Μέρες που είναι, ξαναδιαβάζουμε τις διάφορες πτυχές της Κυπριακής Τραγωδίας και του Αττίλα 2 το καλοκαίρι του 1974.
Αν η Χούντα των συνταγματαρχών με την ηλιθιότητά της να πέσει στην παγίδα των αμερικανών άνοιξε την πόρτα της Κύπρου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διασφάλισε ότι θα παραμείνει ανοικτή ώστε οι Τούρκοι να πατήσουν καλά και να εξασφαλίσουν τη διχοτόμηση του νησιού.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε υπουργός του Αλέξανδρου Παπάγου όταν συνετελέσθησαν τα Σεπτεμβριανά το 1955 και αμέσως μετά ανέλαβε πρωθυπουργός. Είδατε καμία εθνική απάντηση ή αντίδραση τότε;
Στη συνέχεια ακολούθησαν τα θυελλώδη πολιτικοποιημένα χρόνια της δεκαετίας του 1960 με τις εκλογές της βίας και της νοθείας και τον αυτοεξορισμό του στο Παρίσι.
Αλλά για να επανέλθουμε στην Κύπρο είναι ο άνθρωπος που υπέγραψε τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου όπου έμπασε την Τουρκία στο παιχνίδι ως εγγυήτρια δύναμη δίνοντας της το πάτημα της εισβολής.
Είναι αυτός ο οποίος παρακολουθούσε εν μέσω της "ανακωχής" τους Τούρκους να προελαύνουν στην Κύπρο και να ελέγχουν από το μικρό τμήμα που είχαν στην αρχή, το 38% δηλώνοντας πως η Κύπρος βρίσκεται μακριά και να διαβάζουμε πλέον ιστορικά ντοκουμέντα σε εκτενή άρθρα από εντολές του Αβέρωφ οι ελληνικές δυνάμεις να υποχωρούν μπροστά στις τουρκικές.
Η Κύπρος όμως ποτίστηκε με αίμα. Άνθρωποι χάθηκαν, κόσμος ακόμη αγνοείται. Τι να πεις στη μάνα που έχασε το παιδί και δεν ξέρει τι απέγινε; Ή στα παιδιά όταν εξαφανίστηκε ο πατέρας;
Και τι έκανε ο Καραμανλής; Μας έβγαλε από το ΝΑΤΟ, έγινε η Τουρκία πρώτο βιολί στην περιοχή και μας ξανα-έμπασε σε δεύτερο ρόλο.
Φυσικά δεν ξεχνάμε ότι κρατικοποίησε σειρά εταιρειών τα οποία σήμερα χρυσοπληρώνουμε ή χρυσοπληρώσαμε, ενώ μη αντέχοντας την επερχόμενη ήττα του το 1981, πήδηξε από το σκάφος στη σιγουρά της προεδρίας της δημοκρατίας. Προφανώς η δραπέτευση από τις ευθύνες είναι κληρονομική.
Άνοιξε πέντε δρόμους και έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ, στρατηγική κίνηση που έκανε για εθνικούς λόγους λόγω Τουρκίας η οποία όμως όπως έδειξε η συνέχεια δε βγήκε (και δε βγήκε γενικώς όπως πλέον όλοι έχουμε βιώσει).
Μπορεί να υπήρξε ισχυρή προσωπικότητα, σημαντικός πολιτικός της νεώτερης ιστορίας αλλά Εθνάρχης δεν ήταν. Για να χαρακτηριστείς Εθνάρχης θα πρέπει είτε να σε έχει εκλέξει ένα ποσοστό άνω του 65% από το λαό είτε επί των ημερών σου η πατρίδα να έχει επεκταθεί.
Η ιστορία όμως έγραψε πως επί των ημερών του χάθηκε εθνικό έδαφος με τον πλέον τραγικό τρόπο και τον ίδιο να φέρει τεράστια ευθύνη.