Δημοσιογράφος
Στη σύγχρονη ιστορία δεν υπάρχουν δυνάστες και απελευθερωτές, σωτήρες και καταπιεστές. Υπάρχουν συμφέροντα.
Το πρωί είναι σύμμαχοι και το βράδυ οι χειρότεροι αντίπαλοι και το αντίθετο.
Μόνος στόχος το κέρδος, ο έλεγχος των γεωστρατηγικής σημασίας περιοχών, που διασφαλίζουν την εξουσία πάνω στις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη.
Σήμερα Ρωσία και Τουρκία διακηρύττουν το ξεκίνημα μιας κοινής πορείας.
Αν δει κανείς αποσπασματικά τις εξελίξεις σίγουρα και δεν βγάζει συμπέρασμα, πόσο δε μάλλον, αν ερμηνεύει τη στάση των κρατών μέσα από ένα πρίσμα συναισθηματικό ή μεταφυσικό.
Είναι αλήθεια ότι πριν 6 χρόνια το τοπίο ήταν αυτό που ούτε λίγο ούτε πολύ είχε παγιωθεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μόνη διαφορά ήταν ότι, η ΕΟΚ που είχε δημιουργηθεί μετά από παραίνεση των ΗΠΑ και την ανάγκη των πάλαι ποτέ αποικιοκρατικών χωρών ώστε να ξεπεράσουν τη περίοδο της ανοικοδόμησης και να γίνει το οικονομικό τοίχος απέναντι στην ΚΟΜΕΚΟΝ του ανατολικού μπλοκ, είχε πλέον μετατραπεί σε μέσο για την επικυριαρχία στην Ευρώπη του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Ιστορικό το 2010 με την Αραβική Άνοιξη ένα χρόνο μετά και το ξεκίνημα της καταστροφικής πορείας της Ελλάδας μέσα από τα μνημόνια.
Η γερμανική ηγεσία μετά από μια προετοιμασία 20 ετών από τη επανένωση της χώρας, πιστεύει ότι μπορεί να κατακτήσει πλέον τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου.
Στη ιστορία της έκανε δυο πολέμους με στόχο τη ενεργειακή της αυτοδυναμία και αυτός ήταν ο τρίτος.
Ένας ιδιόμορφος πόλεμος χωρίς η ίδια να χρησιμοποιεί όπλα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας πχ, από τη μια χρησιμοποιεί την όλο και περισσότερο ενισχυμένη στρατιωτικά επιθετική στάση της Τουρκίας ως φόβητρο, και από την άλλη επιβάλει στη χώρα μας, πρώτα έμμεσα μέσα από πεμπτοφαλαγγίτες πολιτικούς και μετά το 2010 ανοιχτά μέσα από τα μνημόνια, επιλογές αμυντικής αποδυνάμωσης.
Από τη άλλη, ο βασικός σύμμαχος της Μέρκελ στην Άγκυρα, ονειρεύεται το μεγάλο χαλιφάτο που θα μπορούσε να ενώσει 37 χώρες κάτω από τον έλεγχό του και έτσι να περάσει οικονομικά, από την Περιφέρεια στη Μητρόπολη του παγκόσμιου άνισα αναπτυγμένου παραγωγικού συστήματος.
Η διάλυση της Συρίας είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των δυο εταίρων ΕΕ και Τουρκίας για τους δικούς τους λόγους ο καθένας.
Αν υπάρχει κάτι που σίγουρα δημιουργεί απορία είναι η στάση των ΗΠΑ που για πολλούς ακόμα και για τους ίδιους τους Ισραηλινούς παραμένει κάτι το απροσδιόριστο όσον αφορά τις βραχυπρόθεσμες κινήσεις.
Είναι αυτή που συνεργάστηκε να δημιουργηθούν οι εξτρεμιστικές ομάδες στη Μέση Ανατολή και μετά να αποτραβηχτεί και να περάσει απέναντι, καταγγέλλοντας την Τουρκία, που έμεινε με τη καυτή πατάτα στο χέρι, για συνεργό της τρομοκρατίας.
.
Είναι λάθος να ερμηνεύονται οι κινήσεις της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης του πλανήτη με όρους παιδικής αφέλειας.
Η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη σήμερα έχει και τα επιτελεία της και τους στόχους της για να μπορεί να ελέγχει πρώτα και κύρια τους ενεργειακούς τόπους της Γης.
Η ενέργεια συνεχίζει να είναι το βασικό μέσο επιβολής όρων και εκμετάλλευσης των λαών.
Το κεφάλαιο συνηθίζουμε να λέμε δεν έχει πατρίδα. Έλα όμως που έχουν οι κεφαλαιοκράτες που διαχειρίζονται τα κεφάλαια.
Έχουν πατρίδα γιατί πρέπει να ελέγχουν μια μεγάλη παραγωγική βάση τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο επενδυμένο δυναμικό.
Έχουν πατρίδα γιατί ακόμα χρειάζεται ένα κράτος με όπλα, που θα επιβάλει με την απειλή και με τη βία τις θελήσεις τους.
Η Ρωσία είναι αλήθεια ότι μπήκε στα βαθιά νερά χωρίς να είναι έτοιμη οικονομικά, χωρίς να έχει προχωρήσει σε μια γενικευμένη οικονομική ανάπτυξη ίσως και από υπερφιλοδοξία και βιασύνη του Πούτιν, να κάνει δυναμικά την εμφάνισή της πάλι μετά τη κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος.
Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τα οικονομικά μεγέθη και θα καταλάβει ότι μπορεί σαν χώρα να είναι τεράστια, να έχει τεράστιο ορυκτό και φυσικό πλούτο, όμως είναι ακόμα πολύ πίσω από πλευράς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων για να μπορεί να εκμεταλλευτεί για δικό της όφελος όλο αυτό τον πλούτο.
Στην κυριολεξία μοιάζει με υπερδύναμη με οικονομική δομή δημοκρατίας της μπανάνας όπου τη θέση της μονοκαλλιέργειας καταλαμβάνει το πετρέλαιο.
Μέσα σε ένα χρόνο διεθνούς πτώσης τιμών πετρελαίου και το ΑΕΠ της κατέρρευσε από 2,212 τρισ. σε 1,176 τρισ. Της Ιταλίας π.χ. είναι 1,6 τρισ.
Το ΑΕΠ της Τουρκίας από 822 δισ. το 2013 έπεσε στα 717 το 2015.
Το ΑΕΠ των ΗΠΑ από 16.663 τρισ. το 2013, ανέβηκε στα 17.947 τρισ. το 2015.
Τόσο η Ρωσία όσο και η Τουρκία, αντιμετωπίζουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, που γίνεται όλο και πιο αισθητό στο εσωτερικό των χωρών.
Η αλήθεια είναι ότι η παρατεταμένη πτώση της τιμής πετρελαίου διεθνώς, τίναξε στον αέρα τις οικονομίες των χωρών που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές πετρελαίου, όπως Σαουδική Αραβία, Βενεζουέλα, Ρωσία κ.λπ. και συνεχίζει φυσικά να δημιουργεί προβλήματα.
Χωρίς αμφιβολία και άσχετα αν η αρχική πτώση των τιμών πετρελαίου φάνηκε να είναι επιλογή των συμμάχων της Σαουδικής Αραβίας, στη πορεία μοιάζει να καθοδηγείται από τις ΗΠΑ, όπου όχι μόνο δεν ένιωσαν να πτοούνται αλλά αυξήθηκε και το ΑΕΠ τους.
Οι ΗΠΑ δείχνουν πλέον να διαμορφώνουν τον χώρο όπου εξελίσσονται οι ανατροπές η μια μετά τη άλλη.
Πρώτα απέδειξαν ότι ήταν αποφασισμένες να συγκρουστούν με το Βερολίνο σβήνοντας τα όνειρά του για μια Γερμανική Ευρώπη.
Οι Γερμανοί ίσως παρανόησαν τις επιλογές των ΗΠΑ να στηρίξουν την Γερμανία με το τέλος και των δυο Παγκοσμίων Πολέμων του προηγούμενου αιώνα.
Με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στόχος ήταν η ενίσχυση της Γερμανίας ώστε να πάει σε μια νέα ρήξη με τις άλλες αποικιοκρατικές χώρες, κυρίως με τη Βρετανία και τη Γαλλία και να ανοίξουν οι αγορές τους για τα αμερικάνικα προϊόντα και κεφάλαια.
Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα φράγμα στην επέκταση του χώρου επιρροής της ΕΣΣΔ.
Σήμερα όμως δεν συντρέχει κανένας λόγος, γι΄ αυτό και βλέπουμε να προσανατολίζονται σε ενίσχυση της Πολωνίας, τη δημιουργία κουρδικού κράτους, πράγμα που απομακρύνει τη Τουρκία, ενώ παράλληλα με τη ενίσχυση της Ελλάδα στοχεύει να ελέγχει και τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι νέες εξελίξεις μοιάζουν να ευνοούν ακόμα περισσότερο την Ελλάδα μιας και μεγαλώνουν οι προοπτικές για να απαγκιστρωθεί από την καταστροφική πολιτική της Γερμανίας.
Κάτι τέτοιο όμως θα μπορούσε να είναι και αποτελεσματικό αν παράλληλα με τις διαλυτικές διεργασίες στην Τουρκία, συγκροτηθεί και μια ουσιαστική πολιτική αντιπρότασης από πλευράς Ελλάδας.
Η επανασύσφιξη των σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας, είναι μια μελετημένη δουλειά μέσα από μια διαδικασία που ξεκίνησε στις 2 του Ιούνη, όπου το ρωσικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Σχέσεων (RISS), που ιδρύθηκε από τον Πούτιν, φιλοξένησε εκπροσώπους του Κέντρου Πολιτικής της Άγκυρας, με θέμα την εξομάλυνση των σχέσεων.
Δυο χώρες που καταρρέουν οικονομικά, προσπαθούν να αφαιρέσουν τα σημεία τριβής που επιδεινώνουν την κατάστασή τους.
Η Τουρκία βλέπει να σβήνει η οικονομία της όσο συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία, ενώ παράλληλα η σύμμαχος Γερμανία που θα ήθελε πολύ να βοηθήσει, να βρεθεί μαζί με τη Ρωσία και την Τουρκία, είναι δεσμευμένη με τους μηχανισμούς που η ίδια στήριξε για 70 χρόνια.
Η Ρωσία θα μπορούσε άμεσα να λυτρωθεί μόνο αν ανέβαινε πάλι η τιμή του πετρελαίου, δηλαδή μετά από επιλογή των ΗΠΑ και όχι να ανακοινώνει αγωγούς που θα γίνουν όταν γίνουν και κανείς δεν ξέρει από ποια χώρα θα περνούν.
Σήμερα όμως τόσο ο Ερντογάν όσο και ο Πούτιν έχουν να αντιμετωπίσουν πρώτα απ όλα τους λαούς τους.
Μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση φέρνει γρήγορα κοινωνική δυσανασχέτηση.
Ο Ερντογάν αυτό προσπαθεί να το καλύψει με το πραξικόπημα μαϊμού και τις προγραφές χιλιάδων αντιπάλων του.
Από την άλλη ο Πούτιν αναγκαστικά θα πάει σε ενίσχυση των κρατικών μέσων καταστολής, ενώ θα προσπαθεί να διατηρεί τη συνοχή του λαού του, τονίζοντας την επιθετική πολιτική των Αμερικάνων.
Ξέρει όμως μια τέτοια παρατεταμένη κατάσταση θα οδηγήσει σε εξάντληση τα ταμεία της Μόσχας όπως έγινε και στη εποχή της ΕΣΣΔ.
Εν κατακλείδι. Μια συνεργασία μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν δεν λύνει το πρόβλημα των λαών τους, παρά μόνο απελευθερώνει δυνάμεις και τους παρέχει προσχήματα, για μεγαλύτερη καταπίεση στο εσωτερικό των δύο χωρών, όπου η αντίδραση συνεχώς θα μεγαλώνει…