Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Το "παραμύθι χωρίς όνομα" της Πηνελόπη Δέλτα δημοσιεύτηκε το 1910. Περιγράφει την αναγέννηση μιας χώρας αφού πρώτα έζησε την απόλυτη καταστροφή. Η Ελλάδα τότε ήταν στον δρόμο της αναγέννησης, στον δρόμο των Βαλκανικών που σχεδόν διπλασίασαν την έκταση της, δυστυχώς όμως καμιά από τις παθογένειες που αναφέρονται στο βιβλίο δεν είχε αντιμετωπιστεί, δεν υπήρχαν θεμέλια, και η Μικρασιατική καταστροφή έβαλε στην τελική ευθεία την καθοδική πορεία που ξεκίνησε από το 1824-1825 και τα αγγλικά δάνεια.
Διαβάζοντας την αλληγορία του 1910 νοιώθεις ότι αναφέρεται στο σήμερα…
«Για να κάνεις το καθήκον σου χρειάζεται κάποτε ηρωική αυτοθυσία και δεν είναι όλοι ήρωες σε αυτόν τον κόσμο»… Πόσο ταιριαστά τα λόγια του δασκάλου στο παραμύθι με την σημερινή οπτική για το καθήκον…
«Ο καθένας μας γυρεύει το δικό του συμφέρον ή τουλάχιστον την δική του ησυχία… ούτε εγώ ούτε εσύ ούτε κανένας δεν εκάναμε ποτέ τίποτα για το γενικό καλό»… αναφέρει το βασιλόπουλο όταν αρχίζει να καταλαβαίνει γιατί καταστράφηκε ο τόπος του.
«Η αυτογνωσία των ηγετών είναι κάτι που αυτός ο τόπος δεν γνώρισε ποτέ… οι δικαστές δεν είναι για μας, είναι για τους πλουσίους που τους γεμίζουν την τσέπη»… είπε ο φτωχούλης… «Για τον Μασκαρόπουλο ρωτάς; είχε στα χέρια του τις αποθήκες του στρατού και τις άδειασε όλες»…
Και κάτι πέρα από την αυτογνωσία των πολιτικών που δεν είδαμε ποτέ, θυσίες από αυτούς που ηθελημένα ή αθέλητα ευθύνονταν για την καταστροφή…
Ο βασιλιάς Αστόχαστος στο βιβλίο πείθεται να δώσει το τελευταίο σύμβολο του πλούτου του, την κορώνα του, για να αγοραστούν όπλα… Πέρα από τον Καποδίστρια που θα μπορούσε να συγκριθεί με το βασιλόπουλο, θέλησε να χτίσει κράτος, πέρα από τον Καποδίστρια που δεν καταδέχτηκε να πληρωθεί από τα ερείπια, κανένας Αστόχαστος της Ελληνικής πολιτικής σκηνής ούτε έκανε ούτε θα κάνει την παραμικρή θυσία για το έθνος.
Διαφθορά, ανευθυνότητα, δικαιοσύνη για τους λίγους, ατομισμός, διαχρονικοί ηγέτες Αστόχαστοι προδότες και μέτριοι, που δεν προσπάθησαν ποτέ να επανορθώσουν, να σώσουν κάτι έστω και στο και πέντε, όπως ο βασιλιάς του παραμυθιού, δίνοντας κάτι δικό τους πολύτιμο. Θυσίαζαν πάντα τον λαό για την εξουσία, έστω και αν η εξουσία ήταν για λίγες εβδομάδες όπως αναφέρει ο Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη το 22…
«Ο Έλληνας πολιτικός θα φτάσει ακόμα και να θυσιάσει την χώρα του και μαζί και πολλές ζωές για να κρατήσει το κόμμα του στην εξουσία για ακόμη λίγες εβδομάδες».
Πριν κατηγορήσουμε τους κακούς ξένους που μας μισούν, τους εβραίους, τους εξωγήινους, τους ιλλουμινάτι… δεν ξεκινάμε να διορθώνουμε τα αδιόρθωτα από το 1910;