβέρνητη, παρά να προσφέρει ένα «κυβερνητικό άλλοθι» στους δανειστές, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον εκάστοτε πρωθυπουργό απλά και μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, αλλά αυτή είναι η άποψη μας – ενώ το γεγονός ότι, τέτοιου είδους κυβερνήσεις δίνουν την εσφαλμένη εντύπωση στους Ευρωπαίους Πολίτες πως οι Έλληνες συμφωνούν με όσα τους επιβάλλονται, επειδή αναγνωρίζουν ότι είναι ένοχοι για τα δεινά τους και πρέπει να πληρώσουν, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην πατρίδα μας.